En toen was het alweer tijd voor de laatste showcase rondom B-Stage. Vijf bandjes die zich profileren als lokaal talent mogen de bezoekers van de Bat Cave laten zien wat zij waard zijn. Vanavond is het de beurt aan Groover, Zwarte Schapen, Logo, Down Under en NeWax. GROOVER IS GEWOON SKA Totaal bevroren worden de tenen al snel ontdooid bij binnenkomst wanneer ska/reggae/rock act Groover zijn vrolijke noten als een warme zon over de Bat Cave straalt. Het podium staat gezellig vol met de acht muzikanten die Groover rijk is; wat niet valt te zeggen van de ruimte voor het podium dat vrijwel leeg is. Twee blonde dames die al skankend de band bijstaan met hun vocalen hebben er lol in. Zo ook de twee blazers die geheel in kostuum voor het bekende ska-geluid zorgen. Het is strak, het swingt, het is vrolijk: het is ska. Niets meer en niets minder, want bijzonder origineel zijn de partijen van Groover niet. Tussendoor wordt er nog een cover van Bob Marley's No Woman, No Cry (vertaalt naar "no fish, no cry" in een nummer dat The Fish heet) als een brug goed uitgebouwd en loopt alles technisch prima. Groover laat zien dat het zich op het podium thuisvoelt en er plezier in heeft om deze muziek met het publiek te delen. Vooral bij het laatste nummer waar alles uit de kast wordt gehaald; wat ten nadelen kan zijn voor de vocalen die door dit enthousiasme er soms naast zitten. ZWARTE SCHAPEN VERTELLEN DE WAARHEID Na de ongecompliceerde vrolijkheid van Groover is het tijd voor serieuze hiphop met een boodschap van de Zwarte Schapen uit Eindhoven. Dit drietal, waaronder Kareemineel is voor 3VOOR12/Tilburg geen onbekende. Al eerder maakte hij indruk op No Sleep 'til Burg 2007 en op de vorige B-Stage van 2006. Op de niet vrij originele, maar toch sterke (club)beats van RadiCal flowt Zwarte Schapen soepeltjes met hun maatschappijkritische rimes. Politiek en maatschappij overgoten onderwerpen voeren de boventoon. Iets wat je na een tijd wel gehoord hebt, maar wat natuurlijk nog altijd beter is dan rappen over ho's en bling bling. Buiten karimineel zit er voor mij een onbekend lam tussen de andere twee schapen. Als back-up doet dit lam het prima, maar wanneer hij solo de mic in handen neemt, levert dit de zwakste track van het optreden. Wel moet gezegd worden dat de geluidsman deze B-Stage niet zijn avond heeft en dit jammerlijk genoeg (niet alleen) invloed heeft op de set van de Zwarte Schapen. Wanneer het op een gegeven moment stilvalt in de Bat Cave deelt Fresku zijn waarheid op de Nederlandse maatschappij. Eentje die niet bijster origineel is, maar wel strak en met volle overtuiging gebracht wordt. De jongens staan te rappen met een passie en laten zien dat zelfs zonder beat strak te flowen is. SO THIS IS LOGO Aangekondigd door Joost de Host als kerstrockband start het Tilburgs/Roosendaalse gezelschap Logo met een sample van Lennons So This Is Christmas wat vervolgens overgaat in één van hun eigen songs. Zodra de gitaren worden aangeslagen is het meteen weer omkijken naar de geluidsman. De gitaren staan veel te hard en de bas is daarentegen net als de vocalen niet te horen. Gelukkig herstelt zich dit na het tweede nummer. Logo komt over als een sympathiek bandje dat op het podium nog een beetje schuw oogt. Dit is jammer, want op deze manier lijkt het af en toe alsof de bandleden er niet veel zin in hebben. De samples die bij de intro's worden gebruikt knipogen naar Radiohead en maken de boel een stuk interessanter; het is alleen de vraag wat een sample van Luther King opeens midden in een nummer doet. Logo, dat onlangs de Lucas Dec Bokaal in de wacht sleepte, doet het leuk maar stuit toch weer op clichématige riffs en drumpartijen. Ga iets meer de diepte in en dan kan het zeker nog wat worden! SEE YOU DOWN UNDER Dan de beurt aan Down Under. Niet geheel onbekend door hun eerdere deelname aan de Lucas Dec Bokaal in 2006. Powerrock met funkinvloeden is wat het kwintet uit Breda over het publiek van de Bat Cave uitstort. Alles lijkt te kloppen aan Down Under, dat het middelste broertje lijkt te zijn van Kane en Intwine. Dit is ook gelijk het probleem: het is één groot cliché. De teksten (I love you baby, come back to me) worden ontzettend pretentieus gebracht door zanger Niels Hereijgers, die zich af en toe als een Bon Jovi lijkt te wanen in de ArenA, de gitaarintro's lijken op elkaar en de riffs die ook weer groots en mans worden gebracht zijn erg voorspelbaar. Dit alles wordt technisch prima en strak gespeeld door muzikanten die hun podiumpresentatie goed voor elkaar hebben. Als de band dan afsluit met de woorden "See you later, see you down under" komt er toch op een verkeerde manier kippenvel op mijn armen te staan. NEWAX INTERESSEERT Wanneer ik bijna de hoop opgeef omdat er vier gasten het podium op komen lopen met ieder een stropdas om, verandert dit meteen wanneer zij beginnen te spelen. Na al de voorafgaande clichés van vanavond zorgt NeWax voor een interessant geluid waar een kruisbestuiving van funk, disco, ska, maar ook punk en new-wave ontstaat. De spastische bewegingen van frontman Jasper (een fan van Ian Curtis?) zijn soms behoorlijk vermoeiend om naar te kijken, maar zijn stem maakt veel goed. De niet veel variërende vocalen die wat weg hebben van Robert Smith sluiten goed aan op de staccato riffs van de gitarist. De band komt met interessante arrangementen die je aandacht vasthouden en niet snel loslaten. Een minpuntje is wel dat ieder voor zich lijkt te spelen en er weinig onderling contact is met elkaar. NeWax interesseert en valt op tussen de toch behoorlijk clichématige rest van de avond.