Eigenzinnig, dat zijn de eisen te noemen die Amos Lee stelt in 013. Een fotopas is doorgaans bedoeld om vooraan mooie foto's te kunnen maken. Bij Amos Lee betekent dat: Alleen de eerste drie nummers vanaf de PA (deze staat 40 meter verwijderd van het podium) en zonder flits. Verder mag er op verzoek van de band absoluut niet gerookt worden in de zaal. Dat terwijl Amos Lee zelf apestoned het podium betreedt. Gelukkig doet voorprogramma Winterbirds minder moeilijk. Een verslag van dit vreemd avondje, waarin Amos Lee de grote pechvogel blijkt te zijn. WINTERBIRDS Is de nieuwe formatie van oud Satellite7-drummer Remco van der Heide. Hij besloot de gitaar eens op te pakken en zijn emoties te stoppen in het zingen. Zo ontstond deze sfeervolle combinatie. Een echte band is natuurlijk fashionably late, maar Winterbirds begint unfashionably early. Een half uur voor aanvangstijd beginnen zij hun set, om vervolgens op de geplande tijd te stoppen. Jammer! De zaal stroomt nog vol en het is daardoor erg rumoerig. Dat terwijl de band, ondanks hun naam, een broeierig optreden geeft. Een sfeervolle samensmelting van britpop, met een vleugje indie, ingekleurd met orgel en akoestische instrumenten is de beste benaming voor het geluid dat Winterbirds laat horen. Nergens zwaarmoedig of moeilijk wegluisterend, maar dromerig en warm. Al denkt, gezien de reactie van het publiek, het overgrote deel van de zaal daar anders over. AMOS LEE Kaal en sober, dat zijn de eerste woorden die te binnen schieten wanneer de funky jazz singer/songwriter Amos Lee en band beginnen te spelen. De viermansformatie heeft de apparatuur zo dichtbij elkaar verzameld, dat het podium ineens reusachtig lijkt. Verder is er qua aankleding of belichting amper iets gedaan. De sferische verlichting is zo low-budget dat de verlichting van de wallen nog meer klasse uitstraalt. De volgende twee woorden die vervolgens te binnen schieten zijn: Supply & Demand. OK, het is de naam van de nieuwe cd en deze tour, maar de oude nummers worden wel heel erg ondergesneeuwd. De nieuwe nummers missen live helaas de bezieling en emotie om het optreden naar een hoger plan te trekken. Verder oogt Amos Lee behoorlijk stoned. Hij is sneller afgeleid dan een kind in de speelgoedwinkel en vergeet zo nu en dan de teksten. Dan is er gelukkig nog de schare oudere prachtnummers, zoals Soul Suckers, dat eindelijk de kijker weet te beklemmen. Maar een kapotte snaar is de boosdoener, waardoor het nummer vervalt in een saaie jam. Helaas krijgt Amos Lee het voor elkaar om vanavond tot twee keer toe de snaar van zijn akoestische gitaar te breken en mist zijn vervangende elektrische gitaar toch de intensiteit die de nummers nodig hebben. Gelukkig gaat het allemaal net voor en tijdens de toegift allemaal nog de goede kant op. Mede dankzij het prachtige (opnieuw oudere) Black River en Arms of a Woman. Verder is het voor Amos Lee maar goed dat zijn stem rust krijgt na anderhalf uur speeltijd, aangezien deze steeds schordere vormen begint aan te nemen. Ach, meneer zelf kan er wel om lachen. Zoals hijzelf zegt: "Yesterday I was playing 72%, today I'm 80". Volgende keer 100 alsjeblieft!