Het loopt niet bepaald storm in De Kleine Zaal van 013 als Feverdream het podium opstapt. Het punktrio uit Rotterdam legt meteen vanaf het begin de lat erg hoog met het explosieve en nogal korte eerste nummer. Maar het publiek moet blijkbaar nog wakker worden. Als de daaropvolgende songs ook net wat minder indrukwekkend zijn, is het niet gek dat de ontvangst nogal lauw blijft. De wat theatrale aanpak van zanger René van Lien komt blijkbaar niet helemaal over en ook de nieuwe bassist, die voortdurend het randje van het podium opzoekt, krijgt weinig respons. "Weten jullie eigenlijk wel hoe wij heten?" vraagt hij aan een jongen in het publiek, die hem het antwoord schuldig moet blijven. Geen goede voortekenen, maar de band herpakt zich en zet uiteindelijk voor de volgestroomde zaal toch een goede tweede helft neer. Het enige wat achterblijft is het volume, dat best wat harder had gemogen. Een mogelijke oorzaak voor het wat ingetogen optreden wordt duidelijk als Van Lien het laatste nummer aankondigt: "Zodadelijk komen The Thermals... wij vinden het altijd tof om op te treden met een band waar we zelf thuis ook naar luisteren." Kijk, daar heb je het. Feverdream houdt zich in zodat The Thermals er beter bij afsteken! Het is maar een theorie natuurlijk, maar met wat meer inzet had de band een onuitwisbare indruk kunnen achterlaten op de fans van het hoofdprogramma. Dat hoofdprogramma laat niet lang op zich wachten. Het doek gaat niet dicht terwijl The Thermals opbouwen, waardoor er al prematuur wordt gejoeld en geapplaudiseerd als de leden van de band het podium opkomen. The Thermals beroven zichzelf van een spetterende entree, want die hebben ze helemaal niet nodig. Vanaf de eerste noot blijkt het gezelschap uit Portland, Oregon een rockmachine die niet te stoppen valt. Bij de bekendste nummers ontstaat er zelfs een moshpit vooraan in de zaal, die gedurende het concert alleen maar groeit. The Thermals beginnen hun Europese tournee vanavond in 013 en dat is een hele eer. Er zijn op dit moment namelijk weinig andere bands die zo'n opzwepende rockshow weten te creëren. Bovendien krijgt het publiek dingen te horen als “We’re playing this song live for the first time.” Voor deze tour hebben The Thermals wel een extra gitarist meegenomen, om het onwaarschijnlijke gitaargeluid van de albums te kunnen reproduceren. Het resultaat is oorverdovend, rauw maar toch melodieus. De intense speelstijl van de groep zorgt er helaas wel voor dat veel prijsnummers waar iedereen op zit te wachten (How We Know, A Pillar Of Salt) veel sneller voorbij zijn dan het publiek zou willen. Zanger en gitarist Hutch Harris zou niet opvallen als je hem tegenkomt op straat, maar op het podium is hij de definitie van een frontman. De rest van de band doet hun werk zonder op te vallen, maar Harris schreeuwt, gebaart, zingt de longen uit zijn lijf en geniet. Hij IS de show, een wandelend brok attitude. Maar hij is ook een hele gewone jongen: als hij om een sigaretje vraagt van een jongen die vooraan staat, mag hij hem houden, waarop hij razendsnel doorpaft voor het volgende nummer begint. Dat die hele gewone jongen en zijn hele gewone vrienden zulke briljante muziek maken is onbegrijpelijk, maar het is net alsof een indiefeestje tot leven komt. The Thermals doen misschien één ding heel goed, maar ze doen dat zo goed dat het niet uitmaakt om dezelfde truc twintig keer te horen. Bovendien komt er ook een blokje met wat meer ingetogen nummers langs, waarna de knaller No Culture Icons nog veel harder aankomt. Op hun vorige album The Body, The Blood, The Machine zijn ze dan misschien wat cleaner gaan klinken, maar live klinken The Thermals nog steeds zo vies en vuig als altijd.