Een avond met drie bands die allemaal te linken zijn met stonerrock rijst al snel de vraag op wat dat genre nou precies inhoudt. Is het de dampend voortstuwende rock ’n’ roll van Zeus of toch de meer zompige variant van Borehole? En dan het Amerikaanse trio The Atomic Bitchwax. Punky space ’n’ roll op hoog tempo met vage raaklijnen met psychedelica, maar ook onder te brengen onder de noemer van stoner? Of volstaat hier om te zeggen dat het gewoon stoneresk is? Feit blijft dat het genre in ieder geval een hoop power voorstaat. Krachtige, liefst spectaculaire optredens waarbij tevreden met het hoofd meegeknikt kan worden. En daar werd dan ook gisterenavond in 013’s Kleine Zaal gelukkig volop aan voldaan. CHARISMA Al eerder bewees de Eindhovense powerband Borehole succesvol de nagedachtenis aan de stoner van Kyuss hoog te kunnen houden op Emergenza in dezelfde 013. Ook vanavond komt de overtuiging niet uit het niets vallen. Met hun zompige rock ’n’ roll gecombineerd met de krachtige stem van de zanger probeert het kwartet alles om van het podium af te spetteren. Vanwege de schaarse momenten dat contact gezocht wordt met het publiek lukt dit maar ten dele. Misschien komt dat ook omdat ze de opener van de avond zijn, waarschijnlijker is dat het ligt aan het lakende charisma van de frontman. Het is duidelijk aan de band af te zien dat ze volledig steunen op de kracht van hun eigen sound. Voor een groot deel is dit ook terecht, deze is krachtig genoeg, maar iets meer interactie zou toch fijn zijn. RELIGIELOOS Ook Zeus is ondertussen een bekende in Tilburg. Met eerdere optredens in Cul de Sac en de Bat Cave komt het hoofd van zanger Jeroen van Koningsbrugge inmiddels menigeen bekend voor. Al was het maar omdat hij momenteel net zo hard aan de weg timmert als acteur in verschillende tv-series als met zijn stonerrawk band Zeus. Wederom is stoner het devies, maar dan nu de logge variant. Hoewel de band toch duidelijk krachtiger op het podium staat dan de eerder spelende Eindhovenaren, lijkt het publiek de band toch niet te willen omarmen. Misschien speelt de kwestie mee wat een oppergod eigenlijk nog wel waard is in deze tijd van religieloosheid. Maar ondoordachte verering ligt ook niet in het verwachtingspatroon van de band. Vermaak des te meer. En met de goeddoordachte nummers en andermaal overtuigende zang lukt dat, zij het wat minder goddelijk, nog steeds zeer goed. SPACED-OUT De meningen over of Monster Magnet tot het stonerspectrum behoort, blijven verdeeld. Indien dit het geval is kan The Atomic Bitchwax, begonnen als zijproject van Monster Magnet gitarist Ed Mundell, zeker ook tot dit genre gerekend kan worden. Toch klinkt de spacy, overhaaste rock ’n’ roll met duidelijke punktrekken wat te uitbundig daarvoor. Wat het dan wel is, is moeilijk weer te geven. Binnen de band zelf zijn de meningen hier ook nog over verdeeld. Wel is duidelijk te stellen dat sinds het vertrek van diezelfde Mundell in 2002 de sound van de band anders aanvoelt. Minder gejam en meer echte nummers met zang. Vaag in de lijn van Queens of the Stone Age maar dan zonder een charismatische frontman als Josh Homme. De megalomane uitbundigheid van de band blijft echter gelukkig behouden. De pijlsnelle gitaardeuntjes, zelfs op topsnelheid vrolijk gevolgd door de bassist werken namelijk gewoon goed. Dit gecombineerd met op de achtergrond scènes van horrorcultfilms uit de jaren dertig tot vijftig, zoals angstaanjagende spinnen, reuzeloctopussen en vreemde monsters, van de zogenaamde ‘Roadburn Spaced-out Video Show’, maakt het ondoorgrondelijke plaatje van deze band compleet. Een zeer amusant plaatje, dat wel.