Donderdagavond was het weer tijd voor Brabants Bont. Bands uit de regio speelden in de Kleine Zaal en de Bat Cave in 013. Wederom een gevarieerde avond met voor ieder eigenlijk wel wat wils. Punk, pop, rock en metal passeerden de revue met een wisselend niveau. Van goed op elkaar ingespeelde bands met een eigen geluid tot jonge bandjes die de juiste houding nog moeten vinden. RECKLESS Reckless luidt de avond in de Bat Cave in. De band maakt melodieuze poppy punk nummers in de lijn van Blink 182 en Greenday. De muziek is weinig verrassend, versnellinkje hier, tokkelstukje daar en raggen maar. Er wordt gezongen over school, verbroken liefdes en andere puberperikelen. De jongens hebben duidelijk plezier in het spelen. De nummers worden met ‘leuke’ opmerkingen aan elkaar gepraat. Aardig bandje voor op een schoolfeestje, maar de bezoekers verwachten toch echt wat meer innovatie en kwaliteit. THE REGIMENT In de Kleine Zaal is inmiddels het Tilburgse The Regiment begonnen met spelen. De band lijkt qua stijl erg op the Reckless: weinig verrassende poppunk zonder scherpe rand. Het grote verschil is dat het geheel met iets meer bravoure en zelfverzekerdheid gebracht wordt. Frontman Thomas lijkt een geboren entertainer. Hoewel zijn stem af en toe te wensen overlaat, windt hij het publiek om z’n vingers. Hij poseert voor de foto’s die met de telefoon worden gemaakt en praat de nummers gladjes aan elkaar. Om dichter bij het publiek te komen gaat hij met microfoonstandaard en al de zaal. Het blijkt aanstekelijk te werken, want het publiek komt nader. WILLEM Terug naar de Bat Cave, waar WilleM een mix van rock en funk brengt die niet echt imponeert. Het lijkt of de band nog een beetje de juiste pose aan het zoeken is. De frontman kan nog wel wat leren van The Regiment. Het optreden van de zanger heeft nog iets onbeholpens. Ondertussen kabbelen de jazzy funk akkoordjes rustig voort, maar komt het geheel niet echt van de grond. In de refreinen dreigt het soms even los te gaan, maar dat is slechts schijn. Een lauw applausje aan het eind van het optreden valt hun ten deel. CINEMON Gelukkig biedt de avond wel degelijk enige kwaliteit. In de Kleine Zaal mag Cinemon een half uurtje laten zien wat ze in huis hebben. Ze beginnen lekker met een goede bluesriff die wordt vergezeld door de klanken van een slidegitaar en een zacht pompend orgeltje. Na het eerste nummer gaat Cinemon meer de kant op van de popmuziek, maar wel van het betere soort. Soms doet de band in de verte denken aan een band als R.E.M. Goede intelligente gitaarliedjes met kop en staart. Tegelijkertijd wordt rustig de tijd genomen om het geluid van de band te ontvouwen. Het mag allemaal misschien wel iets minder braaf, maar feit blijft dat Cinemon een goed op elkaar ingespeelde band is die fijn wegluistert. FOAM De Bat Cave kan na het tamelijk zoutloze optreden van WilleM wel een oppepper gebruiken. De taak aan Foam om het in slaap gevallen publiek wakker te schudden. Dat doen ze heel aardig. Hun muziek laveert ergens tussen de Delgados en Sonic Youth. Goede staccato gitaarriffs begeleiden de ijle, hoge stem, van zangeres Iskaa. De muziek klinkt soms lieflijk maar er gaat vaak ook een bepaalde dreiging vanuit. De band oogst opvallend weinig respons vanuit het publiek. Dat is ontzettend jammer, want de schuimige, noisy rock van Foam is tot dan toe het beste wat er gespeeld wordt. SUPERACTION Terwijl de Kleine Zaal wat voller stroomt, begint daar Superaction te spelen. Ouderwetse punk rock ’n roll in de traditie van de Ramones. Superaction wil vanaf de eerste minuut laten weten dat ze er zijn. In een ongedwongen sfeer rockt de band er lustig op los. Drie akkoorden en gaan, zo lijkt hun motto. Soms wordt er wat geflirt met rockabilly, en een saxofonist erbij maakt het feestje compleet. Na een half uurtje dampende rock ’n roll heeft de band een hele rits nummers afgewerkt en kunnen ze tevreden terugkijken op een niet onaardig optreden. SARSAPARILLA Even kijken bij de Batcave maar weer, waar de volgende band al weer klaar staat. Sarsaparilla speelt minder exotisch dan de naam doet vermoeden. Geen Spaanse melodieën maar overwegend saaie gitaarriffs, gebroken drumpartijen en een weinig inspirerende zanglijn. De donkere muziek is niet bijster origineel en de opbouw is vaak ver te zoeken. Teleurstellend na het goede optreden van Foam. CRAVEN SCREAMING Brabants Bont wordt brullend afgesloten door Craven Screaming. Melodieuze metal met ruimte voor rustige stukken. Open akkoorden en strakke metalriffs wisselen elkaar af. Er wordt niet alleen geschreeuwd, ook wordt er regelmatig clean gezongen. Craven Screaming biedt een breed palet aan stijlen waardoor het nooit echt saai wordt. Leuke afsluiter van een aardige muziekavond.