De traditionele zondagmiddag metal matinee is deze keer feestelijker dan ooit. Dat wil niet zeggen dat het minder metal is, want liefde voor ver achter ons liggende Germaanse geschiedschrijvingen als die van de vikings passen uitermate goed bij het imago van de metalhead. Het zou flauw zijn om te zeggen dat vanmiddag alle grotten zijn leeggelopen om voor Korpiklaani en Thronar af te reizen naar 013 om daar de vuisten glorieus de lucht in te ballen en de fictieve overwinning te vieren met bier een vreugdevolle metal. Maar het lijkt er wel op. Zeker gezien de volgorde van de twee bands vandaag. GLORIE Allereerst is er het Arnhemse Thronar; gespierde langharige mannen die ten strijde trekken met in black metal gewortelde vikingmetal. Het klinkt allemaal behoorlijk voorwaarts mars, maar de band lijkt niet goed te kunnen kiezen tussen de stoere eentonigheid van bijvoorbeeld Falkenbach en bombast van melodieuze metal. Dat maakt het allemaal soms wat eentonig. Maar de basis is goed: pakkende melodieën waar het publiek zichtbaar pap van lust, strakke muzikanten, een stoer uiterlijk en een verzorgd geluid. Op de toetsenist na dan, want die hangt er qua geluid vaak nog teveel bij. Iets puntiger, een betere swing en dynamische afwisseling en de overwinning is nabij. STRIJDLUST Korplikaani heeft wél die dansbaarheid en podiumvreugde, alsof de het einde van de scheepstochten van Thronar in een sfeervol bos gevierd kunnen worden. In Duitsland zijn ze al razend populair, hier is het enige Nederlandse optreden in een kleine zaal. Het is geen reden om niet lachend het podium te betreden. De gevulde zaal staat namelijk al vanaf dat de intro vanaf tape wordt ingezet enthousiast te springen en dansen. De accordeon wordt omgehangen, de viool geklemd tussen kin en schouder en opperhoofd Jonne Järvelä neemt plaats achter zijn bemicrofoonde gewei. Het enthousiasme waarmee ze geconfronteerd worden bij opkomst werkt aanstekelijk en de band gaat vol goede strijdlust los. Het tafereel is te omschrijven als het feest en vioolgeweld van Flogging Molly, de folk en accordeon (maar dan een echte) van Finntroll en de vocalen en bier- en feestliefde van Duitser Tom Angelripper. Vooral het nummer ‘Journey Man’, waarop de hele tent uit zijn dak gaat, klinkt behoorlijk Angelripper-geïnspireerd. NATUUR Van de voorste rij tot achterin wordt er gemoshpit, gedanst, geheadbangt, gesprongen en meegezongen. Vaak ook nog eens door elkaar heen. Ga maar na hoe dit eruit ziet op de grotere (metal)festivals die de band al bespeelde. Bierdouches ontwijken, zeker tijdens de klapper ‘Beer Beer’, zal bij die evenementen onmogelijk geweest zijn. Korpiklaani draait niet om de strijd, maar duidelijk om de ver in het bos verscholen feestjes met kampvuren waar grote pinten bier de hoofdrol spelen. Een feest waar overigens vooral de natuur wordt bezongen, zo bewijzen liedjes als ‘Spirit of the Forrest’, waar Järvelä inzet als een mediterende indiaan, en titels als ‘Pine Woods’ en ‘Fields in Flames’. Het zorgt allemaal voor een optreden dat sfeervol en strak tegelijk is. Als ware vikingen houdt Korpiklaani de Finse vlag als keurmerk van de betere heavy metal in ere.