Er zweeft een mes midden in de zaal van Argument. Waarom, dat is niet duidelijk. Het mes hoort niet bij de performance van èèn van de drie vrouwen die hier vanavond optreden. Maar het mes maakt wel duidelijk waar het vanavond om gaat: deze drie bijzondere artiesten maken scherpe, intimiderende muziek. De Amerikaanse Naomi opent de avond en zet meteen qua entertainment een standaard neer waar de andere dames niet meer bovenuit komen. Met haar groene kerstboomjurkje, knoertharde fucked-up hiphopbeats (uit haar 'musicbox' - een mp3-speler) en bizarre moves en sprongetjes houdt ze met gemak de aandacht vast van het publiek. Maar Naomi valt vooral op door haar teksten, die ze op losse blaadjes bij haar heeft en over de beats fluistert. Zo gaat haar eerste nummer over katten (waarbij ze alle bijbehorende kattenbewegingen met verve uitvoert) en is er een nummer dat ze zo aankondigde: "Dit is voor 13-jarigen die willen rocken." Naomi eindigt met een nummer over geweren in Moskou, dat door de combinatie van een superhoog stemmetje en een hele absurde tekst veel bezoekers de slappe lach geeft ("Zijn er geweren in Moskou? Ik denk het wel..."). Ook al was haar performance niet vlekkeloos en moest Naomi vaak even hoesten tussen de regels door, toch was haar nogal schattige optreden heel geslaagd - op een 'zo slecht dat het weer goed wordt' manier. Madame P deed weer iets heel anders, maar ook met behulp van apparatuur. Deze Italiaanse dame gebruikt live samples van haar eigen stem om haar acapella-nummers op te bouwen. Dat klinkt als een idee waarbinnen niet veel mogelijk is, maar toch weet Madame P op allerlei verschillende manieren te boeien. Ze stort haar hart uit en schreeuwt de longen uit haar lijf, al is door de vele lagen aan stemgeluid vaak niet te horen wat ze nu precies zingt. Enkele van haar nummers hebben ongeveer dezelfde opbouw, waarin Madame steeds een stukje harder zingt terwijl haar vorige zangpartijen nog door de ruimte echoën. Soms wordt de herrie bijna ondraaglijk, maar dan verstilt ze weer in een lief, meer soulvol liedje. Ook lief: voor haar laatste nummer verzucht Madame P dat het de laatste dag van haar tour is en dat ze van ons land houdt, ook al gaat ze morgen weer liftend naar Italië terug. Helemaal niet lief is de Amerikaanse violiste die zichzelf Blue Shift noemt. Tegen het publiek deed ze wel heel vriendelijk, daar niet van, maar haar instrument denkt er vast anders over. Alsof ze hem wil doorzagen, zo agressief gaat mevrouw met haar viool om. Uit al het gezaag en gesnerp komt wonder boven wonder nog iets van muziek naar boven. Ook het geluid staat op een gigantisch volume, maar het optreden duurt uiteindelijk met iets meer dan 5 minuten nogal kort. Het duurt even voor het publiek het doorheeft, maar als de violiste op haar stoel gaat zitten heeft iedereen door dat het echt is afgelopen en volgt er nog een tweede applausronde. Zonde dat het met zo'n anticlimax eindigde, want indrukwekkend was het optreden van Blue Shift wel. En het mes? Dat hangt nog steeds op zijn plaats.