De Nederlandse saxofonist Yuri Honing staat al jaren bekend als een belangrijke schakel in de Europese Jazz scène. Hij reisde de wereld af met zijn kwintet, onder de naam: Wired Paradise. Zijn kwintet bestaat uit: saxofoon, drums, (elektrische) bass en twee gitaristen. Vorige week gaf Raise the Roof de kick-off voor een nieuw seizoen Jazz in de Paradox. Afgelopen vrijdag was het de beurt aan Yuri Honing en zijn Wired Paradise, in een bomvolle Paradox. SET 1 Opvallend is dat Yuri's kwintet bestaat uit twee gitaristen. Iets wat je zelden ziet in de jazzmuziek. Nog vreemder is het geluid wat dit kwintet laat horen. Met name de gitaarmuur wordt voorzien van een complex, experimenteel geluid. Daaroverheen vormt zich een funky bass geluid met een stuwende drum. Wanneer een nummer vervalt in een soundscape wordt er veel met geluid en stijl geëxperimenteerd. Bijvoorbeeld in de compositie ‘Way home’. Een compositie wat het beste te omschrijven valt als een experimentele gospel song met Arabische invloeden. Honing laat hierin veel ruimte vrij voor zijn ritmesectie en vervult hierin zelf een minder prominente rol. De lange uitgesponnen uitvoeringen vragen wel veel geduld van de luisteraar. Soms heeft het zelfs wat weg van een psychedelische trip zoals in de begintijd van Pink Floyd, alleen dan voorzien van een saxofoon of fluit. De diehard jazzliefhebber kan het zeer waarderen en gaat hier helemaal in op. Niet in de laatste plaats vanwege het fantastische geluid in de Paradox. Waarom kan niet iedere zaal zo klinken? De ander valt letterlijk in slaap op zijn stoel. Duidelijk is wel dat het hier zeer begaafde, ervaren muzikanten betreft. Na de uitgesponnen soundscapes valt het nummer weer precies terug in zijn patroon, waardoor het totaalgeluid weer kloppend is. SET 2 Na een uurtje is het tijd om 20 minuten al dit moois tot je te laten komen, alvorens er aan de tweede set wordt begonnen. De tweede set wordt hervat met een ballad-achtig gitaarloopje. Vervolgens begint het nummer meer vorm te krijgen en is er meer plaats voor een groove, in plaats van het experiment. Dit luistert wat makkelijker weg dan de eerste set. Ook heeft Honing een prominentere rol dan in de eerste set en wisselt hij veel nummers af met saxofoon en fluit. Door ieder nummer blijft die heerlijke funky bass en stuwende drum klinken. Na een kleine drie kwartier wordt er een compositie gespeeld van Dmitri Chapiro en wie dacht dat jazz niet kan rocken had dit eens moeten horen. In een kleine vier minuten gaat de band helemaal los op deze compositie. Daarna verlaat de band onder luid applaus het podium, om gelijk terug te komen voor de toegift. Opnieuw een groovende compositie met Arabische invloeden. Daarna is het dan echt over met dit bijzondere avondje jazz en is de uitdrukking een beetje vreemd, maar wel lekker zeer gerechtvaardigd. Vreemd op topniveau wel te verstaan! - foto's volgen -