Was het bij de vorige B-stage in de Bat Cave van 013 niet erg druk, de derde avond van deze showcase gevuld met zowel lokale acts als een flink publiek was een succes. MIKADO VOOROORDEEL: De vorige week was het optreden van het Bossche Mikado afgelast, nu staat de band als een klassiek spel met stokjes in de Bat cave. Naar eigen zeggen is het muzikale gezelschap beinvloed door verschijnende soorten punk, grunge en andere rockgenres; lekker breed dus. OORDEEL: Twee lange slungels met een gitaar om hun nek en een drummer betreden vanavond als eerst het podium. Na het eerste nummer gaat meteen een neon-verlichting boven in mijn hoofd knipperen met de woorden: Sonic Youth. Dit door het experimentele indie-geluid en de sloppy gitaarvibraties van de zanger. De stem van deze zanger doet denken aan een combinatie van Thom Yorke en Alex Kapranos (Franz Ferdinand). De nonchalanse van deze jongens uit zich niet alleen in de muziek dat soms wat slordig overkomt, maar ook wanneer de zanger aan de drummer moet vragen welk nummer ze als volgt gaan spelen. De nummers 'shortcut' (heerlijke riff) en 'She's not there' (sloppy gitaarnummer met een lekker bassloopje) springen eruit en zo laat ook een aantal B-stagebezoekers dit al dansend merken. SUB VOOROORDEEL: Een viertal uit het eigen Tilburg dat poprock in een jasje giet dat zowel Johan als The Sheer gedragen kan hebben. Vrolijke jongens, vrolijke muziek, een vrolijke met zonnebloemen gedecoreerde gitaarband van de gitarist; geen vuiltje aan de lucht. Collega Robin Geurts durfde in zijn recensie naar aanleiding van SUB's cd-presentatie in de Kleine Zaal van 013 te beweren dat 'Vincent' het beste Tilburgse album van het jaar is. Dat beloofd wat voor vanavond. OORDEEL: Of de belofte is volbracht en dit de band is die 'het beste Tilburgse album van het jaar' heeft uitgebracht vind ik nog wat overtrokken. Wat mij wel meteen bij mijn strot grijpt zijn de snerpende vocalen van een enthousiaste zanger die als een symphatieke kerel op het podium staat. Zijn stem is oorstrelend al ben ik er nog steeds niet uit waar het mij aan deed denken; The Beatles? Ellioth Smith? The Veils? Bob Dylan? Waarschijnlijk een mix van die vier. Verder zit de band technisch prima in elkaar: de bluesy solo's van de gitarist zijn dik in orde en de strakke drummer lijkt er veel plezier in te hebben. De melodieen zijn catchy en de nummers met toetsen geven waarschijnlijk dat 'Sheergevoel', hoewel het derde nummer mij sterk deed denken aan Bright Eyes. Het publiek dat intussen verdubbeld is in personen slikt het voor zoete koek; en terecht. Van deze band gaan we nog veel meer horen in de toekomst, dat staat vast. CHE VOOROORDEEL: Terwijl de kruidige hasjgeuren mijn neus binnendringen komt er een flinke groep baggy broeken en petjes de Bat cave binnenlopen. Waarschijnlijk fans van hiphop-act Che. De naam doet logischerwijs denken aan die man die altijd met zijn kop op truien en t-shirts staat, waarvan helaas het gros van de dragers niet weet wie de communistische Che Guevara was. Weinig Hiphop in Nederland weet mij te boeien, met kleine uitzonderingen van acts als Opgezwolle en Jawat! Laat dus maar komen! OORDEEL: Che kan bij deze aan het rijtje worden toegevoegd van hiphop die mij kan boeien. Na een korte soundcheck begint Che solo en weet mij meteen te overtuigen met zijn vloeiende flow. Hij spit en weet waar hij het over heeft. Doordat de muziek veel afwisseling heeft in zowel de beats als de intro's (van speeldoosjes tot Youp van 't Hek en Jan Smit) laat