Een drukke donderdagavond met overal in de stad muzikale activiteiten, Paul Weller die de meeste kleedkamers bezette en drie bandjes die allemaal emo maken. Het Tilburgse Awaiting Seasons, Amerikaanse rockers Spitalfield, en Billboard top 20-gasten Silverstein lieten zien en horen hoe emo gemaakt wordt. Stevige gitaarrock, mooie melodietjes, fijne breaks, strakke T-shirts van andere emo-bandjes en voorover gekamde haren met een driekwart scheiding vormden het kader van de avond. Iedere keer weer rijzen op een avond als deze allerlei vragen: Wat maakt emo nou emo? Waarom worden deze drie verschillende bandjes toch allemaal onder dezelfde noemer geschaard? En als dit nou allemaal emo is, dan is de helft van alle gitaarrockbandjes toch ook emo? Een avond vol verwarring, maar wel een prettige avond, met leuke muziek. Noem het emo of screamo of iets anders, feit is dat het stuk voor stuk bands waren die hun best doen om het genre levend te houden. AWAITING SEASONS De avond trapt af in een behoorlijk gevulde Kleine Zaal, met Tilburgers Awaiting Seasons. Op een sfeervol aangekleed podium, met antieke radio en schemerlampen, laten deze jongens zien dat ze nu een stabiele bezetting hebben waar ze alle kanten mee op kunnen. Strakke gitaarrock, met mooie gitaarmelodietjes en een hele strakke ritmesectie. Debet hieraan is de laatst toegevoegde bassist die een sterke bijdrage levert aan het geluid van de band. Ook visueel ziet de band er goed uit; ze zijn energiek, enthousiast en het speelplezier straalt ervan af. Een minder sterke kant van de band is echter de zanger. Hij heeft een aparte stem die dan weer wat lijzig, dan weer wat rauw klinkt en niet iedere emo-liefhebber zal deze afwijking van het gemiddelde kunnen waarderen. Toch weet Awaiting Seasons met alle emo-clichés te spelen en er een behoorlijk aantal te ontwijken. Al met al een band die keihard werkt, live prima uit de verf komt en weer een erg fijn EP’tje heeft afgeleverd. SPITAFIELD Deze all-American boys maken iets snellere emo en door de meerstemmige zanglijnen doet hun muziek wat aan The Get-up Kids denken. Was bij Awaiting Seasons nog te horen dat het echt om emo ging, bij Spitalfield is dat al een stuk lastiger. Er zijn momenten dat ze rocken als de Foo Fighters, met een drummer die zijn partijen leuk weet in te vullen, terwijl ze op andere momenten gitaarrock spelen die wel gezellig is, maar waar verder weinig bijzonders over te melden valt. Met een zanger die wat meer power heeft en het niet alleen van zijn looks (inclusief emo-kapsel) hoeft te hebben zou de band meer indruk gemaakt hebben, maar helaas was dat nu niet het geval. SILVERSTEIN Qua aantallen verkochte cd’s steekt deze band met kop en schouders boven de eerste twee bands uit. Ze gooien hoge ogen in thuisland Amerika waar hun kruising tussen emo, screamo en nu-metal uitermate populair is. Al bij de eerste tonen kan er opgelucht ademgehaald worden: deze band schreeuwt en beukt en heeft eindelijk waar ik persoonlijk al de hele avond op zat te wachten, namelijk PIT. Dit gevoel van opluchting maakt echter al snel plaats voor een soort ongemakkelijk gevoel van teleurstelling, zouden Amerikaanse kids echt zo makkelijk voor de gek te houden zijn? Hoewel de band goed ingespeeld is, en duidelijk is dat ze gewend zijn aan grotere zalen maken ze zich er wat makkelijk van af. De melodietjes zijn niet bijzonder, de akkoordenwisselingen voorspelbaar en met een zanger die de moeilijk te bereiken tonen laat voor wat ze zijn, valt het geheel wat tegen. Een band die bestaat uit “appetijtelijke mannen” (aldus de aanwezige barvrouw), maar muzikaal gezien weinig indruk maakt. Het lijkt er echter op dat ook de Nederlandse emo-kids zich laten foppen, want het was druk en ze waren enthousiast, maar of dat vanwege de muziek of de kapsels was blijft de vraag.