Het affiche geeft vijf bands aan, maar het zijn er vanavond toch echt zes. In 013 begint het Taste Of Chaos-festival, gemaakt door Kevin Lyman, dezelfde man achter de Warped-tour. Op Taste Of Chaos komen allemaal emo, punk en metalbands die net buiten het format van Warped vallen. Misschien dat daarom ook het publiek jong is en zwart gekleed. In de donkerte boven de Tilburgse poptempel zijn ze haast onzichtbaar. Als het geen Halloween zou zijn is het haast angstaanjagend om te aanschouwen, maar voor de gelegenheid is het vanavond zeer gepast. Ook de bands maken van deze dag een feest door flink te knallen vanavond. JESUS PROJECT ...is de band die niet op het affiche staat vanavond. De Zuid-Belgische band heeft een wedstrijd gewonnen waarvan de prijs dit optreden is. De band maakt een verpletterende indruk met hun loodzware metal. De muziek is een kruising tussen Dillinger Escape Plan meets Hatebreed. Loodzware riffs met wiskundig gesoleer. Het geheel levert een enorme dosis chaotische takkeherrie op. Goed te versmaden takkeherrie wel te verstaan! Het is jammer dat de zaal op dit moment voor nog geen kwart gevuld is. De lichtshow is erg sober en het optreden erg kort. Slechts twintig minuten, maar mede door het continu gas zonder pauzes tussen de nummers door voelt Jesus Project aan als een duizelingwekkende achtbaanrit! SAOSIN Vervolgens is het de beurt aan de relatief onbekende emo-mannen van Saosin. Gehuld met Chinese maskers doen ze hun bandnaam eer aan, of is het toch vanwege Halloween? Gelukkig is de zaal inmiddels voller en de lichtshow prachtig. Vier neonlichtpilaren staan achter de band opgesteld, wat een prachtige, functionele lichtshow oplevert. Ook het geluid is van haast ongekend grote klasse. De band maakt een kruising tussen The Used en Taking Back Sunday. Alsof ze de headliner van vanavond zijn knalt de band er retestrak op los. Mede door het opmerkelijk hoge stemgeluid van de zanger, wat doet denken aan The Music, en een fabuleus goede drummer, wordt dit optreden opgetrokken naar een hoger niveau. De korte tijdsduur van dertig minuten en snelle afwisseling van de nummers houden de set onderhoudend en boeiend. Enig minpuntje is dat het af en toe nog net iets te braaf is en de band nog op zoek moet gaan naar een eigen gezicht. Als daaraan gewerkt wordt gaan we zeker nog veel horen van Saosin! SENSES FAIL Uit hetzelfde vaatje tapt Senses Fail, alleen maakt braafheid plaats voor perversiteit. Dit vanwege hun beleving van Halloween. Na het eerste nummer plakt de zanger een afbeelding van een naakte schone, waarvan de endeldarm meer zichtbaar is dan haar ogen op zijn shirt en drumkit. Na een paar nummers overhandigd hij de poster aan een grijpgrage tiener op de eerste rij. Happy Halloween! Buiten deze puberale ongein vlamt de band er ongestoord op los. Met meer venijn dan Saosin en harmonieuze solos die doen denken aan de vroegere metal ten tijde van AC-DC en Iron Maiden. De zanger springt en duikt er op los alsof zijn leven er vanaf hangt. Het grote podium lijkt haast te klein voor hem. Dit gaat absoluut niet ten koste van de rest van de band, opnieuw een loeistrakke set zonder teveel adempauzes. Aan het eind van de set maakt de zanger een snoekduik à la Kurt Cobain op de spelende gitarist en bassist. Vervolgens springt uit het niets een lange man met witte capuchon trui frontaal bovenop de zanger. Beide strompelen ze gemoedelijk van het podium, wanneer de rest van de band zijn laatste groove afvuurt op het publiek. Rock'n'roll baby! UNDEROATH Dan is het eindelijk tijd voor de eerste headliner van de avond. De emo/hardcore christenen van Underoath. Hun beleving van Halloween is verkleed gaan als KISS. Met ontbloot bovenlijf, geschminkte gezichten en op de buik `KISS ARMY´ geschreven presenteren ze zich. De band leverde met ´Define the great line´ een van de betere emoplaten van het jaar af. Mede door de electro afwisseling en het snoeiharde geluid is dit een plezierige band om naar te luisteren. Jammer genoeg is dat vanavond niet het geval. Het geluid is oorverdovend hard. Verder hoor je de leadgitaar overal bovenuit komen, waardoor de electro melodieën sneuvelen. Ook is het spel vaak erg rommelig. Wel is er een duidelijke onderlinge waardering op het podium; als een team dat zonet een punt heeft gescoord geven ze elkaar haast na ieder nummer een high five, wat wel aandoenlijk is om te zien. De band geeft wel alles wat ze kunnen, maar helaas is dat gezien het rommelige spel en schelle geluid te weinig om echt te overtuigen. ANTI-FLAG ...is de tweede headliner. De punk van Anti-Flag begint ondertussen een uitgekauwde formule te worden. De band is door het lange bestaan en vele spelen absoluut gaan klinken als een zeer hechte en strakke band. Op het gehoor niets aan te merken dus, maar de band draait wel erg op routine vanavond. De sprongen en het politiek gezeik van de bassist kennen we nu inmiddels wel. Ook de hedendaagse Anti-Flag klinkt niet meer zoals het geweest is. De snelle punk heeft plaatsgemaakt voor commerciëlere couplet-refrein nummers. Veel zangpartijen zijn overgenomen door de bassist en ongeveer ieder nummer bevat wel een whoo-hoo refrein, wat op den duur zeer op de zenuwen begint te werken. Gelukkig kruipt de band bij de laatste drie nummers terug naar hun oudere roots en wordt het onder andere door de hit ´Die For The Government´ nog een klein beetje een feest. TAKING BACK SUNDAY ...is de afsluitende headliner. Met ´Louder Now´ leverde ze een fantastische, toegankelijke emopopplaat af met een venijnig randje. Geroemd wordt de band ook vanwege de fantastische samenzang tussen zanger en gitarist. Helaas kan Taking Back Sunday de belofte vanavond niet inlossen. Vanaf het begin gaat het al mis. Een paar technische mankementen halen de vaart uit het optreden en zanger Adam is niet goed bij stem. Hij klinkt erg schor en zijn stem slaat vaak stil. Ook heeft de band veel pauzes tussen de nummers door nodig en worden er irritant veel cliché praatjes op het jonge publiek afgevuurd. “You’re the most beautiful people i’ve ever seen,” “It’s good to be here” en dat soort nonsens wat hij waarschijnlijk de volgende dag bij een ander optreden ook roept. Gelukkig is de setlist nog wel gevarieerd genoeg om nog net niet het predikaat “saai” te krijgen. Veel hits van de nieuwe en bekende nummers van de eerste twee cd’s worden gespeeld. Na het laatste nummer maakt de band zich snel uit de voeten en gaan abrupt de lichten aan in de zaal. Opvallend genoeg zijn het de onbekendere bands die vanavond het mest wisten te overtuigen. Mede door de gemoedelijke drukte en het strakke tijdschema is Taste Of Chaos toch een geslaagde Halloween geworden. Trick or treat? Duidelijk treat!