Wie zaterdagavond Elastiek bezocht, beleefde met de Band Zonder Banaan en de Vlaamse band Les Truttes één grote ode aan de onzin. Het werd een typisch Brabants tentfeest, waarbij de tent uit zijn voegen barstte en het bier vleugels kreeg. Was er in muzikaal opzicht ook nog iets te beleven? Jawel: de reggaeband Luie Hond bewees zijn kwaliteit op de laatste editie van het festival. TOEGANKELIJK Kinderbedtijd is het duidelijk nog niet als Ilse deLange, charmant en enthousiast als altijd, de zaterdagavond van het Elastiek-festival opent onder de eiken van het Vrijthof in Hilvarenbeek. Vooraan staan families met kinderen, veertigers en een schare jonge tienermeisjes, voor wie de zangeres uit het Oosten van het land steeds meer als rolmodel fungeert. De aanwezigheid van de vele bakvisjes is een duidelijke indicator voor de muziek: Ilse de Lange heeft haar melancholische countrygeluid deels ingeruild voor meer toegankelijke rocknummers. Een vleugje van die melancholie is nog altijd te horen, niet in de laatste plaats in de teksten. Die ontstijgen het niveau van de tienerrock, waar de muziek toch over het algemeen vrij vlak blijft. Het publiek geniet onder de dalende zon van een beetje blues, een beetje country en vooral van de feel-good-songs die Ilse ten gehore brengt. NEDERWIET De meeste kinderen zijn naar bed en de talrijke mannen die een BZB-shirt dragen beginnen licht beneveld te raken als Luie Hond zijn optreden begint. Onlangs scoorde de band nog goed met het nummer Poes in de Playboy over talentloze, doch woest aantrekkelijke vrouwen die altijd nog uit de kleren kunnen gaan om beroemd te worden. Het wordt luidkeels meegeblèrd. Succes heeft de band al jaren, zowel in het clubcircuit als op allerlei festivals, waaronder Lowlands. Voor het eerst beginnen deze erfgenamen van Doe Maar nu ook hits te scoren met hun easy-going reggaedeuntjes. Net als zijn legendarische voorganger maakt Luie Hond Nederlandstalige muziek. Ook toon en thema’s lijkt de band aan Doe Maar te ontlenen: de Liefde en de nodige ironie daaromtrent zijn nooit ver weg. Zelfs de Nederwiet komt aan bod hoewel Luie Hond liever high wordt ‘van jou’ zo begrijpen we uit de tekst. Die verleiding grijpt het publiek met beide handen aan. Of dat nu komt door de radio-aandacht of door de kwaliteit van deze band, die zowel qua uitstraling als qua muzikale vermogens volop aanwezig is, doet er weinig toe. Luie Hond bewijst vanavond zijn status als ‘grote band’ binnen Nederland. POGO Begint het dan te regenen? Nee, het vocht dat tegen mijn wangen spettert en even later mijn broek doordrenkt is bier. Met complimenten van de fans van de Band zonder Banaan (BZB), die op de laatste Elastiek een thuiswedstrijd speelt. Wat Normaal is voor Tukkers en Rowwen Hèze voor Limburg is deze carnavaleske groep voor Brabant. Zij het dat de BZB nou niet meteen typisch Brabantse folklore uitdraagt; de muziek is een samenraapsel van rock, Nederpop en folk van Ierse of Schotse origine. De specie waarmee het geheel bij elkaar gemetseld is heet Onzin, waarbij een hoofdletter niet overbodig is. Een ode aan een bierkratje is het meest ontroerende moment. Hoewel de BZB-verbastering van het Alle menschen werden brüder ook de nodige indruk maakt. Wat valt er verder nog te zeggen over deze Brabantse feestband, behalve dan dat jarenlange oefening ertoe heeft geleid dat deze mannen synchroon kunnen springen op pogo-stokken. Niet helemaal eerlijk is dat de meest notoire biersmijters zichzelf goed beschermen met paraplu’s. PASTICHE Maar, om met Schopenhauer te spreken, het ergste moet nog komen: Les Truttes. De Vlamingen nemen niet echt de moeite om inhoudelijk een eigen draai aan hun covers te geven, maar de heren en dame leggen met hun bizarre knip- en plakwerk toch de nodige originaliteit aan de dag. Les Truttes brengen een tamelijk boosaardige, maar zeker niet onvermakelijke, pastiche van dansbare nummers uit de afgelopen vier decennia. We horen Boney M. en Abba, maar ook Faithless en de Chemical Brothers passeren de revue. Op zaptempo laveren de Vlamingen met hun lichtgevende gitaren tussen Guns ’n Roses, The White Stripes en het eendagsvliegje Liquido. Dat blijkt iedereen zich nog goed te herinneren. Het effect dat dit feest der herkenning op het publiek heeft, laat zich het best omschrijven als een schokkerig collectief orgasme. De mannelijke ‘Truttes’ hebben zich strak in witte pakken gehesen, wat vooral bij het hoogte- dan wel dieptepunt, een nummer van de Backstreet Boys, goed uitkomt. Kersje op de Truttes-taart is de rijzige zangeres, die nog het meest doet denken aan operazangeres Bianca Catafiore (voor outsiders: een van de beste stripfiguren uit Kuifje). Dan bewijzen de weergoden dat ze talent hebben voor timing: als de avond op zijn einde loopt begint het te regenen, en niet zo’n beetje ook. Voor het festival maakte dat weinig meer uit. Ondergetekende had helaas het -achteraf niet zo- lumineuze idee opgevat de tien kilometer terug naar Tilburg af te leggen op inline-skates.