Zowel de verwarring rond de toegangskaarten als de plensbui die rond vijf uur boven Tilburg hing zullen de organisatie van City Sounds parten hebben gespeeld. De 2000 mensen met de vooraf felbegeerde ‘preferred tickets’ waren rond 19.30 uur in ieder geval nog niet allemaal in de Muzetuin. Tot die tijd was entree gegarandeerd voor mensen met een ticket. Ook later op de avond raakt de Muzetuin slechts halfvol, wat als voordeel in ieder geval een prima en ontspannen sfeer oplevert. In 013 heeft men tenslotte alsnog een volle bak. Mede-organisator Sjoerd Raaijmakers licht de overwegingen rondom de entreetickets toe: “City Sounds is in de eerste plaats bedoeld als openluchtfestival. Vorig jaar moesten we noodgedwongen uitwijken naar 013, omdat de horeca in het centrum niet wilde meewerken, maar dit jaar wilde we per se weer naar buiten. In 2004 kwamen er ruim 25.000 mensen naar City Sounds, vorig jaar hadden we maar plaats voor 3000. Het was dus moeilijk in te schatten wat we dit jaar konden verwachten, maar je kunt als organisatie niet het risico lopen dat je duizenden mensen ter plekke moet weigeren. Natuurlijk hadden we alle kaartjes in de ‘voorverkoop’ kunnen doen, maar we wilden ook de spontane bezoekers, die op de dag zelf pas besluiten te komen, tegemoetkomen. Dat deel van het publiek, dat meer voor de sfeer komt dan voor de namen, vinden we ook essentieel. Niettemin moet de distributie van de kaarten volgend jaar een stuk beter. En dan misschien toch maar 4000 van de 5000 kaarten al van te voren uitdelen, in plaats van de 2000 van dit jaar.” Hoe dan ook, de paarhonderd bezoekers die er, ondanks de regen, om vijf uur wél al waren konden bij de T-Stage genieten van een eclectische funkarockhopgroove set van Peer Vos. Net als de mannen van Soulsonic, die een paar uur later op hetzelfde podium afsluiten, noch in te delen onder de grote namen, noch onder het jong talent, maar wel al jaren een vaste waarde in het Brabantse uitgaansleven. Tussen deze twee vertrouwde namen een reeks van wél relatief jong, regionaal talent in opkomst. Smashing Sebastian solliciteert openlijk naar een dj-plek in de grotere clubs met een set waarin alle electrohouse-stampers van het afgelopen jaar voorbij komen. Weinig verrassend, maar wel met enthousiasme en de nodige bluf gebracht (getuige ook het Superman-shirt). Een groot contrast met Shoque Electrique, de weinig beweeglijke laptop-dj met zijn naadloze mix van eigen werk en dat van hippe namen als James Holden en Booka Shade. Na de clubstampers van Sebastian komt zijn set van verfijnde minimal en progressive house als een verademing. Nu valt ook op hoe bijzonder de akoestiek is bij dit podium. De gewelfde Concertzaal en de voornamelijk uit glas bestaande wand van het entreegebouw zorgen voor een vol en gebalanceerd geluid, vooral áchter de speakers. Het geluid bij het hoofdpodium is daarentegen vooral HARD en Elle Bandita, het Nederlandse ‘zusje’ van Peaches shockeert dan ook vooral met volume, want haar live-act, een mix van punk en electroclash met gitaar en beatbox is weliswaar vermakelijk, maar niet echt origineel. Voorgangers Matik, ook een live-act, hebben meer in huis. Goeie songs en een zanger met een strot die doet denken aan Cult-zanger Ian Astbury in zijn beste jaren. De band straalt energie en enthousiasme uit, maar mag haar podium-act nog iets verder uitbouwen. Magisch moment wanneer Phil Kieran zijn set begint: de zon gaat net onder en doordat het publiek zich en masse naar het hoofdpodium beweegt, valt op dat de Muzetuin inmiddels toch behoorlijk gevuld is geraakt. Techhouse-producer Kieran, die toch niet om zijn subtiliteit bekend staat, begint verrassend minimaal en bouwt zijn set tergend langzaam op, maar na ongeveer een half uur komen dan toch de typische rave-geluiden tevoorschijn en gaat het tempo binnen twee nummers ruim 10 bpm omhoog. De programmeurs van City Sounds blijken wederom een goede neus te hebben voor dj´s die weliswaar niet tot de écht grote namen te horen, maar wel underground credibility hebben. Die niet hun laatste hit komen verkopen, maar een staalkaart geven van de scene waaruit ze komen. Phil Kieran en Oxia leveren beide een goed geoliede, zeer dansbare set op het snijvlak van underground en toegankelijk. Bij Kieran ligt het accent wat meer op breakbeat-elementen, de set van Oxia, die het na ruim een uur overneemt, bevat meer techno- en electro-elementen. Hij draait halverwege zijn set ook de op dit moment onvermijdelijke track Seeing Through Shadows van Loco Dice. Fabrice Lig draait wat breder en hitgevoeliger en laat recente hits van Carl Craig en Âme voorbijkomen. Zijn set begint om 23:00, het tijdstip waarop ook de Afterparty in 013 begint, en dat is bij de T-stage wel al te merken, want daar loopt het al behoorlijk leeg, ondanks de aangename ‘beats & bossa’-klanken van Soulsonic, alias Sookie en Henk the Hype. Aan de kassa bij 013 geldt immers: vol is vol, dus wie geen risico wil nemen, vertrekt op tijd. Bij aankomst bij het popcentrum blijkt dat geen verkeerde keuze, want de Grote Zaal is al behoorlijk gevuld. DJ DMDN speelt daar een voor zijn doen zeer toegankelijke set, met niettemin het underground-hart op de goede plek: dubby techhouse en minimal van de stevigere soort, ritmisch speels en voorzien van stemmig gepiep en gekraak. Verder in The Choice enkele live-acts waarvoor het Grote podium eigenlijk een maatje te groot is, en terloops laat Noes, de man die verantwoordelijk is voor een groot deel van de programmering, zich nog even zien, met een bescheiden, maar fijne set van net een half uur. Eric de Man is onderhand een vaste waarde in de City Sounds-programmering en sluit af met een degelijke, actuele set. Waar andere dj’s hun klus vanavond moeten klaren in drie kwartier of een uurtje, heeft het team van Beschuit heel de avond én de Kleine Zaal én de Foyer tot haar beschikking. Niet geheel onterecht, want hun veelzijdige pop-funk-soul-latin-sets vervelen nooit en verrassen zelfs de meest doorgewinterde muziekfreaks. De vergelijking met de Belgische Glimmer Twins Mo & Benoellie dringt zich op. Wat is een Tilburgs dancefestival zonder breakcore? Crack Beats, de vaste breakcore-avond in 013 is inmiddels ook buiten Tilburg een begrip en daarom ook vandaag vertegenwoordigd, uiteraard in de Batcave. Het brein achter Crack Beats, Vincent Koreman, vandaag vermomd als Mahatma Analog, zet de toon met een ouwerwetse gabber-set, waarna het alleen nog maar harder, sneller en meer wordt. Overigens al gauw te hard, te snel en te veel voor uw verslaggever.