Na acht jaar optreden met de indierockband Gomez probeert zanger Ben Ottewell het solo. Met enkel een akoestische gitaar maakt hij het publiek in de Kleine Zaal van 013 enthousiast na het dubbele voorprogramma: Woody and Paul en John. De avond begint met een dertigtal toeschouwers, waarvan een schamele helft na twee en een half uur het hoofdoptreden haalt. WOODY AND PAUL De pré-warming-up wordt verzorgd door het Eindhovense duo Woody and Paul. Op hun akoestische gitaren spelen zij fragiele country/blues, maar de echte ontroering blijft uit. Deze cowboys weten wel degelijk wat muziek maken is, maar slagen er niet in om een connectie te krijgen met het publiek. De teksten, die zeker niet over koetjes en kalfjes gaan, worden haast stoïcijns gezongen en een toelichting of aankondiging van een nummer blijft achterwege. Als Woody zijn mondharmonica tevoorschijn haalt bij 'Keep on walkin' lijkt er een ommekeer te zijn. Het publiek leeft op, schommelt mee met de muziek en gilt de longen uit het lijf. Helaas is deze euforie maar van korte duur. Na een tiental nummers kan het breekbare gitaarspel en het tweestemmig gezang het publiek niet meer bekoren. Even lijkt het zelfs of ik een nummer voor de tweede keer hoor. Vorige maand brachten Woody and Paul hun eerste cd 'Home' uit op het label Tear it Up Records. Het zou vanavond niets hebben uitgemaakt als enkel en alleen deze cd gedraaid zou worden. JOHN John wie? Ja, John wie. Bij de aankondiging van zijn optreden praat deze singer-songwriter zo binnensmonds dat zijn achternaam niet te verstaan is. Je zou denken dat het voorprogramma beter is dan het voorprogramma van het voorprogramma, maar dat is duidelijk niet het geval. Johns performance is even slecht als zijn articulatie. Deze aarzelende, eigenaardige man lijkt geen enkel besef te hebben van de plaats en tijd waar hij zich bevindt. Tussen zijn nummers door krabt hij onzeker op zijn hoofd, verontschuldigt zich iedere keer voor het omstemmen van zijn gitaar en zegt dat hij toch echt niet zo goed is als Ben Ottewell. Dit laatste mag, hoop ik, kloppen. Tijdens het spelen van liedjes die in de richting komen van die van John Mayer kent deze John maar één houding. Als een konijn dat bang is om opgegeten te worden, staat hij stokstijf met gesloten ogen op het podium. Als er na een aantal nummers nog steeds geen beweging in komt, besluit ik om hem te volgen en doe ook mijn ogen dicht. Simpele, lieflijke deuntjes klinken door mijn hoofd en even lijkt het of hij wordt bijgestaan door een band. Als ik mijn ogen open vliegt deze droom weg en zie ik het bange konijn eenzaam naast zijn laptop, zijn band staan. John zal niet de nieuwe John Mayer worden, want de zaal, die al praktisch leeg was, raakt nog leger en leger. Als hij na vijf nummers zijn spullen begint op te ruimen terwijl zijn virtuele band nog even doorspeelt, kunnen we opgelucht ademhalen. Tijd voor het hoofdprogramma! BEN OTTEWELL Als de man waarop we zo lang hebben gewacht begint met spelen, loopt de zaal gelukkig al snel weer 'vol' en is het publiek dolenthousiast. Natuurlijk omdat Gomez-zanger Ben Ottewell een geweldige artiest is, maar ook omdat we na twee monotone optredens behoefte hebben aan iets anders. Met zijn rauwe whiskeystem zingt hij zowel Gomez-nummers als covers van bekende blueshelden. Deze zanger heeft zeker geen gebrek aan muzikaliteit, want zonder virtuele band en met enkel en alleen een akoestische gitaar overdondert hij het publiek. Ook aan empathie ontbreekt het hem niet. Hij kondigt elk nummer aan en geeft wat informatie waardoor hij zijn nummers goed kan overbrengen. Vooral bij bekende Gomez-liedjes stimuleert hij het publiek. Zo eentonig als het het vorige anderhalf uur was, zo uitbundig is het nu. Er wordt meegewiegd en Ottewell krijgt een hard applaus, voor wat haalbaar is voor een dertigtal personen. Zijn vertolking van Neil Youngs 'Unknown Legend' is ingetogen, maar passievol. Als Ottewell na een half uur zijn hoogtepunt heeft bereikt, komt ook bij dit optreden een beetje de sleur erin. Er is nog een enkele opleving bij de nummers 'Bring It On' en 'How We Operate', maar je merkt dat het publiek langzaam indut. De toegift klinkt als een slaapliedje en even doen een paar mensen hun ogen dicht. Als het concert is afgelopen en de lichten aangaan, wordt er een paar keer in de ogen gewreven, worden de spieren gerekt en verlaten de vijftien toeschouwers die er nog staan de zaal. Hoewel Ben Ottewell een fantastische artiest is, kan hij beter gaan rocken met zijn band. De nummers die hij deze avond speelde zijn namelijk alleen lang aan te horen als achtergrondmuziek bij het eten of voor het slapengaan.