het je aandacht geen moment los. In het midden van de set laat backup rapper Jamez horen hoe een didgeridoo klinkt door alleen zijn stem te gebruiken (beatbox). Ook zonder DJ Die Gast klinkt het goed wanneer Jamez verder beatboxed en Che hierover heen flowt. De versnelling die het nummer bevat waar menig persoon over zijn of haar woorden zou struikelen is briljant. Ook het publiek stemt hierin mee met het hardste applaus van de avond. Het nummer 'Buigen voor de Koning' laat horen waar Che zijn naam vandaan haalt met een politiek geëngageerde tekst waar het CDA in wordt vernoemd. Iets minder zijn de nummers waar DJ Die Gast ook meerapt onder een ska-sound. Dit is niet echt een toevoeging voor wat er al staat. In het laatste nummer 'Stil zijn' overtuigt Che zijn liefde voor muziek en daarbij mij ook van zijn muziek. DEADCELL VOOROORDEEL: Na wat filmpjes te hebben gekeken op de website van Deadcell was ik overtuigd van vooral de act, de muziek kon mij nog niet zo bekoren. De naam klinkt net als de statische tonen die zij voorbrengen behoorlijk pessimistisch en een vergelijking met Nine Inch Nails lag natuurlijk voor de hand wanneer je spreekt over industrial gothrock. OORDEEL: Aan het einde van deze show was mijn vooroordeel correct. De show zit erg gaaf in elkaar! De intro begint met het volkslied van Amerika met op de achtergrond de vlag geprojecteerd. Het volkslied gaat over in een Rammsteinische riff waarop twee vrouwen marcherend het podium opkomen met een soortgelijke vlag in de hand. Wanneer de zanger verschijnt lijkt Lenin opgestaan te zijn uit zijn dood, maar dan als priester in een lange zwarte jas en zwarte schmink rond de ogen. De bombastische tonen beuken er flink op los en de distorted vocalen van de zanger dikken dit nog meer aan. De teksten zijn veelal atheistisch ("God don't mean a thing to me") en politiek beladen. Velen acts passeren de revu: van middeleeuwse pruiken tot buikdanseressen, flamenco en Gothic Lollitas. Wat ik vooral mis is de rust. Af en toe even een cleane vocaal of een zweverige soundscape zou fijn zijn. Nu druist het maar door en door. Ook de herhalende melodie van de zanger raakt na een tijd uitgeput. Zoals ik in mijn vooroordeel al liet blijken: een overtuigende act, waar vooral de podiumpresentatie het van moet hebben. SOFA VOOROORDEEL: Imiddels is de Bat Cave vrij leeggelopen; wat toch jammer is voor de laatste band van vanavond, Sofa. Sofa heeft wat media-exposure betreft niets te klagen. Hun muziek verschijnt in een reclame van Danerolle en wordt opnieuw gebruikt in de korte film 'Hardcore'. Vier mannen met oerlelijke stropdassen betreden het podium en vooral de zanger ziet er nogal stoffig uit. Hopelijk drenkt dit imago niet door in hun muziek. OORDEEL: Gelukkig is mijn vooroordeel dit keer inderdaad een oordeel gebasseerd op stereotypering. Niet alles aan Sofa is stoffig. Ik kon mijn aandacht er soms moeilijk bijhouden, maar dat ligt eerder aan de podiumpresentatie dan aan de muziek. Ze beginnen enthousiast en zeer overtuigend aan hun set. Technisch is deze band ook weer van een hoog niveau zoals de rest van de avond ook al typeert. De muziek is te vergelijken met een hardere versie van Coldplay en een minder complexe Radiohead met britpop-invloeden. De nummers zijn vrij recht toe recht aan, maar rocken als een tiet! In hun nieuwe nummer ontdek ik wat Pixies-invloeden en dan doel ik op de vocalen. Aan het einde van de set komt de band meer los en heeft het laatste nummer een hoog punkgehalte. Sofa komt er wel!