Vooral veel Britten en Duitsers waren zo fortuinlijk dat ze op tijd kaartjes voor de preparty van Roadburn hadden bemachtigd. In een gemoedelijke internationale sfeer begon het festival dus voor de gelukkigen vrijdag al. Met Toner Low en Astrosoniq was het op het podium vooral een Nederlands feestje, aangevuld met het Duitse Spaceship Landing en het Britse End of Level Boss. Het publiek is nog fris en rustig als Toner Low de kleine zaal vult met zijn zompige bak laaggestemde herrie. Stonerrock van het loggere soort, zoals de naam al deed vermoeden. Monotone muziek, maar de drie mannen doen er alles aan om het boeiend te houden. Dreigende soundscapes, gecreëerd door gitarist én zanger/ bassist, tasten de duistere kanten van het genre af. De zang is zorgvuldig gedoseerd, waardoor een ware schokgolf door de zaal gaat als de zanger met een rauwe basstem zijn postapocalyptische donderpreken de zaal in slingert. Droog-vrolijke gitaarriedeltjes leiden de bombastische geluidsexplosies in, waarbij de drummer blijft benadrukken dat hij van het type doorrammen-op-de-bekkens is. Toner Low speelt een geslaagde mix van spacerock en doom. Het blijft daarbij wel veel op grote broer Electric Wizard lijken, maar dat is even onvermijdelijk als een ‘traditionele’ stonerrock band die op Kyuss lijkt. Allemaal dus. Laat het Britse End of Level Boss nou toevallig écht iets anders zijn. De zang is geïnspireerd op Kyuss, maar daar houdt de gelijkenis met de Founding Fathers op. Deze band lijkt zijn invloeden meer te putten uit de grunge, technische deathmetal en seventies psychedelica. Vierkwartsmaten worden angstvallig vermeden, waarbij de blootvoetige bassiste met een bizar blikkerig geluid zorgt voor een constante laag van vervreemding en agressie. Waar de bassiste vooral in de doomhoek zit, brengt de gitarist juist melodie in het geheel. Maar dan wel een ongemakkelijke melodie, die bij vlagen zelfs aan Radiohead doet denken. Ook hier een originele methode om de nodige spacegeluiden te maken: de gitarist heeft een heus ruimtepistool meegenomen. Met behulp van de gitaarpick-ups en een flinke portie feedback verworden de bliepjes die het ding uitbrengt tot pure soundscapes. De muziek van Astrosoniq (ook wel A5tro5oniq genoemd, maar alleen op papier) is een stuk rechtlijniger, maar dat wil niet zeggen dat het spacegehalte laag is. Na de vervreemdende herrie gaat het ruimteschip in zweefstand op een sightseeing trip door de Melkweg. Met een zanger die daadwerkelijk goed kan zingen (toch wel de eerste vanavond) en het publiek met zijn gitaarsolo’s in extatische toestand brengt, bewijzen de Ossenaren hun vakmanschap. Ook deze band is geworteld in de seventiesrock; Zowel Pink Floyd en Led Zeppelin valt erin terug te horen. De nummers zijn samenhangend, krachtig, maar boven alles psychedelisch. Rust voor de ziel! De videobeelden die op de achtergrond vertoond worden dragen daar volop aan bij. Na het prima optreden van Astrosoniq lijkt Spaceship Landing een beetje mosterd na de maaltijd, daar de Duitsers zich min of meer in hetzelfde muziekspectrum begeven: het geheel is opbouwend, melodieus en atmosferisch. Toch weet de band te prikkelen: vooraan op het podium staan een fauteuil, een ouderwets synthesizerorgel en een zwaard met een tamboerijn eraan. Als de zanger even later in zijn troon zit, blijkt hij er ook nog verbluffend goed mondharmonica bij te spelen. De band speelt een allegaartje van seventies rock en ‘ouderwets hedendaagse’ stoner á la Kyuss dat qua stijl vrij voorspelbaar is, ware het niet dat Spaceship Landing het genre op een originele manier bewerkt. Vooral het rammelige orgeltje produceert op de juiste momenten bliepjes, psychedelische arrangementen en intergalactische lyriek. De frontman raakt er zelf ook van in de overwinningsstemming en enthousiast zwaait hij met het zwaard boven zijn hoofd. Het Roadburngevoel van vorig jaar is weer herboren!