Drank en drugs hebben al jaren invloed op de reputatie van de Deftones. Zo werd frontman van de Californische metal-mannen Chino Moreno met modder bekogeld op het Waldrock festival een paar jaar geleden. De reden hiervoor was zijn abominabel dronken gedrag op het podium. Na negen nummers werd het optreden gestaakt. Een optreden waar Deftones niet graag aan herinnerd wordt. Ook de laatste twee langspelers 'Deftones' en 'Saturday Night Wrist' werden genadeloos neergesabeld door de pers. Vanavond in 013 zal blijken waarom. Aan de snoeiharde, logge metalband Will Haven de 'eer' om het spits af te bijten. WILL HAVEN Bij Will Haven denk je ogenschijnlijk aan de zoveelste singer-songwriter, maar deze pseudoniem staat gelinkt aan een grote dosis enorme, dertien-in-een-dozijn takkeherrie. Het geluid is vanaf de eerste noot bagger. De zwaar overstuurde gitaarmuren overstemmen werkelijk alles. Zelfs de menselijke pijngrens van het gehoor. De muziek houdt zich een beetje temidden tussen Fear Factory meets Pantera, alleen staat deze band vol van clichés. Iedere riff is al gedaan en de zanger lijkt qua stem op een kruising tussen Fred Durst en een speenvarken. Okee, de performance is energiek en de herrie wordt strak gebracht, maar voor een band die al tien jaar bestaat verwacht je toch meer, een eigen sound bijvoorbeeld. De herrieschoppers zijn al sinds high-school bevriend met de mannen van de Deftones. Dat moet ook de enige reden zijn waarom Will Haven support-act is voor hun. Gelukkig duurt deze martelgang van het gehoor nog geen half uur en kan de inmiddels volgelopen 013 ook nog iets verstaan van het optreden van de Deftones. DEFTONES Wanneer het moment dan eindelijk daar is komen de stoere mannen van Deftones na een lange intro dan eindelijk het podium op lopen. Alle vijf met een grote smile en handgebaren die aangeven dat ze er zin in hebben vanavond. Ook zanger Chino Moreno ziet er een stuk gezonder uit. Eerder was hij behoorlijk bleek en vatzig, nu oogt hij fris en opvallend breed. De toon wordt gelijk gezet met snoeiharde opener 'Korea' van album White Pony. Helaas is het geluid opnieuw deprimerend. Er heerst enorm veel galm in de zaal, waardoor de zang moeilijk hoorbaar is en de gitaar naar de achtergrond wordt verdrongen. De mannen doen hun best, maar toch lijkt het het publiek niet helemaal te kunnen bekoren. Hierdoor merk je ook het verschil in kwaliteit tussen het oude en het nieuwe werk. Bij nummers als Nosebleed en Root ontstaan er zowaar momenten van opleving, terwijl bij de nieuwe nummers, zoals 'Beware the water' en 'Xerces' het publiek schaapachtig voor zich uit staart. "I get Bored" zingt Chino in het laatste nummer Bored voor de toegift. Dat geldt op dat moment ook voor het overgrote gedeelte van het publiek. Het applaus en het aantal mensen dat "We want more" roepen is zo bedroevend, dat het haast pijnlijk moet aanvoelen voor de Deftones. Gelukkig is het geluid in de toegift enigzins verbeterd. We krijgen nog wel een aangename bisronde met prima uitvoeringen van Back to School, Change In The House Of Flies en het brute 7 Words. Als je al met al de balans opmaakt valt op dat er maar liefst zeven nummers zijn gespeeld van White Pony en slechts vijf van de laatste twee albums. Deftones moet het gezien de reactie van het publiek en de setlist toch nog hebben van 'die goeie ouwe tijd.' De magie lijkt verloren en de glorie vergaan vanavond. Dat ligt niet aan hun optreden, maar aan de tijden. Die veranderen, terwijl Deftones stagneert.