Ruim een half uur (en waarschijnlijk al veel eerder) voor aanvang van de eerste van de twee support acts van dienst stond er in de Veemarktstraat een rij van honderden meters lang. Nietsvermoedende voorbijgangers zullen verwonderd hebben gekeken naar de lange rij puberale postpunkertjes voor 013. Luidruchtig pratend over de looks van zanger Ian Watkins en genietend van een fles goedkope wijn werd er gewacht op toegang tot 'de show van het jaar'. Die belofte werd door Lostprophets later op de avond ruimschoots ingelost. Het jonge publiek genoot met volle teugen en de band zelf liet zien dat het inmiddels een strakke en volwassen rockband is geworden. SCHAMEN Helaas kwamen er voor Lostprophets nog twee andere bands op het podium die het aanzien (en vooral horen) minder waard waren. De eerste band die het publiek mocht opwarmen vanavond was The New 1920. Het publiek, dat al massaal heeft besloten dat deze avond geweldig wordt, is vanaf het eerste nummer enthousiast, maar er valt erg veel aan te merken op deze band. Niet alleen bestaat elk nummer uit het zelfde schrale punkriedeltje op gitaar, maar de band heeft ook nog eens alle scherpe kantjes van de muziek afgehaald. Wat overblijft is een soort softe variant op punk waar zelfs Di-Rect zich voor zou schamen. Voeg daarbij een zanger die constant bezig is met vreemde danspasjes en ritmische gymnastiek met zijn microfoon en er blijft weinig over van The New 1920. Goede tip voor de zanger; voor je zoveel tijd stopt in je podiumpresentatie kun je beter eerst wat doen aan dat ontzettend monotone stemgeluid van je! ENTHOUSIASME The Blackout (tweede band van de avond) is muzikaal gezien al een stuk beter dan de voorgangers. De emocore van de band weet het publiek goed op te zwepen voor de afsluiter van de avond, wat natuurlijk ook de opdracht is voor een support act. Probleem bij The Blackout is dat ze op hun sterkst zijn op de hardere stukken met krijsende stemmen, maar ze lijken tegelijkertijd te mikken op het zelfde publiek als Lostprophets. De band wisselt daarom de korte harde stukken af met veel langere softe stukken en daar komt met name de zang niet zo goed uit de verf. De samenzang van de twee zangers werkt aardig als er gekrijst en gebruld moet worden, maar als het op zingen aankomt vallen beiden door de mand. Alles wordt met veel enthousiasme gebracht door de band, maar meer dan een rol als voorprogramma lijkt er voor The Blackout niet in te zitten. GEROUTINEERD Na een half uurtje wachten is het dan eindelijk zover; Lostprophets betreedt het podium. Al bij het oplopen van het podium gaat het spreekwoordelijke dak eraf in 013. Tijdens de eerste tonen van openingsnummer The New Transmission begint ze zaal te springen en zal daar uiteindelijk zo'n anderhalf uur later pas mee stoppen. De 'Prophets' zetten een zeer geroutineerde show neer en weten precies wat het publiek wil. De jonge Welshmen varieren uitstekend tussen de wat rustigere nummers die massaal worden meegezongen en de wat steviger nummers. De show spitst zich vooral toe op Ian Watkins, die zich een echte frontman toont, en iets mindere mate op toetsenist Jamie Oliver (niet die kok) die ook veel zang voor zijn rekening neemt. De interactie tussen de twee is goed en ook de gezamenlijke zangstukken klinken goed. De hogere en zuivere stem van Watkins worden heerlijk ondersteund door de meer schreeuwende Oliver. HOOGTEPUNTEN Ondanks het sterke begin lijkt de zaal halverwege de show toch wat in te kakken. De band lost dit met de gekozen setlist echter prima op. Na een aantal rustige nummers kan het publiek zich uitleven met Everybody's Screaming, waarbij uiteraard publieksparticipatie verwacht wordt. Zoals alles wat men vanavond doet lukt dit ook, maar om mij onbegrijpelijke redenen, want Everybody's Screaming is eigenlijk veruit het zwakste nummer dat vanavond voorbij komt. De hoogtepunten van de avond waren songs als Can't Catch Tomorrow, Rooftops, Burn, Burn en natuurlijk Last Train Home. Grootste minpunt van de avond was (voor mij althans) een groot gedeelte van het publiek. De hysterie vooraan in de zaal en het constante gekrijs en 'I love you Ian' begonnen na een tijd behoorlijk te vervelen. Ach, misschien waren we allemaal wel zo toen we voor het eerste concerten bezochten. Lostprophets liet zich echter niet van de wijs brengen (waarschijnlijk maakt men elke avond deze taferelen mee) en liet zien een ontzettend goede rockband te zijn. Goede nummers, goede en vooral strakke show en een band die zeker nog niet aan de limiet zit. Kortom: een band met toekomst!