City Sounds pakte zaterdagnacht in de 013 uit met grote namen als Motor en Plump DJ's en zette zo een tof feest weg. Jammer dat het publiek niet altijd onvoorwaardelijk los ging bij de deejays en live acts. En glowsticks zouden verboden moeten worden. Monica Electronica mag de avond openen. Ze ziet er goed uit en draait nog beter. Helaas gebeurt dat voor een driekwart lege zaal, maar wat draait ze strak. Dikke bassen zoemen door de speakers en in de mix zijn invloeden van minimal techno, Chicago house en elektro te horen. Om kwart voor twaalf begint de zaal dan gelukkig toch vol te stromen en als Monica rond middernacht haar set afrondt, is de Dommelsch Zaal nagenoeg gevuld. De mensen die dan binnenstromen, zijn net op tijd om de Amsterdamse elektropopband Matik te horen spelen. De zanger van Matik laat constant zijn gele onderbroek zien, omdat hij zijn broek niet optrekt. Ook de glitterschedel op zijn ijselijk strakke shirt is bepaald geen lust voor het oog. Deze visuele onappetijtelijkheden leiden af van de muzikale prestaties van de band. Het viertal speelt nummers die klinken als een kruising tussen LCD Soundsystem, Iggy Pop en David Bowie. Niet overdreven origineel dus, maar met enthousiasme gebracht en live, dus wel aardig. GLOWSTICKS Als Matik het voor gezien houdt, mag de Brits/Franse deejay en producer Vicarious Bliss de zaal proberen af te breken met zijn platen. Dat lukt deels dankzij het draaien van platen van zijn eigen label Ed Banger Records: loeizware elektroknallers zijn het. Deels, want hoewel de dansers voorin de zaal bij het podium wild staan te springen en beuken, neemt de energie van de dansers af naarmate je je verder naar achteren in de zaal beweegt. De glowsticks die halverwege Vicarious Bliss' set met honderden tegelijkertijd worden uitgedeeld, kunnen de mensen achterin ook niet echt aan het dansen krijgen. Bliss zelf lijkt het ook niet meer te weten, en sluit zijn set af met een in deze context van elektronisch dansgeweld vreemde plaat: Killing In The Name Of van Rage Against The Machine. Ter inleiding van headliner Motor is de rock van RATM misschien nog niet zo heel gek gekozen. Want Motor rockt. Drie harige mannen staan uitgedost als punkers achter een laptop, een drumpad en een mic en produceren een ijselijk hard geluid. Het uit Londen afkomstige Motor, waarvan binnenkort een nieuw album uitkomt, klinkt als een mix tussen rock, acid en techno. De harige nozem die in de mic schreeuwt is tamelijk onverstaanbaar, maar klinkt vervaarlijk en draagt bij aan de rauwe uitstraling van de band. Dat je dan nog steeds om de haverklap een glowstick tegen je hoofd krijgt gesmeten, neem je dan voor lief. Geweldig. De andere headliner en afsluiter van de avond Plump DJ's valt dan weer lelijk tegen. Tenzij breaks je ding zijn natuurlijk. Deze recensent wordt echter niet warm van de mix die bestaat uit een opgewarmde kliek van elektrobaslijnen, breakbeats en flauwe vocalen. Handjes in de lucht gebaren van het Britse deejay-duo ten spijt. Er staan hoe dan ook nog genoeg mensen te dansen. Als de Plumps er om een uur of vier mee stoppen, strompelt de massa feestbezoekers moe maar voldaan en struikelend over de glowsticks naar buiten.