Op de tweede dag van B-stage in 013 is het weer diversiteit troef. Dat is helemaal niet erg, maar echt drukker wordt het er nou niet op. Wellicht dat dat ligt aan de optredens die op andere plaatsen in de stad worden gehouden, maar dat mag de pret niet drukken. PHEROMOAN VOOROORDEEL: Bedenkelijke bandnaam die nog het meest doet denken aan een Egyptische farao. Op hun website zeggen ze beinvloed te zijn door diverse ‘spierballen’-rock bands als Spiritual Beggars, Danko Jones en Death from above 1979. Dat belooft dus een show met veel vette gitaarriffs en dito zang. OORDEEL: Het blijkt toch allemaal wat minder ruig dan verwacht. Het enthousiasme spat er zo nu en dan behoorlijk van af maar echt lekker vlammen wil het niet. De nummers grijpen je te weinig bij de strot en onderscheiden zich niet genoeg van elkaar. Bij het vierde nummer sijpelt er zo nu en dan even een rock ’n roll momentje tussendoor. De band begint ineens van de grond te komen en de energie lijkt eindelijk overgebracht te worden. Maar daarna wordt er weer op hetzelfde saaie ritme doorgegaan en valt er weinig te genieten. Daar kunnen ook de slechte grappen van de frontman niks aan verbeteren. AUTONON VOOROORDEEL: Met nummers als ‘Mental Distortion’ en ‘Dreamspasm’ verwacht je een geflipte gast die de kronkels in z’n hersenpan heeft om weten te zetten in zijn muziek. Een kijkje op de Myspace pagina van Autonon leert dat we hier te maken hebben met een DJ die put uit electro, breakbeat en breakcore bronnen. Vreemde eend in de bijt als je bedenkt dat de Batcave meestal gitaargeorïenteerde bandjes programmeert. OORDEEL: Autonon gooit uit z’n laptop een bak herrie die het schaarse publiek even doet schrikken. ‘Wat is dit nu ineens?’, zie je ze kijken. Moddervette breakbeats aangevuld met onheilspellende synthesizers die qua klank soms wat doen denken aan de schelle geluidjes die computerspelletjes vroeger produceerden. Hier en daar wordt er zo nu en dan nog een onvervalste gabber beat doorheengegooid. Het publiek slaat het allemaal met verbazing gade. Qua performance heeft het allemaal bar weinig om het lijf. Je blijft je afvragen of die jongen met die baseball pet achter z’n laptop niet net zo goed een cd’tje had op kunnen zetten. Dit is toch meer iets voor een duister feesje om vier uur ’s nachts onder de A2. Daar zou men overigens wel helemaal uit z’n dak gaan. MC DRAMA VOOROORDEEL: Na de komst van van rappers als Ali B. en Lange Frans is het aantal Nederlandstalige rappers niet meer te tellen. En vaak zijn degene die bovengronds komen van wisselende kwaliteit. Hun megalomane sinterklaasrijmelarij is vaak van een bedroevend niveau en de beats zijn om te janken. Aan de andere kant zijn er vernieuwende acts als Opgezwolle en Duvelduvel die de nederhop naar een hoger plan brachten. Benieuwd wat deze MC Drama kan toevoegen aan het Nederlandse hiphop landschap. OORDEEL: Met onvervalste Brabantse tongval stelt MC Drama zich aan het publiek voor. Drama vloeit nog niet helemaal zoals ie zou moeten vloeien. Soms komen zijn woorden er wat houterig en stug uit. Ze mengen zich nog niet helemaal lekker met de goedverzorgde, pompende beats. Erg sympathiek is wel dat MC Drama voor elk nummer iets vertelt over de ontstaangeschiedenis ervan. Als hij dan ook nog eens z’n twee zoontjes laat meerappen op een track kan hij bij het publiek en de zure 3VOOR12-recensent eigenlijk niet meer stuk. We vergeven hem zijn soms wat clichématige teksten en z’n matige flow. MC Drama weet hoe hij z’n publiek kan blijven boeien en maakt van hiphop theater. En dat is een prestatie van formaat. LEFT VOOROORDEEL: Deze energieke driemans emo-rockband uit Eindhoven, zoals ze zich zelf noemen, stond vorig jaar in de finale van de Grote Prijs van Nederland. Daar wonnen ze de met overweldigende meerderheid de publieksprijs. Verder speelden ze zo wat op elk podium wat er toe doet in Nederland van Paradiso tot de Effenaar. Daar mogen we dus iets van verwachten. OORDEEL: Inmiddels is de Batcave zo’n beetje helemaal leeg. En dat is wel een beetje ten onrechte, want LEFT heeft van alle bands vanavond de meeste kwaliteit in huis. Ze spelen hun nummers op zeer overtuigende en ogenschijnlijk simpele wijze. De puntige, energieke emo-rock wordt op dynamische wijze gebracht. Juist die dynamiek maakt deze band zo interessant om naar te kijken. Het hecht spelende trio maakt diverse tempowisselingen en gaat van hoog naar laag, maar het wordt nergens rommelig of slordig. Als je niet van emo houdt, beleef je hier totaal geen plezier aan. De zieltogende zang, mineur rifjes en gruizige gitaarmuren vliegen je om de oren. Maar zelfs de grootste cynicus ziet hier een goed op elkaar ingespeeld, hecht collectief. Op naar Lowlands met LEFT dan maar. - foto's volgen -