9:00 uur ’s ochtends vertrokken we richting Berlijn, nog helemaal paranoid van het idee dat we de helft waren vergeten mee te nemen. 2 optredens in Berlijn was de oogst van een goede lobby om de Vatican Analog boodschap in het buitenland uit te dragen. Voor degenen die de afgelopen tijd onder een steen geleefd hebben, Vatican Analog is de hofleverancier van Noise in Tilburg. Onze Fellowship naar de krochten van Berlijn bestond uit Mr. Staplerfahrer, Mr. Bas Verbeek artiest en mezelf. De auto zat al aardig volgepropt en daar moest op de terugweg nog een tas bij, want Mr Franz Fjodor zat al op locatie. Met een uitgeprinte routebeschrijving gingen we op weg. Nou is het mooie van die routeplanners dat ze makkelijk van internet te halen zijn. Nadeel is dat als je eenmaal een verkeerde afslag neemt je meteen verdwaald bent. Al snel bleek dat het tweede een feit was. Na wat ronddolen vonden we een geschikt moment om even bij een tankstation te stoppen en een echte kaart in te slaan à 7 euro. De eerste kosten waren gemaakt, maar we lagen weer op koers. Ik had mezelf al tegen de lange tocht gewapend met een aanzienlijk voedsel pakket van veelal wafels. Verder had ik de Gameboy bij. (Geen Neurobit zonder Gameboy). Een paar dagen voor vertrek had ik weer een nieuw muziek programma gevonden dus genoeg om uit te proberen. Ik zou me niet vervelen. Na flink wat kilometers was de tank leeg. Dus was het tijd voor een tweede benzine, tevens sanitaire stop. Meteen wil ik even van de mogelijkheid gebruik maken om een lans te breken voor het toilet van de toekomst. Voor je het toilet van de toekomst überhaupt mag betreden moet je betalen. Het kost je 50 eurocent. De toiletten van de toekomst zijn immers niet gek. Je werpt je dure 50 eurocent in de automaat en meteen draait er een beugel rond die je richting toilet werpt. En zo betreed je het toilet van de toekomst. Op de achtergrond word je onder begeleiding van op Brian Eno-achtige wijze geproduceerde geluiden duidelijk gemaakt waar het bedrijf dat deze toiletten fabriceert voor staat. Altijd fijn om te weten dat er aan je gedacht wordt terwijl je hun toiletten sanitair bevuilt. Het mooiste van alles is dat het toilet van de toekomst ook even van de gelegenheid gebruik maakt om reclame te maken voor andere producten die technische vooruitgang pretenderen. Producten waar je bij een bezoek aan een toilet automatisch al vaak een behoefte voor voelt. Zoals een open haard, zowel in moderne als klassieke uitvoeringen, en voor een schappelijke prijs. Bij het verlaten van het toilet van de toekomst mag je er nog getuige van zijn hoe het toilet zichzelf reinigt door de wc-bril 360 graden rond te draaien, en je denkt bij jezelf dat het maar goed is dat je niet bent blijven zitten. Totaal onder de indruk van deze wonderbaarlijke wereld voegde ik me weer bij de rest van ons reizend gezelschap dat zich te goed doet aan hamburgers. Uiteindelijk verlaten we voldaan en voorzien van een brochure met daarin de meest luxe uitgevoerde open haarden het tankstation om onze weg te vervolgen richting Berlijn. Jezelf bezighouden is de keyword op zo’n reis. Ondanks dat de radio doorgaans niet veel soeps brengt, prijs je je toch zalig dat de radio in Duitsland niet ook nagesynchroniseerd is. Toch kreeg ik er koppijn van. Mijn Gameboy bracht uitkomst. De temperatuur nam ondertussen toe in de auto waardoor ik na een uurtje op een schermpje staren nog meer koppijn had. Maar het mooiste moest nog komen want we konden achteraan sluiten in een file die tot Berlijn zou duren. Het leek of heel Duitsland vrij had genomen en op weg was naar de Noordkust. De frustratie nam toe. Het zag er niet naar uit dat om we om 20:00 zouden arriveren bij de Salon Bruit op de Kastanien Allee. De reis zou uiteindelijk 11 uur in beslag nemen. Normaal staat voor een trip naar Berlijn een uur of 6. Na de nodige kaart issues (ik noem geen namen) kwamen we uiteindelijk om 21:00 aan bij de Salon Bruit. Mr. Franz Fjodor was de hele week al in Berlijn en al aanwezig bij de Salon Bruit voor een warm welkom. De Salon Bruit ziet er aan de voorkant uit als een klein café. Achterin is een klein bioscoop zaaltje. Er is ongeveer plaats voor een man of 40. De stoelen in de Salon Bruit zijn van die goede stoelen waar je nog zo’n beetje in weg kan zakken. Niet van die stoelen waar je een houten reet van krijgt, waardoor je benen gaan slapen en je noodgedwongen aan het eind van de film de aftiteling moet blijven kijken omdat lopen inmiddels onmogelijk geworden is. Niks van dat alles. Deze stoelen duidden op de betere filmzaal met de betere film. Zoals een film gebaseerd op 150 Murderous Passions van De Sade bijvoorbeeld. Romantische komedies: eat your heart out. Vooraan op het podium voor het scherm stond een tafel klaar voor de apparatuur. Na snel opgebouwd te hebben was het tijd om even iets te eten want ik had mezelf gedurende de trip in leven gehouden met wafels. Pizza was het antwoord op alle zorgen. De buurt rond Kastanien Allee is ’s avonds een erg gezellige buurt met overal leuke eettentjes en cafeetjes met dito mensen. Na een korte soundcheck gingen de deuren open. Een handjevol mensen plofte in de bioscoopstoelen waarna het optreden kon beginnen. Onderling hadden we besloten dat we ieder ongeveer een kwartier voor onze rekening zouden nemen zonder stilte tussen de optredens. Tijdens de optredens was het wel aardig stil in de zaal. Bij de wisseling van de wacht werd er geapplaudisseerd. Maar gedurende de show werd het stiller en stiller in de zaal. Dit is iets wat ik zelf niet echt gewend ben. Normaal als je als dj met beats bezig bent, doe je iets verkeerd als iedereen stil is, zit, of staat. Bij de meer experimentele optredens ligt dat precies andersom. Aan het eind van de show bleek echter waar de stilte vandaan kwam. Een groot deel lag te slapen. De sfeer in Salon Bruit was ook in het café gedeelte zeer gemoedelijk. Van verschillende kanten kwamen er positieve reacties op het optreden en ik raakte een beetje aan de praat met een meisje die me een korte cursus free jazz op een iPod gaf. Er schijnt blijkbaar in Scandinavië een vrij grote scene voor deze muziek te zijn. Free jazz kan ik best waarderen maar mijn namenkennis wat betreft dit genre reikt niet verder dan John Zorn. De echte hokjestijgers moeten maar even wegkijken. Het uiteindelijke plan was om nog in Berlijn te gaan stappen, maar niemand wilde zijn apparatuur achterlaten. Zo Hardcore zijn we dus. Inchecken bij het hotel was ook nog niet gebeurd. Daar was op de heenweg geen tijd voor geweest. Dus eerst terug naar het hotel om de apparatuur te dumpen. Eenmaal in de hotelkamer won de koppijn het van het jeugdig enthousiasme en was ik blij dat ik kon slapen. Wordt vervolgd... Mr. Neurobit