Noem het gewaagd; tijdens carnavalszaterdag een band programmeren in de Bat Cave die in de VS een redelijke schare fans achter zich heeft, maar in Nederland slechts bij een paar enkelingen bekend is. De paar in kwestie verzamelden zich in de Bat Cave om het fenomeen dat Thunderbirds Are Now! (TAN!) heet te zien. De Detroitse indierockband speelde daar voor het eerst op Nederlandse bodem. Maar voordat TAN! mocht beginnen, kreeg Labasheeda de eer om te openen. LABASHEEDA Volgens de website van Labasheeda maakt het internationale trio (Amerikaans/Italiaans/Nederlands) muziek als een vorm van expressie in plaats van een product. Nonsens natuurlijk, want de meeste bands moeten iets verdienen om te kunnen blijven bestaan. Achterin de Batcave zijn bovendien stickers en buttons te koop. Het is maar net de vraag of Labasheeda iets heeft verkocht, want de muziek is van een bedenkelijk laag niveau. Waar valt Labasheeda onder te plaatsen? Geen pop, want daarvoor ontbreekt het aan structuur en klinken alle tonen richtingloos. Het is ook zeker geen indierock, want bij indierock wordt het tekort aan verfijning opgevangen door bevlogenheid en bezieling. Maar het trio van Labasheeda staat er als een stel zoutzakken bij, waarbij een valse noot onbedoeld vals is en zonder overtuiging wordt gebracht. De drums klinken als natte kranten en als de zangeres er ook nog eens een viool bij pakt, zijn alle goede bedoelingen voor niets geweest. Zo vraagt de zangeres het publiek (dat na ieder nummer maar lauw applaudisseert) om naar voren te komen, maar daarop volgen hoge feedbackpiepen die niet bepaald uitnodigend werken. Pas bij de laatste twee nummers begint de band te bewegen, zien we een glimp bevlogenheid, maar raakt de drummer faliekant uit de maat vanwege het hoge tempo dat hij zelf niet bij kan houden. Een vreemde opener voor een band die in alle facetten zoveel anders is. THUNDERBIRDS ARE NOW! Wat een verademing als TAN! het podium op komt. Vier Amerikaanse jongens die de 1.70m niet eens ontstijgen, maar wel barsten van de energie. Om het publiek in de stemming te krijgen, worden de mensen naar voren uitgenodigd door zanger Ryan Allen. In tegenstelling tot bij Labasheeda wordt er nu wel gehoor aan gegeven. Wat volgt is een setlist waarin de indierockband alles goed doet wat Labasheeda fout deed. De drummer heeft alleen de bekkens van het drumstel vervangen, maar hij weet er de juiste klanken uit te halen. In amper een uur tijd passeren songs de revue waarvan de een nog hyperactiever is dan de ander. Thunderbirds Are Now! laat zich omschrijven als de ADHD-neefjes van Talking Heads en The Pixies. Stilstaan lukt geen van de 25 aanwezigen, die allemaal gelukkig kijken en er zichtbaar van genieten. Tussen de nummers door is het stil, tot verbazing van de band, maar het is de enige ruimte om even op adem te komen. De paar hits die ze in de VS hebben gehad (Eat This City, The Veil Comes Down), worden gespeeld en het applaus is opvallend hard voor zo’n kleine menigte. Na het laatste nummer is het echt afgelopen, geen toegift maar iedereen kijkt elkaar tevreden aan. De bezoekers gaan het carnavalsgedruis weer in, terwijl de band zijn afterparty viert bij hiphopfeest Treetz in de Dommelsch Zaal. Het zou nog laat worden…