Moeten andere bands die de prachtigste psychedelische, filmische muziek maken het doen met een select publiek in een kleine zaal; Sigur Rós bewijst dat ook een groot publiek is te porren voor oprechte prachtpop. Met het nieuwe album ‘Takk’ hangt iedereen nog steeds aan Sigur Rós lip en kan de band slechts op lof rekenen. Vooral tijdens het concert in 013 gisteren, waar iedereen stokstijf en muisstil anderhalf uur lang zich liet meevoeren op de IJslandse emoties. De sfeer wordt deze avond gezet door Amina. De vier IJslanders zijn altijd al de meiden van Sigur Rós geweest en doen het nu dus ook zonder die band. En alles wat ze doen is aan te duiden met het woord prachtig. In tegenstelling tot het concert in Paradiso eerder dit jaar, is het publiek respectvol muisstil. De bescheiden meiden houden vooral van speelse pingel-achtige geluiden. Klokkenspel, vibrafoon, speeldoosjes, kanouns (een soort kleine harpjes), wat ambient uit de laptop, de zingende zaag, wijnglazen, en natuurlijk violen. Zacht, lief, filmisch, melancholisch en erg dromerig. Zo veelzijdig, maar toch zo minimaal. En wat is de sfeer in 013 prachtig. De meiden opereren als relaxte muziekarbeiders dicht bij elkaar op het immense podium vol instrumenten en wordt simpel maar sfeervol uitgelicht en ook het ademloos kijkende publiek is een uniek aanzicht. Degenen die de EP Animamina achteraf niet meenemen doen zichzelf haast tekort. SNIJDEND Het kan ook bijna niet anders dat de ambachtsmeisjes goed zijn als je al jaren verantwoordelijk bent voor een niet te onderschatten gedeelte van het geluid van Sigur Rós. Even later staat het viertal dan ook weer regelmatig te spelen met die band. Maar als de podiumverlichting aan gaat, zijn toch alle ogen en oren meestal gericht op zanger/gitarist Jónsi. Hij knijpt zijn gezicht en strot samen om met zijn snijdende iele stem onverstaanbare teksten zó oprecht te brengen, dat je erin gelooft. De subtiele begeleiding van de rest van de band klinkt helder en diep door de grote zaal van 013. Een drummer die soms rillend extatisch uit de hoek kan komen, een snerpende strijkstok over de elektrische gitaar en mooie topping ofwel bodem van keyboardpartijen. Daarbij worden er dromerige projecties en mooie lichtbundels ingezet om het spirituele natuurgenot te benadrukken. UNIEK In alle rust en bescheidenheid kom je van de ene dromerige ervaring in de andere. Maar toch niet helemaal. Velen blijven geconcentreerd en worden door het bandgeluid meegevoerd (waarschijnlijk vooral de veel aanwezige verliefde paartjes die in de zaal intiem aan elkaar vastgeklampt staan), toch verzuipt Sigur Rós vaak in zijn eigen emoties zonder de luisteraar te raken. Het dynamische geluid van doorbraakalbum ‘Ágætis Byrjun’ gaat diep en ver over de kippenvelgrens heen. ‘Takk’ en ook ‘( )’ daarentegen zijn mooie luisterplaten die door de introversie ervan de emoties van de luisteraar veel moeilijker bereiken. In plaats van een reis willen die nummers, die ten koste gaan van veel spul van ‘Ágætis Byrjun’, dan wel eens gewoonweg saai worden. Hoewel dat een erg persoonlijk oordeel kan zijn, gezien vele lofuitingen van bezoekers achteraf. Begrijpelijk wel, want een concertervaring als deze is vrij uniek: meer dan tweeduizend man bij elkaar die stil zijn, een lichtman die surrealistische lichtstralen over al die naar het podium gerichte hoofden schijnt, het emotionele geluid in volle glorie met soms surroundtrekjes en een onwerkelijk gemoedelijke en dromerige podiumsfeer. Toch zal iedereen moeten toegeven dat het een schande is dat de groteske (vooral live-)ervaring van ‘Svefn-g-englar’ uitbleef door dat topnummer gewoonweg niet op de setlist te zetten.