Ongeveer drie jaar na hun debuutalbum ‘Polars’ komt de Tilburgse metalband Textures terug met een nieuwe plaat. Onder de enigmatische naam ‘Drawing Circles’ gaat de band verder waar het vorige album ophield. Met wat meer rustpunten en ‘gevoelige’ zang lijkt de sound van de band alleen maar veelzijdiger geworden te zijn. Tijdens de cd-presentatie in 013 blijkt maar weer eens dat het doorbeuken op onbegrijpelijke teksturen juist datgene is waar de band in uitblinkt. COMPROMISLOOS Allereerst is de beurt aan het Duitse The Ocean. Hoewel de naam wellicht anders doet vermoeden is bij deze band geen sprake van uitgestrekte, rustgevende sfeermuziek. Bij de naam moet meer gedacht worden aan het hard op elkaar beuken van grote rijen golven waar geen einde aan lijkt te komen. Volledig in lijn met dit gegeven is het begin van het optreden wat chaotisch, maar gaat het langzaam over in een steeds sterker wordend geheel. Een beetje death-, een beetje mathmetal, helse kreten afgewisseld met gegrunt, niets echt overheersend genoeg om ze op vast te kunnen pinnen. Dit is deels te verklaren door het aantal bandleden die The Ocean telt; in totaal zeven. Met meer mensen is het immers moeilijker compromissen sluiten. Het getal twee lijkt hierin te domineren: twee drummers, twee zangers, twee gitaristen en tot slot de bassist. Ook met het showelement zit het wel snor. Een beetje op trommels slaan als intermezzo en vonken van de bekkens af laten komen zorgt zeker voor genoeg eye-candy. Het afspelen van kerkmuziek als sfeerelement draagt hier wel aan bij, maar of het de sound van de band ook ten goede komt blijft twijfelachtig. PATHETISCH Eenzelfde hang naar herrie komt duidelijk naar voren bij Greyline, afkomstig uit gedeeltelijk Zwolle en Groningen. Het geluid dat deze band produceert klinkt echter wat gestructureerder dan zijn voorganger en is het best te typeren als pure agressie afgewisseld met melancholische tussenstukjes. Met ‘maar’ vijf bandleden ziet het podium er opeens ook een stuk leger uit. Het aantal decibels dat wordt voortgebracht is er echter niet minder om. De band begint sterk met een death, thrashmetal combinatie in de vorm van diep gegrunt ondersteunt door zware riffs van de ritmesectie. Halverwege betreed de band het spectrum van de doommetal en wordt de sound wat pathetischer en losser. Hierna probeert de band weer even hard door te gaan maar het lukt dan toch niet echt meer om de aandacht van het publiek vast te houden, op een enkeling na die een voorzichtig pitje begint. Wie wel de aandacht aan zich weet vast te plakken is de bassist die in moordend tempo door blijft helicopteren op de maat van de muziek met zijn haar. VERKEERDE BEEN Dan de band waar alle aanwezigen eigenlijk voor komen, Textures zelf. Zoals gezegd bevat de tweede plaat meer rustigere, of zelfs gevoeligere stukken en dit is tijdens het optreden ook te merken. In het begin klinkt dat nog wat onwennig, vooral de tweede zang van de gitarist is wat moeilijk te verteren, maar gaandeweg het optreden blijkt dat juist dit soort stukken een goede inleiding zijn tot het hardere werk of juist een manier om het publiek op het verkeerde been te zetten. De vergelijking met Meshuggah en Dillinger Escape Plan blijft ook nu weer overeind dankzij het technische en perfect op elkaar afgestemde karakter van de band. De wisseling van zanger, van Pieter Verpaalen naar Eric Kalsbeek, blijkt ook bij het nieuwe werk een meesterzet. Kalsbeek vocale kwaliteiten tillen de band moeiteloos naar een hoger niveau. Hierdoor wordt de band misschien ook wat moeilijker te plaatsen. Zijn de Incubus-achtige zangstukjes nog wel metal of ga je dan meer richting nu-metal of prog? Het publiek maakt het allemaal niet uit en gaat flink los tijdens de show. Tel daarbij de sferische elementen tussendoor op waardoor de sound afgemaakt wordt en het beeld van een van Nederlandse beste metalbands van nu is compleet.