Afgelopen zaterdagavond deed Paradox te Tilburg zomers aan. Waar het buiten guur en wisselvallig was, was het binnen funken geblazen. Het Eindhovense/Tilburgse collectief Funquisition, zeven man sterk, presenteerde haar nieuwe album ‘Project Groove’ en deed dat niet onverdienstelijk. Bijgestaan door collega-bands Gravy and 2nfro maakten ze er een dansbare avond van vol zomerse geluiden en lekkere ritmes. GRAVY Gravy start de avond met hun eigen ‘funk de-luxe’. Vooral het begin van het optreden loopt door de korte soundcheck nog een beetje moeizaam, maar als de heren eenmaal op stoom zijn, dan zijn ze dat ook goed. Springerige funk in acht nummers, gemixt met invloeden uit de soul en R&B, zelfs rap wordt niet geschuwd. Er vallen drie dingen op aan deze band. Allereerst: het kapsel van zanger Sonny Wilson. Springerige krullen, ongetemd, net zoals de muziek en de wijze waarop hij zingt; qua sound lijkende op Prince in combinatie met Jamiroquai. Naast de zang valt ook de structuur op waarop de nummers zijn opgebouwd. Zoals Iron Maiden vroeger perfect kon spelen in het gebruik van thema’s in combinatie met solo’s en bruggen kan Gravy dat ook. Lekker in het gehoor liggende riedeltjes wisselen elkaar af met ouderwetse zangstukken. Gitarist Gersom Raams heeft goed geluisterd naar zijn helden John Scofield en Stevie Ray Vaughan, want zijn spel spettert het podium af. Geïnspireerd, doordacht en met een perfecte techniek uitgevoerd, daarmee zijn band naar een hoger niveau slepend. Een band die zeker weet te vermaken, maar meer tot hun recht zou komen in een broeierige jazzkelder, waar de voetjes ook echt van de vloer kunnen. 2NFRO 2NFRO weet vervolgens niet helemaal de gemaakte belofte in te lossen. De gemaakte belofte? Jazeker, want voor het optreden waren er overal in Paradox op tafeltjes al meertalige flyers neergelegd waarop staat wat het publiek kan verwachten: “Funked up Urban Reggae Vibes. Yah man!” Dit klinkt als funken tot je zwart ziet, maar het begin is zeker niet funked up, misschien zelfs wel fucked up. Het geluid is niet lekker gemixt en de band klinkt gezapig, slapjes en de vibes zijn ver te zoeken. Haar mix van reggae, funk en hiphop komt niet aan en zelfs haar grootste kracht, de twee zangeressen, komen geforceerd over. Ook worden nummers in een schreeuwerig Engels aangekondigd, wat in een volledig Hollandse zaal een beetje over de top overkomt en in de teksten zit veel herhaling. Gelukkig verandert er een hoop gedurende het derde nummer. Gitarist Thomas draait wat aan zijn versterker en het geluid krijgt een hele draai. Was het eerst een beetje ongelukkige R&B dat de klok sloeg, pas in het derde nummer komen de funk en reggae om de hoek kijken. En dan swingt het ook echt, er wordt gedanst en zelfs tafels worden aan de kant gezet en er wordt ook met veel plezier gespeeld. Als het de bedoeling is van de dames en heren om de set rustig te openen en swingend te eindigen, dan zijn ze daar zeker in geslaagd, al kregen de prima raps van zangeres Double H. daardoor niet de aandacht die ze eigenlijk verdienden. Jammer van het begin, maar vanaf nummer drie een stomende funkmachine. FUNQUISITION En dan is het tijd voor het zevenkoppige Funquisition, inclusief blazerssectie. De in 2001 opgerichte band laat horen uit rasmuzikanten te bestaan. Frontman Remy Britsemmer, die zowel gitaar speelt als zingt, rent op blote voeten over de volle breedte van het podium, voert als een echte leider zijn band aan en zingt daarbij alsof hij met geen enkele toonhoogte moeite heeft. En hoog! Denk aan Prince (daar heb je hem weer) in combinatie met Matthew Bellamy van Muse. De zang en blazers dragen de muziek, en zorgen ervoor dat het een overtuigend geheel vormt. De traditionele funk scheurt, swingt en rockt en de drie blazers charmeren met hun Réné Froger-achtige danspasjes. Het is moeilijk om deze band op een slecht puntje te pakken, maar kom op jongens: een Backstreet Boys cover spelen gaat wel heel ver. Hoewel, van een nummer van die fameuze boyband nog iets goeds maken, dat is ook een gave.