Twee jaar terug stond Opeth voor het laatst op het podium van 013. Toen ging het echter om de semi-akoestische Damnation-tour waarbij het publiek op stoelen mocht plaatsnemen. Het zorgde voor een totaal andere sfeer en podiumpresentatie van de populaire progressieve deathmetalband. Vanavond is het weer ouderwets headbangen met de nadruk op het hardere werk van de Zweden. ANDERE KANT Aftrapper ‘The Baying of the Hounds’ van hun nieuwe cd ‘Ghost Reveries’, zet meteen de toon maar laat ook horen hoe melodieus de band tegenwoordig is. Vergelijk dit nummer met het volgende nummer ‘When’, een van de weinige echt oude songs die gespeeld wordt, en je merkt dat Opeth qua songschrijven enorm gegroeid is. Het Tilburgse publiek vindt het in elk geval allemaal prachtig en dat zal de hele avond zo blijven. Tijdens de publieksfavorieten ‘Deliverance’ en ‘The Drapery Falls’ gaat het dak van 013 er echt af. Hier en daar wordt er zelfs gemosht, terwijl er ook genoeg progfans aanwezig zijn. Maar er is tussen alle grunts, metalriffs en rollende drums ook tijd voor de romantische en symfonische kant van Opeth’s dynamische muziek. Die andere kant is er sowieso altijd maar komt pas echt helemaal tot z’n recht in composities als ‘In My Time of Need’, ‘Face of Melinda’ en ‘To Rid the Disease’ die vanavond met overgave gespeeld worden. TIJDROVEND In schril contrast met de muziek en het voorkomen van de band (vijf woest uitziende mannen) is toch wel het aan elkaar praten van de songs. Waar elke andere deathmetal znger de nummers aan elkaar schreeuwt, ouwehoert zanger Mikael Åkerfeldt tegen het publiek over ‘cocks’, over een striptease act die nog zou komen en dat Opeth ‘the Backstreet Boys of metal’ is. Een kwartier van de in totaal twee uur dat Opeth op het podium staat, wordt besteedt aan dit soort ongein. Storend is het echter niet, wel tijdrovend. GESLAAGD Omdat de mannen van Opeth soundcheckfreaks zijn, is het geluid perfect. Geen enkel instrument overheerst op een irritante manier. Zoals op het nieuwe album zijn de keyboards helemaal op de achtergrond gehouden waardoor de ingewikkelde gitaarpartijen van Peter Lindgren en Mikael Åkerfeldt mooi tot hun recht komen. Haast foutloos bespelen deze twee heren hun instrumenten tijdens de meest vreemde passages. Alleen tijdens ‘The Baying of the Hounds’ zijn er even problemen met de gitaar van Åkerfeldt wat gelukkig geen gevolgen had voor zijn humeur. Het wederom zeer geslaagde optreden (van het jaar?) in Tilburg wordt afgesloten met Opeth-klassieker ‘Demon Of The Fall’. Alleen jammer van die stripteaseact die niet meer kwam. EXTOL Vooral een goede indruk maakt het Noorse Extol, die even eerder de avond opent. In eerste instantie lijkt de band een vreemde keuze voor de supportact van het grote Opeth met hun melodieuze emo-metalcore. Maar de band wordt per gespeeld nummer boeiender en overtuigender. Met hun soms vreemde, eigen geluid vormt Extol een perfect voorprogramma dat geen seconde te lang duurt.