Het Nederlandse Excelsior-label had gisteren in 013 een eigen avond en trok fans van alle leeftijden naar de Kleine Zaal. Op het programma stonden de nieuwe altcountry-aanwinst El Pino & The Volunteers en de geharde veteranen van Johan. Nu zijn El Pino en zijn vrijwilligers nog vrij onbekend in Nederland, maar met het debuutalbum Molten City op zak (onlangs nog Album van de Week bij 3VOOR12) moet dat goed gaan komen. De Rotterdammers maken alternatieve country, maar je mag het ook Americana of 'roots' noemen. Ze pakken het wel iets traditioneler aan als, pak hem beet, Calexico. De 'El Pino' uit de bandnaam is David Pino, die ooit nog zong bij punkband Wiseguy. The Volunteers waren ietwat uitgedund: één van hen had een dag vantevoren voedselvergiftiging opgelopen, voor of na een optreden in Amstelveen. Dus op het podium zaten ze slechts met zijn vieren op een rij. Twee gitaristen, een drummer met een gestript drumstel en een 'vierde man' (Harm Goslink Kuiper) met banjo, ukelele en nog exotischere instrumenten. Het is zijn toevoeging die het eigen geluid geeft aan de band. Het moet gezegd worden dat El Pino ook met een kleinere bezetting nog heel goed dat geluid wist te behouden. Het optreden begon nog een beetje onwennig, maar na een vliegende start met drie van de beste nummers van het album ging er wat druk van de ketel. De bezoekers die de band nog niet kenden, hadden al snel door wat ze aan El Pino & The Volunteers hadden. De band zelf had vooral ontzettend veel lol, praatte vrolijk met het publiek en zette ze ook nog op de foto. Er was ook wel wat aan te merken op het optreden, vooral tijdens de rustige nummers bleek het moeilijk voor de band om de aandacht van het publiek vast te houden. De nieuwe countryhelden uit Rotjeknor maakten het verder hartstikke gezellig en hebben veel nieuwe fans opgedaan. En dan Johan. Toch alweer twee jaar geleden dat ze in Tilburg waren, Ooit in de jaren negentig één van de redenen dat het Excelsior-label überhaupt werd opgericht en inmiddels een vaste waarde in het Nederlandse clubcircuit. Als je als band al zo lang meegaat als Johan (tien jaar, drie albums), dan doe je geen slechte shows meer. Zanger Jacco de Greeuw wordt nog even geplaagd door een mislukte microfoon, maar dat wordt al snel beter. Het helpt ook dat de fans de nummers kennen als het binnenste van hun broekzak en gewoon aanvullen wat er in het geluid wegvalt. Johan staat gewoon als een huis en zet een opwindende en professionele show neer. Maar er moet me wel iets van het hart over de nieuwe nummers, van het album THX JHN. Dat album kreeg vijf sterren van De Volkskrant en laaiende recensies overal, maar ik miste er iets aan. Het leek net of het vuur eruit is, de passie die Johan kenmerkte. Het ligt niet aan de band, zoveel bewezen ze vanavond wel. Zowel bij het oude als het nieuwe werk geven ze alles. Maar hoe kan het dan dat bij oudere nummers als Tumble And Fall, December en Everybody Knows nog steeds een brede glimlach op mijn gezicht verschijnt en niet meteen bij de nieuwe oogst? Het is een mysterie. De nieuwe nummers zijn absoluut niet slecht, maar op een of andere manier zijn de 'klassieke' Johan nummers net iets spannender. Ondanks deze kleine kanttekening: Aan passie en vuur deze avond gelukkig geen gebrek. Het publiek wil Johan zelfs niet weg laten gaan en er komen twee toegiften. De paar hits die niet in het eerste uur passen komen dan nog langs en als Johan op verzoek nog een cover weggeeft van 'Everytime I Think Of You' is het feest compleet.