Soul, funk en jazz, dat had het thema moeten zijn in de Dommelsch Zaal van 013 afgelopen vrijdag. Met Room Eleven en Boris had dat helemaal goed moeten komen, maar integendeel. Daar waar de soul en met name jazz overduidelijk aanwezig waren bij het optreden van Room Eleven, ontbrak het hieraan bij Boris. Hoewel beide bands verscheidene pogingen deden om het publiek los te krijgen, kwam de sfeer er niet echt in. Room Eleven klonk beter dan op de cd, vlotter, sensueler en vrolijker. Boris daarentegen miste hier en daar een noot en er leken katten in zijn achtergrondkoortje te zitten... PURE SENSUALITEIT Hoewel Room Eleven en Boris gepresenteerd worden als gelijkwaardige bands, lijkt het concert toch meer op een hoofdact met voorprogramma. Helaas met Room Eleven in het voorprogramma. De stem van zangeres Janne brengt je terug naar de rokerige sfeer van een bar uit de jaren '50. Een stem, die uniek is voor deze tijd, laat de rillingen over je rug lopen en doet je vermoeden dat er een donkere artiest voor je staat. Een helder en zuivere, maar tegelijkertijd zware en hese stem, begeleid door swingende ritmesectie, funky gitaren en een jazzy basgeluid. De ideale combinatie voor een sfeervolle avond, waarbij de heupen wel los moeten worden gegooid. Vreemd genoeg denkt het publiek daar anders over. Een handjevol mensen staat te dansen, een enkeling vindt de spelletjes op de mobiele telefoon interessanter dan de nostalgische, jazzy muziek op het podium en alleen de mensen vooraan zingen enkele teksten mee. Hoewel de band flink wat interactie met het publiek zoekt, wordt er nauwelijks gereageerd. Mensen die de cd van Room Eleven kennen, staan voor een verrassing tijdens het optreden. Daar waar de cd lekker rustig is en goed als muzak kan dienen, stond de band tijdens het optreden echt te swingen. Alles klonk, vlotter, sensueler en vrolijker. Erg opvallend, gezien hun versie van 'Faith' van George Michael: een van oorsprong druk, dansbaar nummer weet de band zo neer te zetten dat het een sensuele lading krijgt waar je u tegen zegt. Wanneer het publiek eindelijk wat losser begint te worden, er meer bewogen wordt en eindelijk de muziek echt aanslaat, is het laatste nummer al aangebroken. Beteuterde gezichten sieren de zaal en het is weer rustig in de stampvolle ruimte. KATTENGEJANK Plots klinkt 'Ordinary People' door de zaal en de mensen beginnen te schreeuwen en te juichen. "Het begint, het begint, Boris is er!" Dit spreekt wel voor het publiek en de mate waarin zij de muziek van Boris kennen. Door de boxen galmt de stem van John Legend die in de verste verte nog niet op die van Boris lijkt... Wanneer hij dan eindelijk het podium betreedt, begint het gedrang om zo dicht mogelijk bij hem te komen. Heupen en ellebogen van jonge dames worden in de strijd gegooid om hun weg naar voren te vinden. Opvallend is de diversiteit van het publiek. De zaal is gevuld met zowel jonge, kleine meisjes als mannen op leeftijd. Stuk voor stuk deinen ze mee op de hits van Boris, maar zodra wat onbekendere nummers worden ingezet, staat de mensenmassa ook weer stil. De tegenstelling tussen podium en zaal wordt steeds groter. Boris danst van de ene kant van het podium naar de andere, laat zich lekker gaan en beweegt zijn heupen alsof hij in gedachten heel ergens anders is dan op het podium. De vrouwen gillen hun longen uit hun lijf en dan geldt ook voor Boris. Om het publiek op te zwepen, schreeuwt hij harder dan we van hem gewend zijn en zet zijn uithalen hoger en langer in. Zo hoog en zo lang dat je je afvraagt hoe strak zijn boxershort zit. Hoewel Boris bekend staat als funky artiest, is ook deze stijl ver te zoeken. De populaire ritmes, zijn kattengejank en scherpe solo's overheersen. Pas bij de toegift gaat het publiek los en is te begrijpen waarom de heer in kwestie funky wordt genoemd. Eindelijk is er de sfeer die de hele avond ontbrak. Best slim aangepakt: alle mensen die zich de hele avond hebben afgevraagd wat ze in hemelsnaam bij Boris doen, gaan alsnog met een voldaan gevoel naar huis.