Lost in Sanity is bekend bij de iets oudere popliefhebber en ook Dan Well behoeft na verschillende optredens in de regio eigenlijk weinig introductie. Dus is vanavond in Cul de Sac op de popgroepenpresentatie van Roxxity vooral de vraag hoe de nieuwe electro/dance formatie Ravenglass live zal klinken. LOST IN SANITY Na een winterslaap van tien jaar leeft de Tilburgse meidenband Lost in Sanity weer. De pop/ rockformatie, tegenwoordig geïnfiltreerd door een bassist van het mannelijke geslacht, combineert jaren ’90 rock met 80’s elementen: slepende refreinen, riffs a la Faith No More en galmende solo’s die de gedachten doen afdwalen naar The Cure. Dit alles wordt afgewisseld door wat minder originele, snellere vier akkoordenrock. Met de krachtige stem van zangeres Patricia Boehm komt het geheel goed over op het enthousiaste publiek. Een leuke symbiose tussen 80’s en 90’s. Ze zijn bovendien ook stoer, griep (van gitariste Peggy Smits) of zwangerschap (van drumster Renée Holleman) zijn geen redenen om te verzaken. DAN WELL Of ze willen of niet, Dan Well zorgt voor discussie. Alleen al over het genre lopen de meningen uiteen. De een noemt het stoner, de ander spacerock. Laten we het maar houden op spacy post-grunge met britpopsaus. Sommige nummers klinken als Stereophonics, maar dan in een loopgraaf: melodieus, wat monotoon, maar ook behoorlijk vunzig. Dat komt in de eerste plaats door de schorre stem van zanger Jason de Laat, hoewel de strakke drums van de méér dan capabele Dave van den Dries (bekend van Linked) er ook zeker aan bijdragen. De band lijkt met deze laatste aanwinst een ideale bezetting gevonden te hebben. Dan Well’s grunge-element zit hem in de agressievere riffs. Die zijn juist a-melodieus en onvoorspelbaar. Even onvoorspelbaar is ook de kwaliteit van hun optredens: soms teleurstellend, maar deze avond zeer overtuigend. RAVENGLASS Dan is het de beurt aan de eerste échte Tilburgse Nieuwe van de avond. Hoewel ze hier tegenwoordig niet meer wonen, gunt electro-groep Ravenglass Cul de Sac de primeur. Ze doet dat live, met percussie, gitaar en de hoge, bijna klassieke zang van Marianne van den Bergh. Gefundeerd door de beats en samples die Ed de Tollenaer uit zijn laptops en synthesizers perst. De kunstmatige baslijntjes zijn daarbij wat statisch. Een bassist van vlees en bloed zou het dynamischer maken. BREAKBEATS? Hoewel de nieuwe groep ontstaan is na het opheffen van 9 Days’ Wonder, is geen sprake van een radicale breuk met het verleden. De samples doen nog steeds denken aan jaren negentig house en de muziek blijft sferisch. Het ‘2 unlimited gevoel’ is er wel een heel eind uit. Maar niet alle voornemens worden waargemaakt: de beloofde breakbeats schitteren vooral in afwezigheid, waardoor de muziek een beetje blijft kabbelen. Uitspattingen komen niet zo uit de verf en het publiek verroert geen vin. Dat heeft wellicht te maken met de afstelling van het geluid, die zeker aan het begin niet zo lekker is: zang en percussie overheersen, de achtergrond valt weg. Jammer, want het is wel van een hoog niveau. Maar zonder een goede beat mist een essentiële laag in de muziek. Het geeft aan dat live-dance niet makkelijk te maken is.