Buiten is het hot, binnen nog hotter. Wat wil je dan ook als La Vida afgehuurd is voor een heuse rockopera met de naam hot SuShi. De rockopera is een idee van tweedejaars Rockacademie-studente Suzanne van Amelsvoort en songwriter Mick Hup. Een ambitieus plan met muziek, film, foto en dans. In de zaal is geen zitplaats meer te bekennen, dus zijn verschillende mensen gedwongen om op de trappen te gaan zitten. Dat maakt voor bijna niemand wat uit. Er is altijd wel een verband met iemand op het podium. En de rockopera zelf? De muziek is voortreffelijk, de aankleding minder. BLOKKEN Hot SuShi gaat over het leven van Rosie. Van geboorte tot aan haar toekomst wordt het publiek getrakteerd op muziek en dans, verdeeld in vier verschillende blokken. Logischerwijze begint het eerste blok met de geboorte. Om er even lekker in te komen speelt de band een intro. En wat voor een intro. Compleet in de lijn van Queen met kamerbrede koorzang, uitstekend verzorgd door Nathalie Lukkenaer en Sanne Mus en Yoshi Breen van RubyQ. Bassist Rob van der Loo heeft de haren van Brian May en gitarist Mick Hup heeft de uitstraling van John Deacon. Hmmmm… Ondanks dit klein verschilletje weet de band, aangevuld met drummer Wouter Rentena en toetsenist Thijs Schrijnemakers, een dijk van een sound neer te zetten. Suzanne van Amelsvoort zingt en begint voorzichtig, maar hoe verder ze komt, hoe sterker haar stem. CHOREOGRAFIE Het blok ‘geboorte’ wordt door middel van een danseres visueel ondersteund. Alsof ze in de baarmoeder zit te schoppen, krioelt zij over de vloer voor het podium. Het ziet er onbeholpen uit en dat zal wel de bedoeling zijn. Van dans heeft deze muziekrecensent niet al teveel verstand. Wat wel beter moet, is het gebruik van de vloer. Als de danseressen de uiteindes opzoeken van de vloer, zien de mensen die boven op het balkon niet wat eronder gebeurt. Iets wat zich slechts een paar keer voordoet, omdat slechts een derde van de hele voorstelling van dans wordt voorzien. TOPTOPTOPBAND De band is ongelooflijk goed op dreef. Moeiteloos wisselen ze sterke ballads af met majestueuze stadionrock. Nergens wordt het cliché-matig en Schrijnemakers toont aan dat hij naast een uitstekende toetsenist ook een prima bandleider is. In ongeveer drie kwartier tijd werkt de band vakkundig hun songs af. Compliment ook voor Sanne Mus. Zij mocht laten horen wat we bij RubyQ al eerder hoorden; uithalen tot ongelooflijke hoogtes en sterkten. De “wow’s” vliegen door de zaal. Terecht. Solo’s, groovende drums, Hammondorgels en verwijzingen naar bestaande rockopera’s. Hier staat een band op de schijnbare top van hun kunnen, maar ze zijn allemaal nog jong. Deze bezetting wil ik over tien jaar nog wel eens zien. NOG EVENTJES… Een paar punten van kritiek. Als de voorstelling gaat over een compleet leven is vier tijdvakken natuurlijk niet genoeg. Van geboorte naar puberen is een grote stap en juist de tijd die ertussen zit is interessant om te zien hoe een kind zich zodanig ontwikkelt. Sowieso is drie kwartier te kort. Aan de ene kant is dat wel begrijpelijk, een rockopera schrijf je niet zomaar. Maar het verhaal kwam gewoonweg niet uit de verf. Een video van twee meiden die elkaar aflebberen draagt daar ook niet veel aan bij, tenzij dit moest aanduiden dat Rosie lesbisch is geworden, maar uiteindelijk was het überhaupt onduidelijk wie nou Rosie was. En dat kwam niet alleen vanwege een podiumlicht die recht in de zaal/ogen scheen. Uiteindelijk heerst het gevoel dat de voorstelling tekstueel over dezelfde persoon ging, maar dat de film, dans en foto’s eerder voor visuele afwisseling zorgden, dan voor een degelijke bijdrage. Een rockconcert dus. Maar dan met beeld en dans.