Na twee jaar afwezigheid staat WirWar terug op de affiche van 013. Met in de scene gevestigde namen als Biochip C en Doormouse beloofde het niet alleen een goede dansavond uit, maar met de vele live acts ook een muzikaal onderhoudend uitje te worden. En dat werd het. Van de technische joystickvirtuoos TokTek om twaalf uur tot de bijna tot hardhouse geëvolueerde set van afsluiter Biochip C gaan de voetjes van de vloer op de avond die aanvoelt als een Crackbeats deluxe. De hoofdrol vanavond is voor de rookmachine die al vroeg non-stop in actie komt. Voorbijgangers in de veemarktstraat zullen denken dat het popcentrum in de fik staat, net als het brandalarm dat door de dikke rook onopgemerkt af gaat (TL-verlichting bereikt de dansvloer niet). Alles voor de vage sfeer. En zo vaag het zicht is, zo scherp is TokTek. Vanachter zijn tafel voor het podium verzamelt hij een grote boog mensen om zich heen, die willen graag dansen, maar TokTek zet ze telkens op het verkeerde been. Met zijn joysticks stuurt hij zijn verzameling lo-fi beats op bizarre wijze langs onbegrijpelijke ritmes. Een wiskundige trukendoos die de aandacht van dansgrage stapper moeilijk kan vasthouden, maar die van de verbaasde kijker des te meer. Bij het minimale experiment overstemt de pratende massa het geluid, maar degenen die blijven opletten worden beloond met een prikkelende dwaaltocht in de wereld van TokTok. Het kan allemaal nog onbegrijpelijker; intussen in de Bat Cave jaagt Mahatma Analog vanachter in aluminiumfolie gehulde apparatuur mensen weg met een agressieve brei geluid. Het is Vincent Koreman die aspecten uit zijn andere bands/acts als House of Destructo en Ra-X combineert tot pikzwarte noise. Dat is wellicht niet helemaal de bedoeling, want zichtbaar geeft de in corpsepaint en bebloed outfit gehulde Mahatma alles wat er in zijn niet geringe lichaam zit. Zijn mix van electro, punk, black metal verdwaalt in zijn apparatuur en komt als een rafelig, ontoegankelijk prutje de speakers uit. Het zit er dus wel in, maar komt er letterlijk nog niet uit. Met een vals schreeuwende dame en mompelende heer is het begrijpelijk dat Chicks On Speed deze electro act op haar label heeft gehuisvest. Maar anno 2006 klinkt het trio DAT Politics toch echt passé. De valse vocalen zijn niet om aan te horen, en nee, ook niet omdat het ‘we doen maar wat’ principe vanzelfsprekend leuk is. Gelukkig houden ze vaak genoeg hun mond om zich te concentreren op rechttoe rechtaan electro die zijn werk doet voor de dansvloer. Verstand op nul en dansen, anders raak je geïrriteerd van dit matige drietal. Als daarna Doormouse begint met karaoke en daarna wat rommelt vanachter zijn laptop, weet het publiek nog niet goed wat het met deze Amerikaan aanmoet. Maar als daar de snoeiharde beats aan komen zetten vindt Doormouse en het publiek zijn draai. Pompende breakcore met onderhoudende samples, liefde voor de rockgitaren en breakende gabberbeats slaat de klok. Behalve van epilepsiestimulerende snelheden, houdt Doormouse ook van zingen. Gezien hij erbij loopt als een verdwaalde Duitse toerist, zou je het niet zeggen dat hij verrekt goed kan zingen. Als hij in een funky liedje de vagina verafgood doet hij zelfs aan Jamie Lidell denken, maar van de een op de andere seconde kan de death metalgod in hem opkomen om een flink potje te grunten. Terecht dat het publiek erg enthousiast wordt tijdens dit hoogtepunt van de avond. Aan de dan al geslaagde avond kan de Australisch/Japanse Hard Off weinig meer toevoegen. Op een laag volume klinkt er krachtloos wat lauwe electro uit de laptop en als hij integraal kitscherige liedjes uit het verleden opzet, is het publiek op twee handen te tellen. Iedereen zoekt namelijk de dansvloer op bij Biochip C. Weinig verdienstelijk begint die met doorsnee techno, en dat lust het WirWarpubliek duidelijk niet. Maar als de harde beats boven komen drijven, is dat genoeg reden om tot sluitingstijd in de dikke rook te dansen.