Er zijn soms van die momenten waarop alles gewoon toevallig gebeurt. Je verveelt je toevallig, je wordt toevallig gevraagd om mee naar een concert te gaan en dat blijkt toevallig bijzonder goed te zijn. De Cul was dan donderdag ook behoorlijk vol voor een band die nog niet écht is doorgebroken, maar die alles in huis heeft om dat wel te gaan doen. Slechts twintig minuten na de aangegeven aanvang (we hebben erger meegemaakt) staan The Devastations in de kuil. Drie Australische mannen die voldoen aan het indie-imago: kleren die eruit zien alsof ze vers uit de tweedehandszaak komen en overmatige haar- en/of baardgroei. Het zijn frontman Conrad Standish op de basgitaar, Tom Carlyon op gitaar en drummer Hugo Cran. Vanaf de eerste noot ontstaat een schouwspel, niet op de laatste plaats vanwege een bezoeker die voor Standish gaat staan en wel heel bezwerend danst. Standish ontpopt zich als een showman pur sang; poseren, grapjes maken met iedereen en zo bewegen dat de band van zijn basgitaar tot driemaal toe eraf vliegt. In amper drie kwartier vliegen de rockende songs voorbij, maar ook voor ballads hebben The Devastations aandacht. Daarvoor leent de strot van Standish zich prachtig uit, want bij ieder lied weet hij zijn stem zodanig aan te passen. En liefhebbers van gitaarmuren a la My Bloody Valentine konden hun hart ophalen; die zijn er meer dan genoeg. Het effectief gedrum van Cran en de vele effectenkastjes van Carlyon zorgen voor heerlijke erupties van gitaarlawaai die soms ook wel erg hard gaan. Voor de nuance is er ook een Japans ogende pianist die met goedgeplaatste akkoorden heel subtiel de ballads ondersteunt en bij de hardere rocksongs er op los ramt in de lagere regionen van zijn piano. Dat deze band waardig is om komend weekend op het Haagse State-X festival op te treden, wordt bij de afsluiter bevestigd; even een paar minuten rocken en dan helemaal te keer gaan met de effectenkasten zoals Sonic Youth dat ook kan. De meegenomen geluidsman blijkt een ideale vijfde bandlid te zijn, want ook hij kan het niet laten om op zijn mengpaneel heftig aan de knoppen te draaien. De respons is prima, het publiek klapt vaker wel dan niet en de positieve woorden die deze band al eerder ten deel kwamen, zijn meer dan terecht. - foto's volgen -