Een concert van New Cool Collective zou een feest moeten zijn. En dat was het afgelopen vrijdag ook in de Dommelsch Zaal van 013. Maar ondanks een goed gevulde zaal, wilden de ledematen van het publiek maar niet loskomen. Iets wat, gelukkig, van de band niet kon worden gezegd. BREED Dat New Cool Collective een breed publiek aanspreekt, is bekend. Voor de jongere generatie weet het collectief ‘oude’ stijlen een moderne twist mee te geven en voor de oudere jazzliefhebbers is de veelvuldigheid aan stijlen een feest van herkenning. En voor dat er nog maar een noot is gespeeld, zien de meeste toeschouwers er al voldaan uit. Ongetwijfeld zal het merendeel het optreden als een traktatie voor henzelf beschouwen, na een dag van hard werken. Op het podium staan er stoelen voor de blazers, een drumstel en een Rhodes. Ongeïnteresseerde gezichten van de band kijken je via foto’s aan op een scherm die erboven hangt. En tegen de tijd als de band begint, verruimen medewerkers van 013 de zaal door de achterste gordijnen weg te schuiven. Inderdaad, 013 had niet gerekend op de populariteit van New Cool Collective. NEGENTIEN Ruimte voor bijzondere intro’s is aan New Cool Collective niet besteedt. Rustig lopen één voor één alle leden over het podium naar hun gereserveerde plaats. Onder leiding van saxofonist Benjamin Herman begint de band met een open sollicitatie naar een plaats op een James Bond-soundtrack. Funky, groovend en opzwepend; alle elementen voor een perfecte opener. En perfect is tevens het geluid; kraakhelder en alle instrumenten zijn prima van elkaar te onderscheiden. Knap voor een band die met negentien man speelt. Wonderbaarlijk genoeg gebeurt het dan toch dat er één keer een feedback-piep het sublieme geluid verstoort. De band zit goed in hun vel, stomen lekker door en spelen nummers vanuit alle hoeken van de jazz. De achteloosheid waarmee drummer Joost Kroon de ritmes produceert is bijna jaloersmakend en de vervangende bassist is solide. HÉ HOI DANSEN? Maar waarom lukt het in godsnaam het publiek niet om te dansen? Toegegeven, er wordt wat met de schouders geschud, maar op deze muziek zou je toch denken dat het onmogelijk is om met de benen op dezelfde plaats te blijven staan. Was het de drukke dag? Bang om voor aap te staan? Dat laatste was zeker niet het geval van een paar bezoekers die helemaal bovenaan op een nummer stonden te jumpen. Dat is het dan ook weer nét niet. Slechts bij één nummer swingt het publiek al iets meer en dat is nota bene een cover van Beck. E-Pro wordt in een big-band jasje gestopt en het werkt wonderwel. De saxofonisten zingen willekeurig de “Naa naa na na na na naa naa” mee en jawel, de kaken gaan bij sommigen open. Maar daar blijft het voor een groot gedeelte wel. Het applaus is redelijk en een enkeling fluit zo hard, dat het bewonderingswaardig is dat hij nog niet doof van zichzelf is geworden. RAADSEL Aan de band ligt het allemaal niet, die speelt de sterren van de hemel waaronder ook een paar nummers van laatste album Trippin’, geproduceerd door jazzlegende Tony Allen. Zeker de helft van alle leden krijgen een kans om te soleren bij de microfoon die midden vooraan staat. Als op het einde zelfs bijna iedereen rond die microfoon gaat staan om beurtelings te soleren is het feestje op het podium compleet. Waarom dat niet zo in de zaal is blijft het eerste raadsel. Het tweede raadsel is waarom de DJ, die vooraf en achteraf plaatjes draait, tijdens het optreden van de band continu bezig is met platen te beluisteren. Toch eens uitzoeken…