"Als jullie ongelukkig zijn, dan zijn wij tien keer zo ongelukkig. En als jullie gelukkig zijn, dan zijn wij tien keer zo gelukkig." Het waren de laatste woorden van de Vlaamse striptekenaar Brecht Evens, die de inleiding deed van Sub's cd-presentatie in de Kleine Zaal van 013. Evens verwoordde wat de leden van de band bij deze presentatie moeten voelen, en wat eigenlijk elke band voelt op hun cd-presentatie: Het gevoel dat het nú goed moet gaan. Maanden is er aan gewerkt, bloed, zweet en tranen zitten er in die zilveren schijfjes. Nu moet de rest van de wereld het nog horen. Daar hebben ze misschien vaag al eens iets gehoord van een Tilburgs bandje genaamd Sub, ook al hadden ze nog geen cd uitgebracht. Ze zaten al vroeg in hun carriere bij discjockey Rob Stenders in de uitzending, zijn daarna nog van Radio 1 tot Omroep Brabant overal te horen geweest, en doken bizar genoeg op in een item van TweeVandaag over Mozart. De debuutplaat Vincent is al lang aangekondigd en is nu dan officieel verschenen. Het is een album waar velen zich gaan afvragen of het een conceptalbum is (vies woord) of simpelweg een album met een verhaal. Vincent is de hoofdpersoon, die binnen 14 liedjes op reis gaat naar Dublin, verliefd wordt, in een bargevecht verzeild raakt en uiteindelijk weer aankomt in Nederland. Het album zelf wordt op een later tijdstip besproken, maar aangezien Sub tijdens de presentatie alle nummers op de volgorde van de cd speelde, durf ik er wat onder te verwedden dat dit het beste Tilburgse album van dit jaar is. De band is in twee jaar gegroeid van 'Rockacademie-bandje met aardige nummers' in een consistente, eerlijke popband die elk optreden naar zijn hand zet. De vier bandleden vormen samen inmiddels een goedgeoliede machine met veel talent. Sub zal misschien niet het wiel opnieuw uitvinden, maar hun optimistische, hoopgevende popmuziek is een mooi contrast voor al die deprimerende metalbands waar we maar niet van af komen. De presentatie vond dan wel plaats in de thuisbasis van de band, maar over de kwaliteit van de songs bleef geen twijfel over. Ergens tussen de wijsheid van Johan en de onstuimigheid van The Sheer kunnen we Sub plaatsen. Een paar nummers vallen wat theatraal uit, alsof behalve Mozart ook Queen een invloed is geweest. De rest van de songs kunnen het beste in het bakje 'stevige Britpop'. Duidelijk is dat Sub de beste stukjes uit de popgeschiedenis plundert en er een eigen smoel op drukt. Zanger Paul Zoontjes is een sympathieke frontman die alle ruimte geeft aan zijn bandleden om ook op de voorgrond te treden. Dat er ook nog een verhaal wordt verteld in de liedjes is niet eens zo belangrijk, en kun je gerust negeren als je een hekel hebt aan dat soort concepten. De presentatie werd verder aangekleed door een paar videoclips, die wat knullig op dvd of cd waren gezet, en de tekeningen van Brecht Evens. Hij illustreerde het hele verhaal van Vincent voor het albumboekje en dat gaf in ieder geval op deze avond een leuke extra dimensie aan het optreden. Tijdens de lange toegift laat Sub horen ook blues en country te beheersen, op hun eigen manier. Als Zoontjes dan ook nog een vrij perfecte imitatie van Bob Dylan weggeeft, is er niemand meer over die twijfelt aan het grote talent van deze groep. Nu komt het moeilijkste gedeelte: het loslaten. We kunnen deze band niet voor onszelf houden, ben ik bang. Sub moet de wijde wereld in met hun muziek. Ze hebben alle elementen voor een succesvolle band in zich en als ze hard aan het werk gaan, kunnen ze de verrassing van 2007 worden.