Chaosmetal. Pure hysterica geuit in poliritmisch drum- en gitaarspel gepaard met wanhopig geschreeuw. Van schrik zal de gemiddelde popliefhebber bij het aanhoren van muziek als deze gelijk afhaken. Maar als je even een album van The Locust op hebt staan wordt je geboeid alsof je een wiskundige thriller leest. Op het podium is de intensiteit pas echt groot. De Amerikaanse band heeft geen medelijden met tere zielen. Jammer is dat 400 Blows deze gezellige avond niet speelt vanwege een niet verkregen werkvergunning van de drummer. GROOVY KOTS Year Future mag gelukkig wel spelen om de bezoeker van de volle Bat Cave in 013 niet alleen voor te bereiden op keiharde chaos, maar vanavond ook zichzelf kan bewijzen als unieke band. Het geluid waarmee de band aan komt zetten lijkt verwant te zijn aan de emo-/indiegenres, maar blijkt al snel meer te zijn dan dat. De kunst van het weglaten zorgt voor een enorme dynamiek waarin keiharde screams op een soepele surfgitaar gaan. Samen met een decor en intermezzo’s van industrieelsferische elektronica maakt het de Rock ‘n’ roll met een kots van frustratie behoorlijk intens. Een unicum dat een band zo stemmig intens en dansbaar groovy tegelijk kan klinken. SPRINKHAANCORE Een slag buitenaardser is The Locust. Is het technische grindcore? Screamo? Op hol geslagen metal? Freaky is het in ieder geval. En misschien is de bandnaam nog niet eens zo’n gekke verwijzing: sprinkhaancore. De vier komen dan ook op in pakken die gelinkt zijn aan het uiterlijk van een sprinkhaan, maar op het eerste gezicht meer weg hebben van Spiderman in het zwart. Als de band begint aan de setlist van een stampvol geschreven A4-tje wil je je verbazen over de bizarre timing van deze uitstorting van chaos. Maar daar krijg je geen tijd voor, de intensiteit van The Locust is enorm. Je hele gemoedsgestel wordt aangevallen met een niet bij te houden scala aan geflipte emoties. BENAUWENDE NACHTMERRIE Uitschietende ongecontroleerde gitaren samen met een wel te volgen thrashbeuk waar net zo makkelijk op nog een andere manier overheen wordt geschreeuwd terwijl je onderbewustzijn wordt gehypnotiseerd door alien-elektronica. Een regelrechte aanval die je vervoert naar een tussenweg van hemel en hel. En met tussenstukken van onheilspellende scheikunde-elektronica wordt je vervoerd naar de next level. Een benauwende nachtmerrie waar geen verlichtende engel op het einde staat te wachten, maar de duivel is ook niet te bekennen. De intens ongemakkelijke periode duurt dan ook maar twintig a vijfentwintig minuten, wat al veel is voor de band die vaak na een kwartier al is uitgespeeld. En het mag duidelijk zijn dat dat meer dan genoeg is om de gemoedstoestand van de bezoeker een oplawaai te geven.