Chaotische breakcore, gitaarpop, een elfkoppige band, donkere metalcore en ouderwetse heavy metal, diversiteit stond hoog in het vaandel gisteren in de Kleine Zaal van 013. Op deze locatie van het festival ZXZW brachten zeven bands/artiesten hun repertoire ten gehore ten overstaan van een wisselend druk publiek. RIOTEER De aftrap vroeg in de middag was voor de Nederlandse dj Bas Welling aka Rioteer. Rioteer is bekend als DJ bij het Tilburgse Crack Beats, maar vandaag komt hij met eigen stuff. Snelle breakbeats, beukend misbruik van System of a Down’s Prison Song, klassieke muziek, jungle en Blair’s speech over de terroristische aanslag in Londen; alles werd gebruikt. Dit zorgt er gelijk voor dat het geheel iets te chaotisch overkomt op het ietwat lege publiek. Het is ook totaal niet dansbaar is, aangezien de beats elke vijf seconden wisselen. Dat het publiek er niet zo van kan genieten betekent niet dat Rioteer dat ook niet doet. Hij geniet zichtbaar bij elke plotselinge wisseling die hij uit zijn laptop tevoorschijn tovert. CAMPSITE Dan het Deense Campsite. Doordat de organisatie van het festival slim de tijden van de Bat Cave en de Kleine Zaal op elkaar had aangesloten, ziet de zaal er een stuk voller uit. Dit tot genoegen van de band die met hun vrolijke versie van Interpol dapper proberen het publiek te laten bewegen. Op enkele meeknikkende hoofden na, lukt dit echter niet. Echte interactie zoekt de band ook niet, behalve dan een paar armzalige pogingen tot handenklappen. Toch jammer want ondanks de weinig actieve gitarist heeft de band wel wat te bieden. Met een subtiel keyboard brengen de muzikanten de nodige variatie aan die vergelijkbare bands als Interpol en in mindere mate The Strokes na een paar nummers saai maken. APHASIC Volgende op het menu is het Britse Aphasic. Deze duistere variant van bovenstaande Rioteer maakt op dezelfde wijze muziek, dus een tafel op het podium met een laptop en een hoop knoppen erlangs. Maar waar het bij de Nederlander vooral gekenmerkt werd door chaos, is subtiliteit meer het straatje van Aphasic. Met relaxte baslijntjes en een mooi langzame opbouw begint de Brit goed. Na deze rustige start begint de herrie langzaam te komen om dan vervolgens helemaal los te barsten. Doorstuiterende hardcore, breakbeats, wilde piano’s, ook weer klassieke muziek, synthesizer deuntjes en jungle galmen door de zaal. En warempel, de eerste dansende mensen worden waargenomen. Dit is echter ook maar van korte duur omdat ook hier de overgangen abrupt zijn en vol contrast zitten. Een regelmatig ritme maakt het net een tikkeltje voorspelbaarder en op die manier toegankelijker voor het publiek. TRANSMISSION0 Hoewel het schema tot nog toe strak was gevolgd, is hier de eerste uitloop. Vanwege technische problemen begint de band tien minuten later en mag daardoor maar twintig minuten spelen. Dit is echter geen reden voor Transmission0 om geen stevige show neer te zetten. Met harde beukende gitaren en een centraal geplaatst keyboard, bewijst de Tilburgse band sterke metal/postcore te kunnen maken. De band blijft doorbeuken dankzij de harde, brullende zang van de toetsenist en een gevoeligere tweede stem van de gitarist. Hoewel het tempo niet heel hoog ligt, komt het geheel toch zeer krachtig over, wat het dan wel op de langere termijn saai maakt. Het publiek lijkt zich hier echter niets van aan te trekken en reageert enthousiast. GALATSARAY Was het bij Transmission 0 nog maar enigszins irritant dat ze tien minuten te laat begonnen, bij het Belgische Galatasaray is het nog erger. Met een uitlopende soundcheck van bijna een half uur spant de band de kroon. Dit zorgt ervoor dat ze ook maar een kleine twintig minuten spelen. Maar wat wil je ook dan met elf mensen in een band. Die elf zien er vrolijk uit op het podium, met twee gitaren, bas, elektrische piano, twee drumstellen en vijf blazers. Lekker gitaar en drumwerk vormen de achtergrond waar de blazersectie een soort Oosters geheel aan toevoegt, wat verrassend goed klinkt. Lekker lange dansbare nummers en de drukte op het podium zorgen voor een heel vrolijk sfeertje. Dat het allemaal vrij experimenteel is, bewijst ook het laatste nummer waarbij de pianist emocore-achtig zingt en ondertussen wild beweegt alsof het hem echt moeite kost de woorden eruit te persen. Gelukkig zorgt hij er ondertussen toch voor dat de muziek lekker loopt. SPIDER RICO Volle bak voor Spider Rico. Maar goed ook want Spider is een band die amusement als specialiteit heeft. Keihard doordenderende rock ’n roll met vooral de nadruk op rock en weinig roll. Garage op zijn puurst. Technisch gezien stelt het allemaal niet veel voor, maar de van het podium afspattende energie is er niet minder om. In rap tempo spuien de Nederlanders de veelal korte nummers over het publiek heen. Helaas reageert het matte publiek veel te saai op de actievelingen op het podium. Zelfs het tot twee keer toe door het publiek rondlopen van de zanger/gitarist mag niet baten. Misschien toch maar een solo opnemen in het repertoire om het publiek zoet te houden. En anders gewoon op de grond kruipend voor het publiek verder blijven spelen, zoals de zanger/gitarist laat zien en wat toch eigenlijk ook zeer vermakelijk is te noemen. EL GUAPO STUNTTEAM Als afsluiter is gekozen voor het Belgische El Guapo Stuntteam. En het had niet beter gekozen kunnen zijn. Deze zeskoppige band met drie gitaren, drum, bas en mondharmonica staat als een huis en weet als geen ander het publiek op te zwepen. Met tomeloos ouderwets hardrockgeweld waarbij solo op solo gestapeld wordt, weten de Belgen hoe je een zaal plat kan krijgen, wat ook deze keer goed lukt ondanks een op het een einde opgeblazen versterker. Ruim een uur is genoeg om de zaal te overtuigen van het enthousiasme van deze band. Met de mondharmonica als bluestouch raggen ze door, nummer na nummer. Ook de grote finale is spetterend als elk bandlid een solo speelt en er een battle tussen mondharmonica en gitarist ontstaat. Een beetje het eveneens uit België afkomstige dEUS afzeiken kan dan makkelijk op de koop toe genomen worden.