Dag 2 Emergenza: aanstekelijkheid regeert

Tienertjes favoriet ondanks vervelende puberale karakter muziek

Maikel de Vocht, ,

De zoektocht naar de beste nieuwe band ter wereld duurt voort. Gisteren bleek bij de tweede voorronde dat niet de speeltechniek of genre, maar de mate waarin de bands het publiek aanspreken de doorslaggevende factor te zijn. De gefrustreerde zieltjes van het Rozendaalse System Flatline hadden dit met hun populistische nu-metal het beste door. Verassend was dan weer dat ook de middeleeuwse folk van Matzko hetzelfde kunstje flikte door als ruime tweede te eindigen.

Tienertjes favoriet ondanks vervelende puberale karakter muziek

Het internationale bandwedstrijdfestival Emergenza is weer een dag verder. In de Batcave staan acht bands die hun opwachting maken. Ook deze dag zijn de gitaarbands in de meerderheid en stonerrock is vanavond het motto. KLEURLOOS Het is misschien voorbarig, maar vooralsnog lijkt het te kloppen: Emergenza is niet voor coverbands. Ondanks de dappere poging van de treffend benoemde Kofferband is ook voor hen het festival voorbij. Hoe leuk de gereproduceerde versies van hits als 'I'm a believer' en 'Jailhouse Rock' ook klinken. Geen covers, wel even weinig toevoegend aan het gebruikte genre vloeit uit de instrumenten van Tilburgs eigen Ceremony of Opposites. Kleurloze, enigzins melodieuze death metal die maar voort lijkt te duren. Toegegeven, de melodiën op zich zijn best te pruimen. De stem van zanger Marcel kan ook zeker een paar seconden boeien als fenomeen maar de combinatie van beiden werkt gewoon geestdodend. Met eenzelfde probleem kampt ook het Veghelse Backspin, zij het wat toegankelijker. Duidelijk geïnspireerd op Audioslave brengt de band rustige serene pop met sporadische uitspattingen. Gebrek aan zowel onderscheiding als lef doet echter ook deze band de das om en zo maken ze het rijtje afvallers van de avond compleet. EFFECTIEF Gelukkig balanceert de schaal van het vluchtige succes twee kanten op, zo ook deze avond. Succes door op een uitgewerkte manier uit te blinken in je eigen, favoriete genre. Dit blijkt het goed uitpakkende credo te zijn van drie andere bands. Het eveneens uit Tilburg afkomstige en meer bekende One Inch Men bewijst andermeel heer en meester te zijn op het ruige gebied van de stoner metal. Goed doordachte nummers en veel gegoochel met tempowisselingen resulteert dan ook terecht in vele meeknikkende hoofden. Opererend in hetzelfde straat, maar meer trouw aan de pure stoner van founding father Kyuss is vervolgens Borehole. Ook Queens of the Stone Age springt bij deze band naar boven als referentie, vooral door de cleane, spacy loopjes van de gitarist. Het publiek lijkt het goed genoeg te vinden en stemt dan ook voor beide bands met precies evenveel handen. Een gedeelde vierde en vijfde plaats en een kwalificatie voor beide is het gevolg. LOSS OF VOLUME Ook zeker trouw aan het eigen genre is het Breda’s quatro Loss of Words. Hardcore met een lekker agressief tintje zoals het bedoeld is. Zeker dankzij de hard brullende stem die goed past. Helaas heeft de band soms de neiging meerdere nummers te willen versterken door twee tweede zanger/brullers te gebruiken. Hierdoor streeft de band het beoogde effect van meer power juist voorbij omdat het er doodeenvoudig niet uit ziet of lekker in het gehoor ligt. Desondanks zeker een welverdiende kwalificatie. Het feit dat ze hoger eindigen dan reedsgenoemde stonerbands blijft echter een klein puntje van discussie. GEFRUSTREERD Absolute verassing van de avond komt uit Eindhovense hoek. Na een powerband als Loss for Words kan het contrast met het idyllische Matzko niet hoger zijn. Frivole deuntjes uit een dwarsfluit voeren je mee terug naar de tijd van ridders en draken. De viool en de Ayreon-achtige zang verhogen de actief uitgedragen positieve inslag van de band. Niet verwonderlijk loopt de zanger dan ook op blote voeten half huppelend op het podium. Het publiek stemt hier vrolijk mee in en beloont de troubadours met een zee aan opgestoken handen. Helaas bleek dit niet genoeg te zijn om het eerder spelende System Flatline te overtreffen. Deze kunnen namelijk rekenen op een te enthousiast publiek die elke geveinste emotionele gril van de band massaal omarmt. Geheel ten onrechte. Toppunt van het gefrustreerde, puberale karakter van de tieners uit zich in de gevoelige meezinger ‘What the Fuck’, een knap staaltje van karaktermoord. Totaal afkraken is echter niet terecht, er zit wel degelijk vaag ergens potentie weggestopt in deze band. Vooralsnog is het boze-brugpieperniveau helaas iets te irritant. Ondanks de verwondering over publieke lofzang op System Flatline is de algemene avond zeker niet verloren gegaan. De bandjes met potentie gaan door, precies in lijn met het eigenlijke idee achter de gehele wedstrijd. (meer foto's volgen)