Voor de tweede maal in een kort tijdsbestek is laidback stonergod Brant Bjork terug in Tilburg. Ditmaal niet in een goed gevulde Kleine Zaal zoals pas op het Roadburn Festival, maar in een overvol Cul de Sac. En ook hier waren met gemak genoeg oren te vinden voor het makkelijk in het gehoor liggende low-tempo gejam, wat zo kenmerkend is voor Bjork. WOESTIJNPRINS Al heel wat jaartjes draait Brant Bjork mee. Hij is bekend geworden als drummer bij stoner pioniers Kyuss, maar inmiddels is hij solo net zo groot in het stonerwereldje. Niet als drummer, maar als zanger en gitarist in zijn eigen band: Brant Bjork & the Bro’s. Doel van zijn missie? De sound en daarmee samenhangende levenshouding van welbevallige traagheid over te brengen aan het publiek. Lome en toch intensieve ritmes gecombineerd met subtiel gebruik van de effectenbak voor de vele gitaarsolo’s maken het beeld van Brant als koene woestijnprins compleet. EXTASE Net als in deze woestijn heeft ook in Cul de Sac de tijd vanavond geen vat op de realiteit. Ruim twee uur blijft de band spelen zonder dat de verveling toeslaat. Een klein stroomstorinkje zorgt tijdelijk voor een geforceerde pauze, de enige onderbreking van het optreden. Nummer na nummer speelt de band door. Allen even enthousiast ontvangen door het actieve publiek dat ook in grote getallen is toegestroomd, wat ervoor zorgt dat de kroeg bomvol staat. De band zelf lijkt zich hier niets van aan te trekken en jamt gestaag door. De bassist laat zijn gezicht het hele optreden niet zien en lijkt in de versterker zijn beste vriend gevonden te hebben; zo intensief als hij zijn hoofd hiernaartoe gekeerd heeft. Ondertussen is het enige teken van leven te zien bij de andere gitarist die op het tempo zijn hoofd meeschudt. En verder gaat de band; op zoek naar de lage tonen op de vage grens tussen oneindige zinloosheid en extatisch genot. RAUW Hoewel de kroeg weinig sporen van overtollig zand vertoond en ook Brant met zijn bandana er meer als een piraat dan als woestijnbewoner uitziet, is de algemene vibe van het optreden overduidelijk: dit is pure stoner. Lang en diep doorbeuken op enkele akkoorden met minimale tempowisselingen is het devies. Voorbij het apathische karakter van genrebroertje doom, klinkt Brant’s stonerrock rauwer en levendiger. Levensvreugde verpakt in laidback rock ’n roll muziek. Of om die andere voortbrengsel van Kyuss, Queens of the Stone Age aan te halen: op de automatische piloot, zonder enige vorm van controle: go with the flow.