Vijf Nederlandse singersongwriter acts staan geprogrammeerd in café het Buitenbeentje. Maar helaas, op het overzicht van ZXZW staat de locatie er niet tussen. Het zou dus een rustig dagje worden, maar ach, dit genre moet het toch al van intimiteit hebben. SOCCER COMITTEE Als eerste mag Mariska Baars onder de raadselachtige naam ‘Soccer Comittee’ haar zielenroerselen met het publiek delen. Baars beroert haar gitaar op tergend langzame wijze. Een voor een laat ze de tonen van de akkoorden uitklinken. Het lijkt er eigenlijk een beetje op alsof ze haar gitaar net leert ontdekken en uitprobeert welk effect het samenspel van tonen heeft. Haar ijle stem murmelt er wat ongrijpbaar tussendoor. Na een half uurtje is het Buitenbeentje ongeveer in slaap gesust, maar is dat niet wat Soccer Comittee beoogt? PIEN FEITH Pien Feiths muziek lijkt qua sfeer wel wat op haar voorganger. Haar stem vertoont opvallend veel overeenkomsten met Carol van Dyk van Bettie Serveert, en dat is een groot compliment. Een prettige karakteristieke stem in combinatie met de dissonante tonen van haar gitaar maken het optreden het bekijken waard. Pien Feith is bekwaam in haar gitaarspel en weet de dynamiek goed te verdelen. Ze haalt uit op het juiste moment en neemt gas terug als dat moet. Feith heeft ook een band waar ze soms mee optreedt. Benieuwd hoe dat klinkt. Haar muziek leent zich in ieder geval voor uitbreiding. DENNIS WELS Dennis Wels komt niet alleen. Hij weet zich vergezeld van twee gitaristen die ook nog eens behoorlijk kunnen spelen. Ze krijgen dan ook voldoende ruimte voor hun technische knappe maar wel wat obligate gitaarsolo’s. De blues sijpelt overal in door, ook in Wels’ goede, krachtige maar niet hele bijzondere stem. Vooral als hij het pad van de blues enigzins verlaat en wat meer op popgeijkte nummers speelt, valt hij door de mand. Z’n getergde liefdesliedjes blinken tekstueel niet echt uit en ook muzikaal is het weinig verheffend. Technisch gezien is het allemaal ok, qua creativiteit maar er nog wel een flinke scheut (whisky?) bij. SLEEPING DOG Chantal Acda alias Sleeping Dog klinkt lieflijk zoals meisjes kunnen klinken. Het dromerige karakter van de muziek wordt nog eens benadrukt als Acda hulp krijgt van een vriendin die haar op xylofoon begeleidt. Verder staat Acda’s laptop haar bij met samples van klakkend hout en achterstevoren afgespeelde tonen. De nummers zijn traag en melancholiek, als weemoedige herfstdagen. Terwijl aan de bar iets te luid de week doorgesproken wordt, gaat Sleeping Dog vrolijk verder. Wel een beetje jammer, want het doet afbreuk aan de muziek die toch vooral in serene stilte beluisterd dient te worden of onder de dekens met een warme kop eikeltjesthee en geliefde binnen handbereik. ROY SANTIAGO Roy Santiago heeft het begrip sensitiviteit iets te letterlijk genomen. Zijn ‘gevoelige’ liedjes druipen zo van het zelfmedelijden dat zelfs de grootste softie er niks mee kan. Waarschijnlijk heeft Santiago aan dezelfde school les gehad als Mariska Baars. Zijn nummers zijn net zo traag en slaapverwekkend als die van haar. Met het verschil dat het nog wat ongrijpbaarder en minder melodieus is. Zijn gefluister in de microfoon en de uithalen die hij zo nu en dan maakt, leiden werkelijk tot niks. Santiago streeft z’n doel volledig voorbij door z’n songs te lang te rekken en te weinig te doen aan een fatsoenlijke opbouw. Pien Feith komt hem nog even helpen en begeleidt hem met verve zodat er toch nog (heel) even enigszins wat te genieten valt.