Vijftien keer Crack Beats, het is toch een soort van jubileum. Gefeliciteerd namens 3VOOR12/Tilburg. Erg uitgebreid werd het niet gevierd in de Bat Cave, maar het grote feest zal wel worden bewaard tot de vijfentwintigste editie. Deze vijftiende editie was daardoor niet minder geslaagd, al moet de recensent toegeven dat vijf uur lang aan extreme beats toch ook wel een beetje gaat vervelen. SNELVUUR Rioteer, zoals altijd de man van de avond, wordt door een technisch probleempje in eerste instantie gedwongen om wat oude tracks te draaien, in plaats van het verse werk op zijn laptop. Zijn openingsset is nog het beste te typeren als warme, gezellige breakcore, met een mix van dubby bassen, rapsamples en het ravegeluid van de jaren '90. Als de ritmische beats even wegvallen, verandert de Bat Cave in een grot vol donker, onheilspellend basgeluid, waarna een nieuwe break aankomt als een zweepslag. Later op de avond kan Rioteer wel zijn nieuwste tracks laten horen, waaronder één met een sample van een Nederlands hippiemeisje uit de jaren zestig die vertelt over de maatschappij en wat daar mis mee is. Het is een humoristische, ironische track, door de manier waarop de ouderwetse speech wat belachelijk wordt gemaakt door de keihard klappende beats, maar wel met een serieuze boodschap waar veel bezoekers achter kunnen staan. Geleidelijk versnelt Rioteer het tempo, waarna dj DMDN het overneemt met een waar snelvuur aan beats. De eigenaar van platenzaak Antenne sluit duidelijk aan bij de wensen van het wat groter geworden publiek, met zijn selectie van gestoorde drum 'n bass en uiteindelijk zelfs hardcore gabber beats. DMDN springt met het grootste gemak van deze simplistische maar aanstekelijke breakcore naar meer desoriënterende breaks, waarin je soms even de weg kwijt raakt. Dan gaan we weer snel terug naar de gekte, waarmee DMDN ook goed aansluit op de eerste live act. KOTSMISSELIJK Puke Brigade staat voor het eerst op Crack Beats. In een Marilyn Manson-achtige outfit en met witte make-up op, die hem een doodse uitstraling geeft, staat hij achter de knoppen op een gelijk niveau met het publiek. Hij maakt handig gebruik van zijn apparatuur en vuurt met klinische precisie zijn rauwe beats af op de dansende menigte met een tempo van pakweg 250 slagen per minuut. Af en toe draait hij wat aan de knoppen, maar Puke Brigade heeft er vooral lol in om zichzelf het publiek in te storten en dat met wilde bewegingen kotsmisselijk te maken. De muziek is nogal recht-toe-recht-aan, maar de act van Puke Brigade slaat goed aan bij het publiek en ook bij een breed grijnzende Rioteer. Het live optreden is met twintig minuten kort, maar ook net zo krachtig. Tijdens de set van Kingpin is er duidelijk een inkakmoment te bemerken bij de bezoekers. Jammer, want de junglevibe van deze deejay valt best goed na de straight forward performance van Puke Brigade. Veel van zijn tracks vallen ook wel in het vakje 'meer van hetzelfde' na drie uur breakcore te hebben geluisterd. De muziek wordt naarmate de avond vordert steeds wat harder en nihilistischer, met als hoogtepunt het optreden van Thye. Deze Hagenees staat voor het eerst op Crack Beats en maakt aanvankelijk indruk met zijn ratelende en knoertharde speedcore. Maar het valt al snel op dat de beats van Thye niet al te veel om het lijf hebben. Het is het soort muziek dat je het beste kunt vergelijken met een drilboor in je schedel. Maar er ook op dansen? Dat lukt eigenlijk alleen de harde kern van liefhebbers vooraan in de Bat Cave nog.