Aan de randjes van de elektronische muziek vervagen muzikale definities, genres en regeltjes meer en meer. Aan de ene kant maakt breakcore plaats voor traditionele dancebeats en aan de andere kant ontstaat er achter de bekendere ambient een wereld van artiesten die van laagjes minimale geluiden een diepgaande soundtrack maken. Vooralsnog voor een klein publiek, want de geluidskunst vereist meer dan de gemiddelde oren van muziekliefhebbers. Komende zaterdag is in Paradox weer een bijeenkomst voor die liefhebbers, dankzij Tilburger Steffan de Turck. Staplerfahrer is zijn artiestennaam waaronder hij zaterdagavond te zien is. Een groot gedeelte van de vloer van de woonkamer van Steffan ligt bezaait met kabels, printplaatjes en een soldeerbout. Hoewel hij na zijn technische studies mileukunde ging studeren en inmiddels een baan heeft bij een afvalverwerkingsbedrijf, knutselt de Tilburger graag. Doel: geluid vinden. Uit flink bekraste lp's die overslaan. Uit een oude synthesizer. Of uit een gemodereerde speelgoedtelefoon die met een gevoelssensor of schakelaar een opgefokt geluid maakt, maar ook een doodgewoon stukje hout is slachtoffer van de soldeerkunsten van Steffan. Er is een sensor met kabels aangeplakt. "Het stukje hout leeft nogal, het blijft kraken, dat wilde ik opnemen." Maar dat is vooral knutselwerk wat op het podium ingezet kan worden. De computer is tegenwoordig het hoofdinstrument, daar worden de geluiden op gezet, bewerkt en gecomponeerd. Resultaat: een paar minuten durende werkstukjes met vaak een duistere sfeer. Of dat nou met een bak herrie is of juist een paar krasjes en scheurtjes. Steffan is er al meer dan tien jaar mee bezig. Zijn voorkeur voor ruige industriële muziek als Front 242 en Laibach in combinatie met zijn opleidingen elektronica resulteerde in de geluidswerkstukjes. Met tapes en later vooral internet verspreidde hij zijn muziek. Of ja muziek, het blijft lastig om deze geluidsvorm te definiëren en zelf weet Steffan het ook niet. "Muziek... geluidsexperiment. Ik laat het zelf ook maar in het midden. Ik voel me aangetrokken tot een bepaald geluid en dan voeg ik dingen samen tot ik een bepaalde sfeer heb gecreëerd. Het gaat om een gevoel." Het is een selecte groep die houdt van dit genre. Internet is een ultiem medium om die liefhebbers te verzamelen. Het is ook het medium die Steffan in contact bracht met allerlei labels. "Met wat googlem kwam ik bij veel remixprojectjes uit. Vrij standaard; dat je met een standaardpakket aan geluiden aan de gang gaat." Het was het begin van een netwerk, waar hij ook Jan Iversen leerde kennen, een Noor die een label heeft. "De meeste labeltjes in dit genre brengen gebrande cd's uit. Jan vond mijn mp3 die op mijn website stonden goed. Zodoende heeft hij het uitgebracht. Je moet dan denken aan vijftig tot honderd cd'tjes wereldwijd." Gezien Jan Iversen een tour in de Benelux plande, wist Steffan nog wel een locatie. Het podium waar hij sinds anderhalf jaar bier tapt: Paradox. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat de abstracte geluidslandschappen in grote mate populair gaan worden, wilt Steffan wel verder komen met zijn muziek. "Ik zou graag de wat professionelere labels opzoeken die op echte, geperste cd's uitgeven. Verder wil ik meer samenwerken met andere artiesten. Momenteel werk ik samen met Jos Smolders, waarmee ik samen een collectie van honderd geluiden van een cd die ooit bij Lingens Blond bier zat ga bewerken. Eerder werkte ik al samen met rockband NUC waar ik bij een nummer geluid toevoegde. Ik heb ook een keer met ze opgetreden." Hoe hij het in zijn eentje aanpakt op het podium komende zaterdag weet hij zelf ook niet. Hij kijkt naar zijn gemodereerde apparatuur. "Ik zit er wel aan te denken om dat mee te nemen. Ik weet nog niet wat, het ligt aan wat ik die dag wil. Ik zie wel."