Erg toegankelijk ziet de ondergrondse ZXZW-locatie er niet uit. Onderin het kantoorgebouw V39 zit stiekem toch een mooi zaaltje verstopt. Een paar trappen af in de klinische wandelgangen en je komt terecht op wat het Fckn Wckd dancefeest zou moeten zijn. De dj-crew die regelmatig volle zalen in 013 vermaakt met drum ’n bass zijn vandaag duidelijk te vroeg bezig; dj’s vooraf op de vroege avond, dat wil niet echt werken. Zelfs de tl-lichten zijn het eerste half uur nog aan. ABOUT De airco wordt pas onmisbaar als About aan zijn halfuur durende concert begint. Rutger Hoedemakers achter laptop en knoppen met aan zijn zijde een dwarsfluitende gitariste. Een chaos van overstuurde elektronica, breakbeats, gitaren en dat in allerlei stijlen. Een vol, zwaar rockend en toch speels geluid wat nog het meest weg heeft van een mix tussen trashpop en electroclash. Knap is dat het duo zijn chaos zodanig strak gecontroleerd heeft dat het keer op keer toch échte songs zijn. En dan nog pakkende songs ook. Het publiek wordt geen moment verveeld met de enorme, doch overzichtelijke variatie, contrasten en dynamiek. Absoluut een van de meest sterke en veelbelovende acts op dit festival. SICKBOY Echt vervelend wordt het tekort aan luchtverfrissing bij Sickboy. De Belgische breakcoreartiest maakt de lucht heter en heter, vochtiger en vochtiger. Om wat show toe te voegen aan de laptopact heeft hij een tijgermasker opgezet en gaat hijzelf flink tekeer op een explosie van hakkende beats. Het spettert alle kanten op en in die rush weet Sickboy niet eens meer wat zijn ‘single’ is. Uiteindelijk is dat een nummer waar de wilde chaos ruimte maakt voor meer abstracte, minimale elektronica met een spacy drum ’n bassgevoel, hij verliest hiermee wel de laatste knikkende hoofden. Als de beats op een langzamer tempo terugkomen, kunnen meer mensen erop dansen. Maar niet lang. De Belg vraagt om een moshpit en krijgt die als de breakcore wordt verrijkt met snelle, harde gitaren. (BV) HAVALINAS De opkomst van Havalinas, aangekondigd als een electro-Pixies-coverband, in de vrijwel lege zaal is zó knullig dat het wel een gimmick moet zijn, en het tweetal doet er nog een schepje bovenop door via de uitgang te verdwijnen om vijf minuten later pas weer terug te komen. Even is het onduidelijk of nu de knulligheid of de arrogantie de gimmick is. Toeval of niet, maar in de tussentijd verdubbelt het publiek zich tot zo’n twintig toeschouwers. Wanneer men uiteindelijk begint, blijkt dat het coveren vooral bestaat uit het krijsen van Pixies-lyrics, begeleid door een slecht versterkte gitaar en een ritmebox op dubbele snelheid. Ook het verrassende verzoek of we asje-, asje-, asjeblieft iets dichter bij het podium willen komen, schept geen duidelijkheid over de intenties van het duo. Wanneer men tot slot al na drie nummers het podium verlaat, is de verwarring compleet. Nuchter beschouwd zijn de Havalinas treurigheid troef, alhoewel het in de juiste setting en met het juiste publiek nog best zou kunnen werken. (MD)