In de namiddag doen de openingsacts verdienstelijke pogingen het vuur aan te wakkeren. Opener Ringworm doet dat met snoeiharde, compromisloze metalcore, het daarop volgende Death Before Dishonor met een aanstekelijk mengsel van snelle, venijnige punk en zware breaks. Het overgrote deel van het publiek houdt het echter rustig en spaart zijn kracht voor de avond. Maar de hyperactieve bandleden van Death Before Dishonor laten zich niet kennen. Ondanks de wat lauwe reactie brengen ze een show die al even explosief is als hun muziek. Een stel diehards voor het podium weet de band op waarde te schatten en na de tiende aansporing komt er eindelijk wat beweging in de massa. De aanhouder wint. GENERAAL LOCOCO Het laatste beetje schroom smelt dan volledig weg bij Sworn Enemy, dat een even bruut als gevarieerd optreden neerzet. Het is het beste optreden tot dan toe. Sworn Enemy maakt agressieve, zwaar groovende metalcore zoals maar weinig bands dat kunnen. De moeilijkste opgave voor metalcoregroepen blijkt vaak om het niet alleen te laten vlammen, maar het ook boeiend en interessant te houden. Deze band slaagt daar cum laude in, wat vooral te danken is aan de gitaristen die elkaar prima aanvullen en de muziek voorzien van ingenieuze riffs, vlijmscherpe solo’s en onverwachte breaks die het publiek compleet overdonderen. Zanger Sal Lococo houdt ons bij de les met zijn duistere grunts en ijselijke oerschreeuwen. Tussen de nummers door deelt hij als een generaal bevelen uit aan de fans, met het gewenste resultaat. "I want to see a circlepit!", roept Lococo, en voila: tientallen fans stormen als een kudde wilde buffels achter elkaar aan. ZUIVER EN MELODISCH Een evenwichtige programmering kun je de organisatie niet ontzeggen. Na het geweld van de eerste drie bands staat een relatief rustig intermezzo op het programma met Evergreen Terrace en Ignite. Vooral Ignite maakt indruk, zij het dat de wat ruiger ingestelde hardcorefan wel even geslikt zal hebben. De band heeft een toegankelijk, melodisch rockgeluid en in tegenstelling tot de hese schreeuwen en rauwe grunts die we tot dan toe hebben gehoord, brengt zanger Zoli Teglas zijn teksten met een aangename, zuivere stem. Teglas houdt zich ook verre van verbaal spierballenvertoon, maar doet zijn best een boodschap over te brengen. Zo drukt hij het publiek op het hart geen alcoholist te worden en belooft hij plechtig de heikneuters is de zuidelijke staten van de VS wat geschiedenis te zullen bijbrengen, zodat ze bij de volgende verkiezingen niet weer zo’n gevaarlijke idioot als George Bush op de troon zetten. In beleefdere bewoordingen weliswaar, maar daar komt het op neer. Het engagement blijft wel wat hangen in dit soort losse statements, maar het komt welgemeend over. Ook niet onbelangrijk in een scene waarin respect en eerlijkheid de hoogste waarden zijn, zullen we maar zeggen. De energieke nummers van deze nuchtere mannen zitten bovendien ingenieus in elkaar. Niets dan lof dus voor Ignite. SAAI Wat we dan weer niet kunnen zeggen van het matte Evergreen Terrace, dat even daarvoor de bezoekers volkomen onberoerd liet met een saai, statisch optreden. Gebrek aan uitstraling is de grootste makke. De muziek laveert tussen harde metalcore en melodischer rockwerk dat soms neigt naar de Smashing Pumpkins. In potentie een aardige combinatie, maar het resultaat is een rommelig geluid van een band die niet lijkt te kunnen kiezen. MOSHEN, SPRINGEN, SCHREEUWEN Dan breekt groot moment nummer één aan, als de oude rotten van Agnostic Front het podium beklimmen. Menig zaaltje werd in de afgelopen vijfentwintig jaar afgebroken bij optredens van deze band en vanavond is dat in 013 niet anders. Er wordt gemosht, gesprongen en volop meegeschreeuwd. De performance is indrukwekkend: het fanatisme van de mannen zou je bijna doen vermoeden dat er een stel jonge honden op het podium staat. Van die aanstekelijkheid moet AF het hebben. Het is bovendien een goede compensatie voor het stemgeluid van zanger Roger Miret, dat jammer genoeg nogal matig is. In muzikaal opzicht heeft Agnostic Front pionierswerk verricht, als een van de eerste groepen die snelle hardcorepunk verrijkte met elementen uit andere genres. Van die vreemde invloeden zijn vooral de trashy solo’s a la Slayer bepalend voor het geluid. In een aantal nummers bewijst AF veel meer te kunnen spelen dan pakkende vierakkoordenschema’s, hoewel ze juist in de zwaardere, technischere nummers wel erg dicht tegen groepen als Hatebreed aankruipen. Nee, veel vernieuwing hoef je niet meer van ze te verwachten. Het beste komt AF tot zijn recht als het bij zijn leest blijft en smerige, snelle punk en trash serveert. DE HATEBREEDFORMULE Kunnen de keizers van de hedendaagse metalcore dit optreden dan nog evenaren? Al na het eerste nummer is het antwoord duidelijk bevestigend. Hatebreed heeft de afgelopen jaren zeer regelmatig in Nederland gespeeld, maar van Hatebreedmoeheid lijkt nog absoluut geen sprake. Terwijl de meeste optredens van de Amerikanen toch erg veel op elkaar lijken. Hoe kan het ook anders; in zijn veertienjarig bestaan produceerde de band slechts vier volledige albums. Maar dat zijn dan wel albums waarop ieder nummer je naar de strot grijpt, om maar eens een hardcorecliché te gebruiken dat hier prima opgaat. Het voorlaatste album The Rise Of Brutality, dat de band bijna in zijn geheel speelt, behoort tot de favoriete platen van menig hardcore- en metalfan. Met de toegift van vanavond, Live For this, als ultieme klassieker. Live is Hatebreed bijna altijd even strak, zo ook in 013. Keer op keer weet de band het enthousiasme, en bovenal de agressie van het publiek weer op te roepen. Gebruiken ze een magische formule voor hun nummers? Je zou het bijna zeggen. De belangrijkste elementen van die formule zijn dan in ieder geval een moddervet geluid, een nauwgezette balans tussen zware grooves en snelle riffs, perfecte timing, diepe oerschreewen, veel te stoere teksten en een hoog meeschreeuwgehalte. Hatebreed heeft het allemaal. Is het een trucje? Misschien, maar de muziek is zo bruut, zo aanstekelijk, dat meer variatie eigenlijk overbodig is. THERAPIE Een optreden van Hatebreed is een soort therapie, met als uitgangspunt dat je agressie niet alleen moet opkroppen, maar de woede af en toe de vrije loop moet laten. En als iedereen dat voor het podium doet en er (op een paar blauwe plekken na) geen gewonden vallen, is het ook nog eens bevorderlijk voor de geestelijke gezondheid. Pure sublimatie.