Het begin van Teenage Fanclub ligt in 1989, waarna het er uit zag dat de band in de jaren negentig de wereld zou gaan veroveren. Kurt Cobain sprak lovend over dit viertal. Nu er na een vier jaar een nieuw album is verschenen toeren ze door Europa om het te promoten en zo was de band gisteren in de Kleine Zaal in 013. Typische jaren negentig popmuziek van het Britse eiland. Zeer nuttig om als achtergrond muziek op te zetten, tijdens verjaardagen, maar ook als je de ramen aan het lappen bent. Maar vooral rasmuzikanten die tot hun recht komen in kleine zalen. FURTIPS Maar voor de Fanclub mag aan treden komen de ‘Furtips’ oplopen. Het opvallende vijftal is een aangename Arnhemse verrassing. Een in schoolmeisjes uniform geklede bassiste, die lijkt te zijn weggelopen uit een jaren vijftig film, staat als een punkblondie mee te bewegen op de muziek. Een rokende keyboard/orgel speler die er heel afwezig bij staat en lijkt maar wat te doen. De drummer die in een strak tempo voor zich uit zit te lachen. Een rokende gitarist die zijn pedalen heel interessant schijnt te vinden. En een gitarist die tevens de hoofdzanger lijkt en die daarbij af en toe hele rare dingen doet. Zoals het moertje van een van de bekkens af slaan en dan beschaamd naar het moertje blijven staan staren. Maar daar gaat het niet om. KUNSTZINNIG De muziek, daar gaat het om. Een soort indiepop die niet voor iedereen is weggelegd. Ze doen hun eigen ding dat staat vast, maar tegelijk is het een beetje een vreemd eigen ding. Het lijkt erg kunstzinnig met zijn tempowisselingen en lo-fi uitbarstingen waarbij een loopje wordt genomen met gevestigde muzikale waarden. Maar het komt niet helemaal over. Het publiek reageert amper op de muziek, veel nemen niet eens de moeite om te klappen. De grappen komen niet echt over en hun verkoop praatje van de cd die buiten de zaal te koop is, is eigenlijk een beetje irritant. Het maakt de muziek niet slecht, sterker nog, dit klinkt als een potentiële band. Al is dat een raar woord om te gebruiken bij een band die al sinds 1992 bestaat. TEENAGE FANCLUB De Fanclub dan. Een aantal veertigplussers op het podium, altijd nog een goed geoliede machine, zo blijkt al gelijk bij het begin van het concert. De drie zangers zingen net als op bijna elk album ongeveer evenveel nummers, waarbij de stem van Norman Blake toch wel het lekkerste klinkt. De muziek klinkt lekker en simpel. Waar het in vroegere jaren meer power en een beetje grungy geluid is het nu veel meer poppy en Schotser. Maar het klopt allemaal. De gitaren zijn lekker gestemd en volgen elkaar precies op en de zang is perfect geplaatst. De drummer (die op het nieuwe album is teruggekeerd na een afwezigheid van ongeveer vijftien jaar) houdt een rustig en vooral gestaag ritme aan waarbij niet een keer een uitstapje wordt gemaakt. EVERYTHING FLOWS Natuurlijk worden er nummers van de nieuwe cd gespeeld. Maar aangezien het publiek vanaf het begin om oude nummer roept worden die ook gespeeld. Hierdoor ontstaat nog even verwarring om de setlist. En inderdaad, een van de nummers waar het publiek vanaf het begin om riep is zeer de moeite waard. “Everything flows”, en zo is het de hele avond. Alles loopt moeiteloos in elkaar over en wordt een grote avond van nostalgie waarin iedereen zich even weer een tiener waant en waar de wereld voor de Teenage Fanclub nog aan de voeten lag. Helaas zal deze Schotse indiepoprock band de wereld niet meer veroveren. Maar aan de glimlach op hun gezichten te zien, zitten ze daar totaal niet mee.