Middeleeuwen en metal. Het gaat al lang samen. Ruige mannen gedrag, een diepe stem opzetten en een antieke taal gebruiken: zowel metal als de Middeleeuwse cultuur brengt de oermens in je boven. Tenzij je de boel wat eclectischer maakt met doedelzakken, fluiten en opgefokte deuntjes; dan maakt de lompe dans plaats voor springerige vrolijkheid. Heidevolk voldoet aan de eerstgenoemde omschrijving, In Extremo aan de tweede. Samen traden ze vrijdagavond op in de grote zaal van 013. Over de afkomst van Heidevolk is geen twijfel, als je al niet wist dat de blauw-geel-zwart gestreepte vlag de Gelderse was, wordt het wel duidelijk als het Gelders volkslied wordt ingezet. En dat klinkt ongeveer zoals de rest van het repertoire: strijdliederen gezongen door twee vikingfrontmannen met eentonige begeleiding en soms opfleurend vioolspel. De liederen over oorlog, bier en Wodan zetten soms aan tot lomp dansen (wat weinigen aandurven in de nog wat matte sfeer), maar worden toch vaak te eentonig om te blijven boeien. Groot pluspunt is de mooie diepe samenzang, groot minpunt zijn toch echt de gitaristen die een brei van rommelig geluid maken. Gelukkig brengt de originaliteit en Middeleeuwse uitstraling wel het hele optreden glimlachen op vele gezichten. Vervolgens vraag je je af of de roadies al klaar zijn met het podium voor In Extremo. Maar de band komt al enthousiast op in het minimale decor. Een aantal jaar terug straalde het Middeleeuws aangeklede podium sfeer uit, maar daar is weinig van over. Net als op de laatste cd’s levert ook de show Middeleeuwse sfeer in. Doedelzakken worden in de mix achter de gitaren gestopt, je ziet staal in plaats van versplinterd hout en er is geen vuurwerk. Dat laatste ligt dan weer aan 013 of Tilburg, omdat daarvoor geen vergunning is geregeld. En In Extremo zonder vuurwerk is toch een beetje als Koos Alberts zonder rolstoel. Boeien? Ja. Want juist de sfeer maakt optredens van In Extremo zo fijn en draagt bij aan de intiemheid. Hoewel de band strak spel levert en daarin veel plezier heeft, zet kippenvel zelfs bij klassiekers als ‘Merseburger Zaubersprüche’ en ‘Krummavísur’ niet door. In Extremo lijkt qua sound en podiuminrichting meer en meer naar Rammstein te neigen en fans laten dan ook merken de oude klassiekers vol doedelzakken het leukst te vinden. Degene die geen waarde hechten aan de oude In Extremo-shows, of de nieuwe richting van de band waarderen, vermaken zich overigens toch wel. Niet onterecht natuurlijk, met dit enthousiaste concert. Veel Duitse praatjes, ballades, scheepsliederen, ronddansen (maar ook niet zoveel als voorheen), bezwete basten en meezingers vormen het entertainment van de avond. Maar in deze, muzikaal gezien, vlees noch vis-sfeer blijft hét In Extremo-gevoel helaas uit.