Ook in Cul de Sac bood ZXZW een zeer afwisselende reeks korte concerten. Vooral Suicidal Birds en Restless Youth wisten een mooi visitekaartje af te geven, terwijl Stockholm Syndrome kort en krachtig afscheid nam. Palinckx speelde een thuiswedstrijd en Anal Warrior en Represailles konden terug naar de tekentafel. SUICIDAL BIRDS De Suicidal Birds doen om kwart over drie de aftrap voor een klein publiek. Tijdens het optreden druppelt de kroeg langzaam voller, maar men blijft op enige afstand van de door de band gebouwde gitaarmuur. Eerder dit jaar deed deze band het voorprogramma van Dinosaur Jr. in Groningen, dus het wekt geen verbazing dat dit Friese viertal in hun eerste nummers aan bands als de Pixies en Veruca Salt doet denken: uptempo indierock met een twist. Halverwege de set krijgt de PJ Harvey-factor wat meer de overhand, al doet de zangeres daar sowieso wel aan denken, zowel qua stem als qua stijl. Het is nog wat vroeg om veel actie van het publiek te verwachten, maar de jaren negentig retro-indie-rock valt duidelijk in de smaak. Er wordt goed maar niet té degelijk gemusiceerd en het geluid is een genot. Daarbij wordt er goed doorgespeeld, alhoewel sommige nummers an sich nóg wat korter en puntiger hadden gemogen. Los daarvan een mooie set van een band die deze recensent zeker gaat onthouden. REPRESAILLES Na een half uurtje ombouwen op de obscure funk-, soul-, en reggaeklanken van DJ Jan is het tijd voor Represailles, een rap-trio dat, afgaande op hun accent, nooit van ver buiten Tilburg kan komen. Een Nederlands Hof van Commerce? Nee, daarvoor heeft de show te weinig energie en is de nerdiness van de groep niet genoeg doorgedreven. De door de dj verzorgde beats zijn lekker, maar wat gewoontjes en door de matige articulatie van de rappers zijn de teksten moeilijk te volgen. Wellicht hierdoor blijft de ‘audience participation’ beperkt tot het brengen van wat flesjes bier door een vrouwelijke fan. STOCKHOLM SYNDROME Cul de Sac loopt vol voor het als afscheidsconcert aangekondigde optreden van Stockholm Syndrome. Het is behoorlijk dringen geblazen; de band hoeft in ieder geval niet te stoppen vanwege gebrek aan populariteit. Wellicht dat de heren hun genre enigszins ontgroeid zijn, want ze ogen volwassener dan je zou verwachten bij de punkige emo die ze spelen. Met een gesmeerde en dynamische set, waarin naast het gebruikelijke emo-vocabulaire ook plaats is voor de nodige Van Halen-achtige riffs, weet het viertal in no time een goede sfeer neer te zetten. De energieke podiumpresentatie van met name de zanger steekt behoorlijk af tegen de navelstaarderij van Suicidal Birds en het wat bescheiden gemompel van Represailles. ANAL WARRIOR Anal Warrior zou het opbouwen van zijn set tot een deel van zijn optreden moeten maken, want hiermee trekt hij net zo veel bekijks als met zijn theatrale act, waarbij hij, aanvankelijk getooid met een leren golftas, maar al snel nog slechts in een onderbroek, naar alle uithoeken van de Cul de Sac kronkelt, op zoek naar bruikbare geluiden. De muzikale ondersteuning bestaat uit kraakjes en bliepjes, gecombineerd met halfvergane cassette-opnamen, waarachter maar geen duidelijk of dwingend idee valt te ontdekken. Na een minuut of twintig is het al achter de rug, maar het publiek lijkt er niet al te rouwig om. Jammer dat het aandeel van de elektronisch versterkte plant niet helemaal duidelijk werd. PALINCKX Na dit theatrale avant garde-optreden lijkt Palinckx haast gewoontjes, of laat deze band zich vanavond met opzet van haar meer toegankelijke kant zien? Het bluesy openingsnummer doet aan Brainbox denken, de daaropvolgende poppy nummers doen sterk aan de oude dEUS denken, enerzijds doordat zanger Hans Buhrs zowel qua stem als qua presentatie het midden houdt tussen Tom Barman en Stef Kamil Carlans, maar natuurlijk ook doordat men – net als dEUS - geworteld is in jazz en Beefheart. Dat men vervolgens in de aanvankelijke afsluiter aan de Urban Dance Squad (UDS) doet denken is nog het minst verrassend, wanneer men weet dat de draaitafels worden beroerd door voormalig UDS-DJ D(o)N(ot)A(sk). Als toegift tot slot nog het snufje avant-garde dat in de rest van de set een beetje ontbrak: het op muziek gezette gedicht Abracadabra. RESTLESS YOUTH Kunnen we uit het feit dat het bij aanvang van het concert van Restless Youth wederom bomvol is in de Cul afleiden dat het gros van de ZXZW-bezoekers vooral van ruig, snel en hard houdt? Want waar het er bij Stockholm Syndrome al wild aan toe ging, gooit Restless Youth er nog een paar scheppen bovenop. Wat een band! Een retestrakke en supersnelle drum-en-bas tandem, een gitarist die kabaal maakt voor twee en een zanger die de kuil van Cul in no time tot moshpit weet om te toveren, door zelf ‘t hardste het publiek in te duiken. De tent wordt nog net niet létterlijk afgebroken wanneer men Search and Destroy van de Stooges inzet. Zoveel vuige rock ‘n’ roll heeft ondergetekende sinds de debuutplaat van de New Bomb Turks, Destroy Oh Boy, niet meer in één band gehoord. THE YEARLINGS Een groter contrast met afsluiter The Yearlings is nauwelijks mogelijk: ingetogen, liefdevol gespeelde akoestische pop met americana-invloeden, dit laatste vooral in de vorm van een pedal steel, overigens bespeeld door alweer een ex-UDS’er: Tres Manos. De band uit Utrecht doet denken aan Crowded House, Jayhawks en The Nits, oftewel: de ideale 2 Meter Sessie-band. Hoewel er perfect en enthousiast gemusiceerd wordt, gebeurt er te weinig bijzonders om de aandacht van het selecte publiek er echt bij te houden, waardoor er hier en daar wat te luidruchtig gekletst wordt (onder andere door enkele Stockholm Syndrome-leden). Niettemin een waardige afsluiter van een zeer afwisselende reeks concerten met een zeer afwisselend publiek.