Een echte bluesband, hadden we die al in Tilburg? Het lijkt er soms op dat de bluesscene in het algemeen zichzelf nogal afzonderd (of afgezonderd wordt) van de rest van de alternatieve popmuziek, net zoals je ook nauwelijks jazz- of countrybands buiten hun 'eigen' clubs en podia tegenkomt. Maar de Seán Walsh Band verdient een groter publiek, zo bewijzen ze met hun debuutalbum Velvet Sessions. Zonder in imitatie te vervallen, jaagt de band in 15 tracks door een groot aantal verschillende stijlen die de blues heeft aangenomen sinds zijn geboorte, meer dan honderd jaar geleden. De band laat zich in ieder geval niet vangen in één versie van de blues op hun debuutalbum. Een 'eigen geluid' hebben ze misschien nog niet, maar spelen kunnen ze. Met een kort maar krachtig intro zetten ze alvast de toon neer: traditionele blues met veel rock erin. Het intro was zelfs goed genoeg om nog eens te worden gebruikt in het échte eerste nummer, Mr Cranky Pants. Een track later gaat de band nog een tandje hoger en kiezen ze voor een soort mash-up tussen de stijlen van AC/DC en Muddy Waters, allebei bekend om hun slam-bang aanpak. Op Bridges en Lochtstreet Rain wordt dan de wat meer standaard, langzame en slepende blues ingezet. Duidelijk wordt waarom de Seán Walsh Band naar de Iers-Nederlandse stem van de groep is genoemd: hij is duidelijk de sterkste schakel van het gezelschap in deze minder sterke nummers. Het instrumentale nummer Jazz maakt dat duidelijk: het is een rustpuntje dat geïmproviseerd lijkt te zijn, wat de titel van het nummer verklaart. De twee bandleden van Walsh lijken wat minder aandacht te krijgen, zo lijkt de bas wat zachtjes in de mix te zitten. Maar bassist Kees Keetels en drummer Edwin van der Burgt doen op de achtergrond goed werk en geven verder alle ruimte aan Walsh om op de voorgrond te treden met zijn uitgesponnen solo's en vocale kunsten. De stijlen blijven zich afwisselen op Velvet Sessions. We horen de onvervalste, rauwe blues van Tom Waits en Stevie Ray Vaughan terug in nummers als Leisure Time en Chasing The Devil, waarin Walsh zich schreeuwt door de kroegwalmen van rook en bierlucht heen. Zeker Chasing The Devil is een echt drinknummer, dat nog het meest het traditionele beeld van 'de boze man met de gitaar' neerzet. Night and Day is dan het nummer dat nog het meest het stramien van een pop/rock nummer volgt, met refrein, kop en staart. Dit betekent allemaal niet dat de bandleden slechts de zoveelste navolgers zijn van de grootheden. In nummers als Lochtstreet Rain en Failure benutten ze de kans om persoonlijkere verhalen te vertellen. Het is toch de hoeksteen van de blues: vertellen over je problemen en hoe je daar mee omgaat. Na een kort, wat psychedelisch nummer volgt dan de doodsteek voor luisteraars die eigenlijk niet van blues houden: The Overlook, het slotnummer met een lengte van 22 minuten. Eerlijk gezegd houden Walsh, Keetels en Van Der Burgt het nog best interessant gedurende deze 22 minuten. Maar wie echt alleen overzichtelijke pop/rocknummertjes van 3 minuten lust, zal hier afhaken. Velvet Sessions is niet alleen een sterk debuut waarin de Seán Walsh Band met groot gemak van gemene bluesrock naar gladdere, langzame blues springt. Het album doet tegelijk dienst als een overzicht van alle verschillende stijlen waarin de blues ooit is gegoten, en de band beheerst al die stijlen ook tot de puntjes. Vernieuwing bestaat eigenlijk niet meer in de blues. Het is vrij onredelijk om dan te verlangen van een bluesband dat ze iets aan het genre toevoegen, zeker bij zo'n nieuwe band als deze. De Seán Walsh Band doet dat met hun debuut dan ook niet, maar ze voegen wel wat toe aan de Tilburgse muziekscene. En dat is misschien wel meer waard.