De tweede dag in Berlijn was de enige dag dat we de stad zelf konden zien. Ik besloot af te zien van Mr. Franz Fjodors stadstour om zelf door de stad te trekken. Het mooie van Berlijn is dat als er rommelmarkten zijn, er een kans bestaat dat je ook mooie dingen vindt. Als het bijvoorbeeld gaat om platen heb je daadwerkelijk de kans om een veel gezochte plaat tegen te komen voor 2 euro. Dit is dus niet te vergelijken met de tilburgse meimarkt waar het niveau niet uitkomt boven de categorie, Alle dertien ruk, het beste van Berdien Stenberg, en Ik heb een toe toe toeter op mijn etc... Het was die dag aardig heet en dus was het me na twee uur platen zoeken in de gloeiend hete zon weer gelukt koppijn te krijgen. De opbrengst was echter 11 platen a 2 euro per stuk waaronder een plaat van de groep 16 bit. Is dit een goeie plaat? Niet echt, hoewel het nummer Changing Minds best grappig is. Het leukste aan de plaat is de reclame advertentie die op de binnenhoes staat voor de Amiga 500. De omschrijving is zo euforisch alsof het gaat om de beste uitvinding sinds gesneden brood. Leuk voor de 8bit verzameling. De rest van het platenshoppen zal ik iedereen besparen. Rond 18:30 zou iedereen weer bij elkaar komen bij de Volksbuhne. Vanuit de Volksbuhne zochten we onze weg naar de Electronic Church. Een paar jaar terug had ik in Berlijn al een keer een café meegemaakt dat door middel van een gat in de grond te bereiken was. De Electronic Church lag net zo verscholen. De Electronic Church zou op de Greifswalder Strasse vlak naast de Knaack Club liggen, maar in eerste instantie konden we het niet vinden. Na wat heen en weer geloop, stonden we uiteindelijk voor een muur met aanplakbiljetten van feestjes waar ik absoluut niet naar toe zou willen. De toegang van de Electronic Church was een deurklink die verscholen lag tussen de aanplakbiljetten. De Electronic Church bestond uit 2 ruimtes, een werkruimte en een andere ruimte waarin de optredens plaatsvonden. De 2e ruimte was geheel wit met ronde gewelven die inderdaad aan een kerk hielpen denken. Er waren nog twee andere acts uitgenodigd: een noise/soundscape act met veldopnames en een band bestaande uit een gitarist, een drummer en een violist. We besloten de volgorde van spelen iets om te gooien. Deze keer zou Mr. Staplerfahrer beginnen. Ik zou uiteindelijk als laatste van ons vieren eindigen met wat 8bit noise. Er waren dit keer meer bezoekers dan de avond ervoor. Wel kreeg ik het idee dat de bezoekers zichzelf ook ontzettend interessant vonden. Daardoor ontstond er een beetje een sfeertje van “ik weet pas wat goeie muziek is”, en dan toch stiekem alles kut vinden. We kregen zeker goede reacties op ons optreden maar het grootste deel van het publiek vond zichzelf volgens mij toch wel het belangrijkste. Rond een uur of 2 haddden we het er wel weer gezien en besloten de taxi terug naar het hotel te nemen. In het hotel werd nog wat nagepraat en nog wat muziek gedraaid totdat iemand van het hotel ons kwam waarschuwen dat we teveel herrie maakten. Dit klinkt net als een schoolreisje, ik weet het. Wederom won de moeheid het van het jeugdig enthousiasme dus het plan om uit te gaan bleef een plan. Gelukkig was dat op iedereen gelijkelijk van toepassing. De volgende dag zat het er weer op. We namen een alternatieve route voor de terugweg. Uiteindelijk was de terugweg een stuk sneller als de heenweg. Rond een uur of 18:00 waren we weer thuis. En zo eindigt een korte Vatican-Analog tour met een benzinetank of 2 armer maar een release rijker. Wordt vervolgd... Mr. Neurobit