Muzikanten krijgen tegenwoordig nauwelijks hulp van de muziekindustrie. Doorbreken gebeurt daardoor steeds minder. Wie herinnert zich op Krezip na het laatste Tilburgse succesproduct nog? Muziekorganisatie BraM probeert met B-Stage daar verandering in te brengen. Vier bands krijgen gedurende een jaar intensieve begeleiding om zo veel mogelijk uit hun carrière te halen. Vanavond spelen vijf uiteenlopende acts in een afgeladen Batcave in 013. Inzet: intensieve begeleiding gedurende een jaar door de professionals van B-Stage. THE EXPLODING SHETLAND PONIES Een mix van Saybia en Coldplay, zo klinkt The Exploding Shetland Ponies tijdens B-Stage. Nummers tot de nok gevuld met melancholiek aaneengeregen door ruw gitaarwerk om de emotie af te maken. De bas- en gitaarpartijen vullen elkaar goed aan en zijn vaak eenvoudig te volgen. Heerlijke popmuziek waarbij je alles om je heen kunt vergeten. Op het kleine podium van de Batcave staan de heren met de voeten aan de grond geplakt, maar als britpopband kun je je dat permitteren. Zeker als de muziek zó strak is, dat het lijkt alsof je thuis een cd afspeelt. THE LIGHT BRIGADE "De mensen hebben hier blijkbaar veel aan elkaar te vertellen." Singer-songwriter The Light Brigade is zichtbaar geïrriteerd door de rumoer in het publiek. En terecht. Blijkbaar is het publiek in de Batcave niet gekomen voor gevoelige liedjes, gespeeld door Gerton Govers. Het zit hem niet mee. Zijn gitaar is al sinds het begin van het optreden ontstemd, waardoor hij zijn tweede nummer eerder moet afbreken. Vanaf dat moment lijkt het publiek er geen zin meer in te hebben. Als een stel onbeschofte varkens praat het door de romantische muziek van The Light Brigade heen. En dat is doodzonde. Toegegeven: de muziek van de singer-songwriter is niet bijster bijzonder, maar heeft met de juiste sfeer zeker potentie. Liedjes over het leven aangevuld met filmbeelden uit zijn jeugd komen waarschijnlijk beter tot zijn recht bij bijvoorbeeld Paradox, dan bij het verwende publiek dat in 013 staat. SPACE PIRATES Alhoewel, de act die daarna volgt zorgt voor een flinke kleurspoeling in het publiek. Het rockpubliek is even gaan rusten en maakt plaats voor electroliefhebbers. Onder luid gejoel betreden de vier anonieme artiesten van de Space Pirates het podium. De vier scholieren verkleed in skeletpakken compleet met witte maskers (afgekeken van de Blue Man Group?) hebben het podium volgebouwd met dj-apparatuur. De show van de Space Pirates mag er wezen: het gestamp, gedans en geschreeuw hebben een euforisch effect op het publiek. Alsof ze te gast zijn bij Goedemorgen Nederland staan veel bezoekers te stampen op de aanstekelijke beats. Maar eerlijkheid gebied te zeggen dat de toeschouwers hier snel tevreden zijn. De Space Pirates moeten het vooral hebben van hun show en zelfs die is na tien minuten saai. De muziek is ook niet om over naar huis te schrijven. De eenvoudige beats stapelen zich op en ook de zang heeft weinig variatie. Bovendien vraag ik me af waar alle dure apparatuur voor nodig is, want ik heb sterk het idee dat een laptop alle nummers afspeelt. GREY Eindelijk staat er weer een band op het podium. Bij het eerste nummer van Grey ziet het er naar uit dat het een heus feestje kan worden. Vrolijke rockmuziek in het genre van Krezip brengt de stemming er meteen in. Maar het is duidelijk dat de band verder wil kijken. Zo maakt de rock snel plaats voor een rustig intermezzo, met een flinke dosis weemoed en mogen in andere nummers ook de 'punkinvloeden' niet ontbreken. Jammer genoeg is de band nog niet volwassen genoeg om alle genres tot in de puntjes te beheersen. Zo is de muziek bij vlagen niet strak en rammelt de zang af en toe. Ook mist de band duidelijk de gitaarpartijen van inmiddels vertrokken leadgitarist Mart Hoppenbrouwers. Tijdens het optreden maakt zangeres Iris bekend dat de band een nieuwe aanwinst heeft, in de vorm van Martijn van Tilburg. Als liedjesschrijver was hij al langer actief op de achtergrond en nu mag hij als zanger het podium betreden. Een nadeel is daarbij dat het publiek zes beweeglijke artiesten heeft om naar te kijken. Dat leidt af. Hoe goed de nummers van Martijn ook moge zijn: alleen als zanger heeft hij weinig toegevoegde waarde. Buiten kijf staat dat Grey een band is met catchy nummers. Nu alleen nog zorgen dat het een stabiele eenheid wordt. TANK 86 Het gros van het publiek is al naar huis gegaan op het moment dat Tank 86 op de planken staat. Zodra de eerste noten klinken, is het overduidelijk: deze band bestaat uit vier geniale muzikanten. Tank 86 laat de moeilijkste arrangementen moeiteloos in elkaar overlopen, rommelt met maatsoorten alsof het niets is en kiest ervoor om geen zang te gebruiken. "Dankjulliewel", schreeuwt bassist Jochum van Weert na het eerste nummer de zaal in, want een microfoon is er niet aanwezig. Die wordt overigens totaal niet gemist. De muziek is op zichzelf spannend genoeg en hoeft niet te worden uitbreid met zang. Keiharde stonerrock overweldigt de nog aanwezige bezoekers en mag met recht de climax van de avond genoemd worden. Eigenlijk is het vreemd dat de band meedoet aan B-Stage, want volgens mij valt er weinig te verbeteren aan deze heren.