Net als afgelopen december tijdens Lostprophets was de Dommelsch Zaal van 013 gisteravond volledig gevuld met tieners. Reden voor hun aanwezigheid waren ditmaal de poppy punkers van Fall Out Boy (FOB). De Lostprophets uit Wales wisten aan te tonen dat ze de capaciteiten bezitten om als band door te groeien. Na gisteravond moet voor FOB echter gevreesd worden dat de populariteit en verkoopcijfers snel zullen dalen na de huidige hype van op tieners gerichte 'punk'. SAMSON & GERT Hoewel het niet nodig is om het publiek extra te enthousiasmeren voor FOB mag het Belgische Nailpin vanavond deze taak verrichten. Deze taak wordt door onze Zuiderburen met verve tot uitvoering gebracht. Muzikaal gezien stelt het weinig voor wat Nailpin laat horen, maar de band krijgt de dan al propvolle Dommelsch Zaal al stevig aan het meezingen en springen. De muziek van Nailpin bevindt zich ergens tussen pop en punk in, maar telkens als de muziek wat steviger dreigt te worden komt er weer een vrolijk refrein aan zodat iedereen lekker kan krijsen en springen. Door kinderlijke benadering van het publiek in woord en gebaar en dan ook nog eens met een zwaar Vlaams accent van zanger Sean heeft het soms meer weg van Samson en Gert die een rockshow geven. Gelukkig voor Sean en zijn mannen geniet het publiek volop en komt de stemming er goed in. Dat is uiteindelijk toch de bedoeling van een support act! CHOREOGRAFIE Na een dik half uur stevig opbouwen op het podium is het tijd voor de headliner van dienst; Fall Out Boy. Ondanks de drukte probeert een groot deel van het publiek toch nog wat verder naar voren te komen terwijl één van de roadies waarschijnlijk het luidste applaus krijgt dat iemand binnen zijn beroepsgroep zal krijgen. Kennelijk is het aanslaan van een gitaar van FOB al genoeg om zo'n tweeduizend mensen te laten krijsen en applaudisseren. Als het doek valt en de band begint, dient in ieder geval een compliment gegeven te worden voor de belichting die erg goed is. Tijdens de eerste nummers valt, behalve het enthousiasme in de zaal, vooral op hoe de band zich presenteert. Zanger/leadgitarist Patrick Stump staat erg statisch bij de microfoon en stapt tussen de nummers door een metertje of wat naar achter. Hierdoor gaat alle aandacht naar Peter Wentz, die behalve bassist en tekstschrijver ook veruit het populairste lid van de groep lijkt te zijn. Tijdens het spelen is hij zo fanatiek bezig met leuke sprongetjes en houdingen dat je vermoedt dat hij thuis alle choreografie heeft bedacht. Tegelijkertijd loopt de andere gitarist rond als een verdwaalde en verdoofde look-a-like van Albert Hammond van The Strokes en speelt de drummer op een verhoging anoniem zijn enorm strakke partijen. HYSTERIE Genoeg over de presentatie, want uiteindelijk gaat het toch om de muziek. Helaas valt hier weinig goeds over te melden. De muziek van Fall Out Boy bestaat uit dertien in een dozijn punkpop die op het moment goed verkoopt. Sommige nummers klinken wel lekker, maar zodra het lijkt te gaan rocken wordt er toch weer voor de veilige weg gekozen. Hierdoor krijg je geen moment het idee dat er een echte rockband op het podium staat, maar eerder een boyband die instrumenten omgehangen heeft gekregen. Niettemin wist FOB het publiek anderhalf uur te boeien en werden alle nummers (inclusief hitjes als Dance, Dance en Sugar, We're Goin' Down) met veel hysterisch gekrijs en applaus ontvangen. Fall Out Boy is kortom een matige band met een erg monotone zanger die het erg goed doet bij een jong publiek dat hierdoor wel in aanraking komt met rock en hopelijk ook andere (betere) bands gaat beluisteren.