A Fainted Distance verwent met filmische melancholie

Experimentele filmmuziek goed ontvangen door select groepje

Maikel de Vocht, ,

Instrumenten als een viool, een glockenspiel en een zelfs een zaag zie je niet vaak. A Fainted Distance, die gisteren in Cul de Sac speelden, gebruikten deze allen om een gevoelig, intensief optreden neer te zetten. Samen met de gebruikelijke bas, gitaar, drum en zeer gevoelige zang was dit genoeg om de kroeg onder te dompelen in extase.

Experimentele filmmuziek goed ontvangen door select groepje

Voor even waan je je in hoge sferen. De idyllische muziek van A Fainted Distance lijkt gewoon bedoeld om al je zorgen te vergeten. Beeld je een eenzaam dorpje in een oneindige woestijn in met daarin een groep mensen die hun ziel blootleggen door middel van muziek. Dan kom je wellicht in de buurt bij wat deze band gisteren tentoonspreidde in Cul de Sac. EXPERIMENTEEL Met een veelvoud aan instrumenten probeert het viertal het publiek te betoveren. Denk aan een zaag, elektrische viool en glockenspiel naast de standaard bas, gitaar en drum. Dit gecombineerd met de zeer gevoelige zang gaf het geheel een zwaar, extatische lading. Namen als Mercury Rev en een vleugje Arcade Fire komen boven maar de grote nadruk op het experiment geeft de band een hechte eigen sound. Doordat de bandleden telkens andere instrumenten gebruiken is er veel afwisseling te vinden tussen de nummers. De gevoelige sfeer wordt in alle nummers goed vastgehouden wat zorgt dat aandacht van het publiek niet verslapt. De meerderheid van de liedjes lijken ook echt bedoeld om de zachte kant van de band te laten zien. De schaarse harde, vooral instrumentale uitschieters ontbreken echter ook niet en verhogen de intensiteit juist. AANDACHT Wat vaak het probleem is bij bands als deze is dat de rest van de kroeg/zaal de intense blootstelling niets interesseert en vrolijk erdoorheen converseren. Helaas was dit gisteren ook het geval, wat het voor het wel geïnteresseerde publiek soms ietwat moeilijker maakten goed te genieten. Gelukkig is dit alleen een probleem bij de echt rustige stukken want de kracht van het merendeel van de nummers bestaat juist uit krachtig, doorgaande tonen die opvallend rustgevend overkomen. De klagende zang past hier perfect bij waardoor het meeleven met de band vanzelf gaat. Het verbaast dan ook niet dat dit studenten van de kunstacademie zijn. In een iets andere setting zou deze band misschien nog beter tot zijn recht komen. Maar het betoverende komt in ieder geval al zeer goed over, mede door de diversiteit aan instrumenten. En daarnaast zeker een pluspunt voor het experiment.